Stationsrestauratie.
 

Me blijven laat me blijven
is een wens, gebed
gericht aan oren die me toch niet horen
Me missen moet me missen
is een bevel aan ogen
die me toch niet kunnen zien
Me houden ja gewoon eens van me houden
is een vraag
maar veel te zacht gesteld
teveel verwacht
Koffie in papieren bekers
en alles op tafel
tussen jou die me misprijzend
afkeurend verleidt
en mij die
trillerig wordt van caffeïne.

Het eerste gedeelte vind ik goed, het loopt echt als een... trein:P

Als je over die koffie begint, vind ik hem wat minder worden.
Je gedicht is niet echt standaard, de ene zin is kort, de andere weer lang. Ik vind het knap dat het toch nog bij elkaar hoort allemaal:)

Merci bien. Het laatste gedeelte moet ook een beetje met horten en stoten gaan, het is het einde van een mislukte poging om te blijven. :)

Het begin vind ik erg mooi en op de een of andere manier past de rest er juist heel goed bij. Die koffie in papieren bekers vind ik het plaatje compleet maken. Een beetje een tweedelig gedicht wat toch duidelijk het zelfde gevoel vormt. Alleen de laatste zin komt wat misplaatst over. Maar ik hou niet zo van het woord caffaine in een gedicht, zeker aan het einde. Te ontnuchterend voor mijn gevoel.

heerlijk. fijn woordenspinsel.

Je begint mooi wanhopig, met een herhaling, maar je weidt te ver uit. Ik snap ook wel dat als je het zo wanhopig brengt dat de ander het niet ziet, hoort, begrijpt. Ik vind dat jammer, teveel eraan. Verder ga je door in die herhaling en herhalingen zijn valsstrikken.
Ik zie potentieel in je beeld, in wat je wil brengen, maar de vorm laat voor mij zeer te wensen over.

Precies dat. Herhalingen maken gedichten voorspelbaar (en dus saai). Niet dat jouw gedicht nu zo verschrikkelijk saai is, maar het had beter gekund, je begon zo mooi.