Verloren verlies
 

Bijna was ik je verloren,
maar in plaats daarvan
heb ik je gevonden,
en kan ik je eeuwig horen.

Wij zijn een,
echter niet een en dezelfde.
nooit alleen,
ook al gaat iemand eerder heen.

Verlies is hetgeen wij zijn verloren,
een band die is geschapen,
om nooit meer te verstoren,
een bondgenoot, een wapen.

Een wapen dat mij omarmt,
in een donker uur,
dat mij eeuwig verwarmt,
als een schoot van vuur,

Bij deze een in mijn ogen mooit gedicht wat ik schreef na aanleiding van een ernstig ongeluk wat een goede vriendin van mij heeft gehad.

De eerste strofe vind ik wel leuk. Vooral "en kan ik je eeuwig horen.'

De rest zit te vol met clichés.

"Wij zijn een, <---- één moet dat zijn
echter niet een en dezelfde."
"een band die is geschapen"
"in een donker uur,"

het zijn van die standaarduitdrukkingen, waar geen kracht meer in zit.

De laatste strofe kwakkelt er een beetje achter aan, die had je net zo goed kunnen weglaten, want hij voegt niks toe, en het beeld van die schoot van vuur is best wel heel vreemd.

Je rijm is bij vlagen ook niet mooi. Alsof je op zoek was naar rijmwoorden, en daarom voor bepaalde zinnen hebt gekozen, waardoor die zinnen niet echt bij de rest passen. Toch wel bijzonder dat het rijmen zélf niet geforceerd klinkt.

Het schoot van vuur stuk is wat ik zelf wel heel mooi vind. Het beschrijft het kinderlijke wat iedereen bij zich draagd. Toen je nog heel klein was ging je bij je moeder op schoot zitten en vond je daar een bepaalde warmte terug, dat gevoel wordt daarmee bedoeld alleen dan natuurlijk niet letterlijk.

Ooh, zo'n schoot. Ik dacht eigenlijk dat je 'scheut' of 'schot' wilde zeggen, maar het fout had geschreven.