Verlegenheid?
 

heej
het is misschien een beetje stom
Maar in grotere groepen (4 of meer dus ook in de klas) ben ik altijd heel stil..
en aan de ene kant vind ik dat helemaal niet erg, ik hoef niet zo perse in het middelpunt van de belangstelling te staan.
maar aan de andere kant is het heel lastig om contact met mensen te maken omdat ze minder snel op je afkomen of interesse in je tonen.
hierdoor word ik nog onzekerder en nog stiller..
beetje vervelende kringloop enzo.
ik wilde alleen weten of nog meer mensen hier last van hebben? of dat iemand misschien er iets tegen weet (: ?

xXx

Psychologie?

ja, denk het ook.

Ik heb precies hetzelfde! als ik gewoon met een paar goede vrienden of vriendinnen ben is er niets aan de hand en klets ik aan 1 stuk door. Maar wanneer er meerdere mensen bij elkaar kome bijvoorbeeld meer als 4 zoals jij zegt word ik stil. Het maakt mij niet uit ik vermaak me altijd wel, dan luister ik gewoon naar wat de andere zeggen. Maar het is idd ook weleens vervelend, sommige mensen zeggen waarom ben je zo stil? heb je het wel naar je zin? zeg eens wat.. dat soort dingen. Ik weet dan nooit zo goed wat ik daarop moet zeggen. Maar het klopt wat je zegt je krijgt veel minder snel contact met mensen en ze denken al gauw dat je ''saai'' bent. Als mensen mij eenmaal beter hebben leren kennen zeggen ze altijd wel van ja zie je wel je kan wel praten! (tuurlijk kan ik prate duh) en je bent gezellie enz. Sja wat je hier aan kan doen weet ik ook niet, gewoon lkkr vrolijk zijn en jezelf zijn. mensen zien dan op een gegeve moment wel hoe je echt bent.

Het gekke is dat ik dit alleen maar heb met mensen van me eigen leeftijd en niet met volwassene daar klets ik wel tegen. Misschien omdat de kinders van tegenwoordig altijd gelijk een beeld van je krijgen en (vaak) zichzelf heel wat vinden. Ik word hier ook weleens onzeker door, maargoed het is niet anders. Ga gewoon leuke dingen doen dan ontmoet je vanzelf wel weer mensen. Ik ga vanavond alleen naar een feest toe (verjaardag) ik ken alleen de jarige verder niemand. Nu denk ik ook weer van 'als ik maar niet heel de avond alleen zit' maar dat zal wel loslopen denk ik. Zo ontmoet ik dan wer nieuwe mensen. Verder moet je er gewoon lak aan hebben van wat mensen van je denken, gewoon proberen lkkr mee te babbelen in de klas al is dit soms moeilijk.

Ik weet niet of je wat aan mijn lange verhaal hebt, maar iig succes. Je bent niet de enigste met dat probleem ;)

Ik herken het ook wel een beetje. Wat ik dan doe is bijvoorbeeld als we met zijn 4en/5en zijn bijvoorbeeld even 1tje aanspreken. Die ook niet echt in het gesprek betrokken is. En vragen stellen over allerlei dingen. Op een gegeven moment word je dan wel een beetje via diegene er bij betrokken en wordt het ook makkelijker. Althans zo gaat dat bij mij altijd.

groetjes
w

Hoe ouder je word hoe minder last je er van hebt, gaat wel over voor een groot deel.
Probeer jezelf zo veel mogelijk te dwingen om ook eens iets te zeggen, al is het maar 1 zinnetje.

misschien een rare tip maar probeer er eens gebruik van te maken dat je ook lekker naar anderen kunt luisteren ipv aan het woord te zijn. Veel mensen houden ervan om te praten, om zélf aan het woord te zijn. Natuurlijk in de hoop (en verwachting?) dat anderen naar hen luisteren. Ipv allerlei dingen te vertellen kan je hier ook op ingaan door vragen te stellen aan hen (en hen aandacht te geven). op die manier kom je wat meer in de aandacht te staan maar ben je nog steeds niet het middelpunt van de belangstelling (degene die jouw vraag beantwoord staat nog steeds in de spotlights ;)). je kan dan dus lekker blijven luisteren, af en toe wat vragen stellen en je voelt jezelf niet in het middelpunt van de belangstelling staan en de anderen reageren ook niet raar. Ik weet niet of jij je daar prettig bij kan voelen? (zowel voor de gequote als ts)

Mja, ik herken het ook wel een beetje. Ik heb bij mezelf gemerkt dat als de sfeer in de groep goed is, ik ook eerder mijn mond durf open te doen.

