Ochtendgloren. (Gedicht)
 

De morgenvroegte straalt om mij
en verdrijft het werk der bozen,
verblijd mij altoos met haar mond
wijl haar stem weergalmt in stilte

Ze drijft mij door de lange dagen
verheven in de ochtendstond
waar gedreven al de glorie
haar schoonheid doet verschijnen

Nimmer zal zij mij noch schaden
noch pijn doen in gebroken nacht
doen stralen in het licht der kwaden
die de zonnestraal altoos verachtten


Zolang de lach van morgen mij nog beschijnt
duld ik geen kwaad in heel mijn wezen.

kortom, een gedicht met potentie, goed, licht onderwerp ook. maar het lijkt als een stuk ruw uitgekerft hout, waar nodig een schuurpapiertje aan te pas dient te komen. de hoofdvorm is verder prima. ik waardeer vooral dat je niet krampachtig vasthoud aan zinsverbanden als het nodig is.

Best goed trouwens. In tegenstelling tot botervleug, maak ik mij niet zo druk om lettergrepen, maar dat komt msh omdat ik niet zo wiskundig ingesteld ben.
Toch, ik vind de boodschap niet echt denk ik?

Ik vind dit erg goed, het raakt me. Gewoon zo doorgaan.

U gaat uzelf te buiten aan archaïsche woordspelingen en gedachten, prachtig dat u dit zo durft vol te houden buiten uw dichtgebied, maar helaas, spelfouten maken dit tafereel erg treurig. Niet alleen in uw dichtwerk, maar ook in uw gewone conversatie zijn dt-fouten geslopen en dit doet mij ernstig twijfelen aan de manier waarop u uzelf placht voor te doen.

Verder vroeg ik mij af, de laatste strofe loopt nogal vreemd, is dat uw bedoeling? En is het verder uw bedoeling dat het laatste werkwoord in de verleden tijd staat terwijl de rest van de strofe in tegenwoordige tijd is opgesteld? Het lijkt mij nogal vreemd omdat altoos nogal een continuïteit uitstraalt en dit zich moeilijk alleen in het verleden zal hebben afgespeeld. Verder is het opmerkelijk dat u het de gehele tijd over de schoonheid heeft in haar vrouwelijke vorm, waarom kiest u ervoor om in de derde strofe een kwaad te gaan beschrijven met deze zelfde vrouwelijke vorm, het is nogal een verwarrende situatie.
Tenzij u de tweezijdigheid van die schoonheid zou willen beschrijven, maar dat doet u teniet met de laatste twee zinnen, dus dat betwijfel ik ten zeerste.

Het dubbele gebruik van altoos vind ik overigens teveel, de laatste twee zinnen hadden voor mij niet gehoeven, ik zie een gebrek aan interpunctie, maar wel gebruik van hoofdletters, een opeenstapeling van mooie zinnen en woorden in een redelijk aantrekkelijk metrum, een interessant gebracht maar nogal cliché beeld, maar het totaal valt gewoon uit elkaar door gebrek aan afwerking en vastroesting in een patroon. Ik ben er van overtuigd dat we nog mooie dingen van u zullen lezen, als u zich maar niet laat leiden door uw verbetenheid te willen zijn wat u niet bent.