Scholieren.com forum - De Autobiografische Schetsen Van Maartje M.

De Autobiografische Schetsen Van Maartje M.

Ja inderdaad. Ik heet Maartje. Mijn ouders hebben drie verstandsverbijsteringen gehad in hun leven: de dag dat ze met elkaar trouwden, mij verwekten en mijn naam verzonnen. (Ergens hebben ze duidelijk een aantal existentiële vragen gemist.)
Laat ik chronologisch beginnen. Ik werd dus verwekt – geen details, want dat wil ik niemand aandoen. Daarna was ik een opgewekte crechekleuter; weinig interessants, behalve dan dat ik me altijd afvroeg waarom ik iedere dag naar vreemde mensen moest.
Maar goed, mijn kindertijd is niet bijzonder. Bovendien ben ik moe en heb ik geen zin om uitgebreid mijn kleutertijd op tafel te gooien, want dit is niet bedoeld voor een psychiater en ik gebruik het schrijven niet als therapie.

Soms heb ik zin om mijn hele leven eruit te kotsen. Dan isoleer ik me van terrorisme aanslagen leven school alles onder mijn dekbed, dat nooit iets terugzegt en daarom mijn beste vriend is. Vroeger had ik knuffels, maar daarvan knipte ik altijd de oren af. Vandaar dat ze werden weggegooid, meedogenloos de container in. Uit woede kladderde ik mijn poppen onder met driestuiverviltstiften (die overigens echt goed klote waren, maar ouders hebben geen tijd om zich in viltstiftkwaliteit te verdiepen). Toen werden ook de poppen weggegooid en bleven alleen de viltstiften over, die inmiddels leeg waren zodat ook daar ik niets meer aan had.
Nu ben ik toch bezig over mijn kindertijd, en dat wilde ik juist vermijden omdat het niet interessant is. Net zomin als mijn puberteit, hoewel ik mezelf toen wel enorm interessant vond. Er valt nu echter weinig meer over te zeggen; ik verfde mijn haren rood en mijn ogen zwart, droeg broeken van drie maten te groot en een tas vol met patches van obscure schreeuwbands die schreeuwmuziek maakten. Waar ik met heel mijn hart van hield, waarmee ik meekrijste tot mijn amandelen rood zagen terwijl ik figuurtjes in mijn buik en ellebogen kraste – uit ellende dacht ik toen, maar het was de verveling. Ik was de standaard alto zoals die rond de milleniumwisseling bij bosjes rondliepen. Over twintig jaar zullen er wel veel mensen met littekens zijn en dood haar van de verf.

Dat vind ik grappig, bedenken hoe de toekomst eruit ziet. De nabije toekomst althans (SF heeft me nooit kunnen boeien, misschien door de schlemielige jongen van school die in de pauze met zijn eveneens schlemielige vriendjes scenes uit duistere films naspeelde. Films die zich in het jaar 5603 afspeelden. De semitechnische termen vlogen door mijn rode haren, en hoewel het goed was voor de lachspieren heb ik er toch een vaag trauma aan overgehouden).
Grappig kan het zijn, maar natuurlijk weet ik dat dit een sprookje met slecht einde is. De mensen met piercings door elk mogelijk stukje huid en versleten schoenen door het aantrappen tegen de maatschappij zitten over tien jaar knus in hun doorzonwoning en proberen kinderen op te voeden die net zo rebels zijn als zij en denken dat ze het heel anders gaan doen – ce sont pas les temps, mais les gents qui changent.

Geen plot, geen verbanden, alleen maar losse gedachten...zo is het idd bedoeld ja. Oh, het is trouwens niet autobiografisch, maartje & haar gedachten etc komen uit mijn fantasie :)

reacties?