Je bent denk ik bang dat andere mensen je horen en dat ze je dan niet leuk vinden. Tenminste, dat had ik wel eens. Daar hoef je niet bang voor te zijn. Mensen vinden het juist prettig als ze niet alleen zelf aan het woord zijn, maar anderen ook meepraten.

Dwing jezelf eens een zinnetje in de groep te zeggen. Het is niet eng, je moet het alleen even doen.

Ja ik heb precies hetzelfde probleem. Tegen kinderen van me leefttijd praat ik amper. Want tegenwoordig vinden ze zich inderdaadf heel wat zoals JWTBM zei. Praat beter tegen ouderen of kleinere kinderen.

Maar je moet jezelf niet gaan dwingen om te praten. Luister gewoon gezellig mee en geef af en toe wat commentaar :)


Als ik stil ben in een groep dan krijg ik soms de vraag van: mag je deze mensen wel of vindt je het wel leuk?
:(

Idd toch gewoon wat moeite doen om iets te zeggen, ook al heb je op het eerste zicht niet zoveel zin. En niet alleen tegen de wat stillere elementen van de groep. Gewoon ingaan op wat de anderen zeggen. Praten is gewoon leuk, ook in grotere groepen.

Ik heb dit ook altijd gehad, laatste jaren neemt het steeds wat af. Enkel als ik bij een groep ben die het over onderwerpen heeft die me niks intresseren ben ik echt nog stil.

Maar het is niet erg, ik ben dan wel wat mondiger dan vroeger, een echte prater ben ik nog steeds niet. :)

Ik heb er afwisselend heel veel last van. Soms nauwelijks en soms durf ik mensen niet eens aan te kijken. Ik bloos veel te snel, uit angst daarvoor durf ik dan niets meer.

Wat ook vervelend is, is dat als je al bij een groepje staat en je stil bent je ook van die opmerkingen krijgt als: 'Wat ben jij stil,' of 'zeg eens wat!'. Ik weet zelf ook niet hoe ik daarop moet reageren. Soms probeer ik zoiets te voorkomen door opeens toch wat te zeggen. Dat gaat dan ook weer fout omdat iedereen me dan ineens aankijkt en stil is ('ze zegt wat!'). Daar raak je ook weer ontmoedigt van.

Het helpt om te bedenken dat anderen vaak onbenullige dingen zeggen in een groep. Dan durf je sneller iets te zeggen zonder je eerst af te vragen of het wel zinnig is.

'De Anderen' zijn ook maar gewone mensen net als jij en ik. We zijn allemaal maar mensen met onze goede en minder goede kanten. Jij bent niet minder dan dat ene populaire meisje uit de klas omdat jij toevallig wat terughoudender bent. Als je je dat beseft ben je al een stuk zelfverzekerder en dus ontspannener. Je zult merken dat als je houding wat ontspannener is, je ook makkelijker contacten legt en minder verlegen wordt.

Wat ~~Fantôme~~ zei vond ik ook een goede tip. Zo leer je mensen ook beter kennen, waarna je ze weer sneller aanspreekt.

Ik vind mezelf niet verlegen. Maar mensen zeggen juist altijd over/tegen mij dat ze mij verlegen vinden. Maar dat snap ik niet, want ik praat ontzettend veel&ben best druk. Misschien dat ze me gewoon een beetje onzeker over vinden komen, en dat zou goed kunnen :o

Wat wel helpt denk is, is je gewoon niet veel van anderen proberen aan te trekken. Maak zelf geen probleem van je verlegenheid. Het is ook leuk om naar anderen te luisteren&niet altijd in het middelpunt te staan. Maar als jij graag iets wil zeggen, moet je het vooral gewoon doen! Bovendien is er niks mis met verlegen mensen, daar zit vaak nog veel achter zeg maar. Mijn vriendje vond het juist geweldig dat ik een beetje verlegen was, dat vond ie heel schattig! Soms moet je jezelf ook gewoon een beetje dwingen om met iemand te gaan praten/op iemand af te stappen. Want dan zul je zien dat het steeds makkelijker gaat!

