gedicht: het is niet voldoende
 

het is niet voldoende te zeggen: dit
is een bank, want dan zal ik je niet
geloven. leer me zijn leegte kennen
door het samen op te vullen. en liet

een gevoel zich ooit benoemen zonder
meteen te veranderen? toen ik nog dicht-
gevouwen je brief las schreef ik al wat
belangrijk was op mijn gezicht

want het volstaat niet het pad te verlaten
om te verdwalen. waar we nooit om rouwden
is niet echt gestorven. maar ik heb geen armen
totdat ze iemand hebben vastgehouden.


(een jongen die ik ken, gaf me een geleende DVD terug met een briefje erin. als ik durf, schrijf ik dit gedicht op een briefje bij het volgende item dat ik hem leen. maar dan moet het wel enigzins goed zijn, dus alle commentaar is welkom)

Ik vind het zo jammer dat je zinnen afbreekt omwille van de rijm, want hierdoor hapert het nogal en de rijm komt niet goed uit, lijkt zelf een beetje gedwongen. De inhoud vind ik gaaf, ik vind ook dat je het mooi verwoordt, maar het afbreken is overheersend en stoort me. Daar zou ik het een en ander aan veranderen.

jammer hoor. alleen je nickname is goed te verdragen

Het afbreken vind ik inderdaad iets te, maar afgezien daarvan vind ik het erg leuk en mooi. Fijn om te krijgen ook :)

wat bedoel je daar precies mee? :confused: vind je 't (n) ?

juist

Mensen die iets mooi vinden horen te motiveren, dus doe jij dat dan ook maar eens ivm deze uitspraak.

In tegenstelling tot Reem heb ik geen last van je enjambement. Dat het rijmt zag ik pas toen ik Reems reactie had gelezen. Ik las het meer als een aanhoudende stroom woorden, en lette eigenlijk niet op het afbreken. Ik begrijp wel wat ze er storend aan vindt. Als ik op je afbrekingen ga letten loopt het inderdaad niet meer, en is de rijm eigenlijk irritant.

Toch denk ik niet of dat beter zou zijn op een 'logische' manier af te breken, zodat elke zin(sdeel) op een nieuwe regel begint, want zoiets als dit:

het is niet voldoende te zeggen:
ditis een bank,
want dan zal ik je niet geloven.
leer me zijn leegte kennen
door het samen op te vullen.

en liet een gevoel zich ooit benoemen
zonder meteen te veranderen?
toen ik nog dichtgevouwen je brief las
schreef ik al wat belangrijk was op mijn gezicht

want het volstaat niet het pad te verlaten
om te verdwalen. waar we nooit om rouwden
is niet echt gestorven. maar ik heb geen armen
totdat ze iemand hebben vastgehouden.

vind ik zeker geen verbetering.

ten eerste is er al een paar keer gezegt wat ik ook wilde zeggen, namelijk dat er hier en daar wat raar wordt afgebroken om het te laten rijmen. ten tweede vind ik t gewoon niet mooi, een gevoelskwestie.

zeg dat dan

@Sketch & de rest: jullie hebben gelijk wat m'n afbrekingen betreffen, ik had er echt wat moeite mee toen ik het schreef. maar msh is niet zozeer dat het probleem, maar dat het niet genoeg 'vloeit'; overgaat in elkaar zo