Wederklinkend gezang. (Gedicht)
 

De dagen vlogen aan mijn zij
zo vluchtig in het woeste heden
voorbij de avonduren, morgenstond
verdreven in verleden tijden
van toen jij en ik, gezamenlijk
in elkaars armen vrede vonden

Gedragen op de adem van nachten
verstomde ik in het kille vuur
dat zacht brandend mijn ziel trof
in het diepste van mijn wezen
’wijl ik gezangen, verkondigend
enkel in liefde liet wederklinken



Azalea.

Ah, een gedichtje dat mijn respect krijgt! Ligt het aan mij of is het echt toeval dat het laatste woord van de eerste regel rijmt met het eerste woord van de derde regel?

( zij, voorbij
nachten, zacht)

Desalniettemin, vind ik het een goedlopend gedicht. In mijn opzicht had de zin :
van toen jij en ik, gezamenlijk
Mooier geweest als het zo had geweest:
van toen ik en jij, gezamelijk

ik weet dat het dan een beetje raar oogt, maar ik vind dat juist weer zo apart.. :) nouja, ik ben een beetje raar kwa dichten soms;)

Liefs,

Dat wat u zegt, verbaast mij.
Ik heb zelf nog niet ontdekt dat er een soort van rijm bij inbegrepen zit. Wel 'toevallig'. Goed dat u dat gezien heeft.

Als u het mooier vind om de 'ik' en 'jij' om te draaien, dan is dat niet vreemd. U zult een ander gevoel voor dichten en poëzie hebben dan ik, maar als ik uw gedichten lees, kan ik niet zeggen dat het niet ontzettend mooi is. (Inderdaad, dubbele ontkenning)

Eeen beetje raar qua dichten?
Volgens mij gewoon een goede eigen stijl!

Liefs,


Ps. Pardon, de 'u'-en moet u maar lezen als 'je' of 'jou'.


(En aan Porcelain: het spijt mij, zal er in het vervolg op letten.
De regels zijn mij nog niet geheel duidelijk)

In dit soort gedichten vind ik een goed ritme heel belangrijk. Jammer dat het ritme in de tweede strofe anders is dan in de tweede strofe: dan zit ik er net 'in' en moet ik vervolgens gaan 'wennen' aan een nieuw ritme. Ik vind uw woordgebruik mooi, maar het doet me niet zoveel. Ik heb het gevoel dat u weinig zegt met veel (desondanks mooie) woorden.