Ik heb dat ook wel beetje ja, met vrienden enzo praat ik wel vrij veel ja, maar als der wat "onbekendere" personen bijkomen word ik stiller... maar als ik dan vaker met die anderen omga, gaat t vrij snel over wel, alhoewel dat lang niet bij iedereen geldt, vooral bij de wat drukkere mensen blijf ik meestal toch wat op afstand. Ik vind t soms best wel jammer inderdaad dat ik me dan nie vrijer "durf" te gedragen. Ik snap bij mezelf ook eigenlijk niet waar dat bij mij vandaan komt, ik vind namelijk eigenlijk zelf dat ik er helemaal niet slecht uitzie ofzo (vrij gespierd wel, vrij lang, ook geen lelijke kop). Misschien wel omdat ik in een vrij klein dorp woon en als je dan iets opvallends draagt (qua kleren of kapsel ofso) worden daar soms domme opmerkingen over gegeven en op zulke momenten voel ik me dus juist onzeker. Ik vind dit behoorlijk jammer, want ook uitgaan is voor mij al een hele opgave. De hele avond voel ik me dan onzeker. Terwijl ik gewoon op een feest met mn vaste vriendenkring juist wel een feestbeest ben.

Meestal ben ik ook vrij stil, maar soms kan ik ook honderduit praten. Ligt een beetje aan de sfeer, denk ik. Ik probeer zelf in ieder geval die cirkel te doorbreken, dat van stiller worden als er minder mensen op je af komen.
Die mensen komen echt niet voor niets op je af, je bent dan immers toch op een zekere manier interessant voor ze. Misschien ook meteen je probleem toegeven, dan houden ze er in ieder geval rekeing mee?

zou dat helpen ? :o of juist in je nadeel werken?

Kzou het nu niet meteen op je voorhoofd schrijven...
Ze hebben het vanzelf wel door, maar als je zelf een beetje laat merken dat er wel mee te leven valt, maken anderen er ook niet zo'n probleem meer van. Toch op mijn leeftijd, bij pubertjes gebeurt het wel dat ze je meteen afschrijven als abnormaal. Maar bekijk het dan zo: de vrienden die je dan toch maakt, zijn er meteen goede. En voor de rest, oefening baart kunst, ook de mensen die denken dat ze gewoon geen praters zijn en ermee kunnen leven: je zou nog aangenaam kunnen schrikken van jezelf.

Jah ik heb hier wel wat aan. Eerlijk gezegd probeer ik dat ook altijd wel.

Citaat:

skilly: Ja ik heb precies hetzelfde probleem. Tegen kinderen van me leefttijd praat ik amper. Want tegenwoordig vinden ze zich inderdaadf heel wat zoals JWTBM zei. Praat beter tegen ouderen of kleinere kinderen. Maar je moet jezelf niet gaan dwingen om te praten. Luister gewoon gezellig mee en geef af en toe wat commentaar

idd, wat fantome zei, ik probeer nu gewoon mee te praten met de groep. af en toe een vraag stellen en wat commetaar geven. het werkt wel. Ik ga mezelf niet dwingen wat te zeggen. het moet spontaan komen, ik denk dat het gesprek ook niet lkkr gaat lopen als je iets moet verzinnen om te gaan zeggen. Maargoed het komt allemaal wel goed, hoe ouder ik wordt hoe meer ik me mond open durf te doen. succes allemaal!

hmm, bij mij is het vaak juist andersom. in groepen ben ik een van de meest pratende en lachende, ik heb nooit veel remming gehad, maar met maar weinig personen kan ik juist ook heleaal stilvallen. gewoon in de zitkamer, maar ook als ik met een paar mensen op een feest sta. meestal denken ze dan dat ik te veel gedronken heb ofzo, maar ik vind het juist wel prettig om af en toe ter plekke rust te houden, een beetje mezelf reorienteren ofzo. daar is niks mis mee volgens mij, met stil zijn. dat je met mensen appart kunt praten is volgens mij juist het meeste waard (hoewel zwijgen net zo belangrijk is). praten in een grote groep is voor mij heel vaak achteraf nogal leeg, als je misschien begrijpt wat ik bedoel.

Ik had laats hier ook een topic over. Over: niet erg sociaal messchien kan je hem nog wel vinden.
Je heb toch wel vrienden neem ik aan :) Het is toch niet verplicht dat je met 10 mensen tyetgelijk moet praten in een grote groep.

SOmmige mensne zijn eenmaal stiller.

Messchien kan je tips krijgen in mijn oude topic moet je alleen even zoeken. Licht wel in dit subforum maar wete niet meer hoe het heet. VOlgens mij : niet erg sociaal :)

Ligt eraan hoe je verder overkomt, denk ik. In ieder geval, het toegeven van een probleem is de eerste stap om het op te lossen.

bedankt! Ik waardeer het wel dat je tips probeert te geven enzo., En ja hoor ik heb best wel vrienden:) ben verlege niet hopeloos:P. Mensen die mij een tijdje kennen zeggen ook vaak van, je bent wel stil maar je bent wel een andermans vriend, want iedereen mag je, omdat je altijd normaal doet en behulpzaam bent enz. das wel fijn om te horen! Maar ik vind het ook -wat jij zegt- het is niet verplicht me 10 mensen tegelijk te babbelen in een groep. Ik ben liever wat stiller. En als ik alleen thuis ben vermaak ik me ook prima. En zoals sommige mensen het niet leuk vinden om uit te gaan (etc) in dat andere topic, dat heb ik niet. Ik vind het wel leuk om uit te gaan en andere gezellige dingen te doen, zolang er maar niet al te veel onbekende in de groep zitten. En ach ik heb zo ook wel een leuk leven hoor stil of niet stil. In ieder geval bedankt voor al je tips ik kan er wel wat mee.

Maar um dat andere topic was ook van jou? Ik vind het helemaal niet belachelijk stom ofzo als jij niet uit wilt hoor. het is jou leven lkkr doen wat je zelf wilt (y) Je hoefd toch ook niet persee uit te gaan enz om een sociaal leven te hebben. Als jij je thuis vermaakt is dat ook prima:) .. iedereen moet doen wat die zelf wilt hoor..

groetjes IJWTBM

Nee nee datr is niet mijn topic die van alleen thuis zitten enzo. Het is een hele oude topic. die staat er volgens mij niet meer :) Ik zit juist niet graag thuis de heletijd

Deze was van mij : topic

Heej! Ik herken mezelf in heel veel verhalen van jullie :s
Ik ben altijd al verlegen en stil geweest hoor, het zit echt in me.
Maar sinds de middelbare school is onzekerheid daar ook nog een
grote rol in gaan spelen. Ik praat niet veel, en heb ook niet veel
vrienden, omdat contacten leggen gewoon moeilijk gaat.
Met vrienden praat ik goed hoor, daar durf ik, net zoals veel van
jullie, veel meer "los" te gaan enzo. Maar zodra er iemand anders
bijkomt wordt het weer "stil".. Wat ik ook zo irritant vind is idd
dat ze erom gaan vragen.. "Waarom ben je zo stil?" "Hallo ik vroeg je wat?" Dan wordt ik meestal zo onzeker en durf ik niks
te zeggen.. ze snappen het gewoon echt niet he?
Als ik dan bijv. een paar maanden/weken niet meer met sommige mensen omga, wordt het "los" gaan ook weer minder.. echt vreemd..
Hebben jullie dat ook? Dat als je een tijdje niet meer met diegene omgaat het weer minder wordt?

In ieder geval bedankt voor de tips, ik kan er zelf ook wat mee!
Al denk ik vaak van "Zeg nou iets. Nu moet je het zeggen. Straks is het te laahaat!" maar dan doe ik het uiteindelijk niet.. dus
dwingen helpt echt niet.. :s

Ja dat klopt ja, bij die halve kennissen die je daarna een tijd nie meer ziet loopt de "losheid" idd weer terug bij mij. Bij mn beste vrienden niet, daar voel ik me meestal wel prettig bij :)

Ja heb die dingen ook. Ik heb een keer mezelf gedwongen om met iemand van me leefttijd te gaan babbelen maar het lukt gewoon niet. Terwijl ik heel goed met een ouder persoon kan praten.

Zullen mensen met onzekerheid en verlegenheid zijn geboren? :confused:

Naah. Je kan jezelf altijd wat proberen te verbeteren.

Ik was tot mijn 12de ofzo altijd best spontaan en legde ook met iedereen contact enzo. Toen ik op de middelbare school kwam ben ik best wel gepest in het 1ste jaar en in de 2de waren er ook nog wat problemen en daardoor werd ik heel verlegen en terughoudend. Tegenwoordig heb ik er nog steeds last van maar wel veel minder. Op een gegeven moment dacht ik 'waarom doe ik eigenlijk zo verlegen? Het is toch veel gezelliger als ik tegen iedereen gewoon leuk praat enzo!' en toen is het eigenlijk heel snel gegaan en nu ben ik weer spontaan en maak ik weer grappen en lacht iedereen om me. (y)