wel of niet gelovig
 

ik denk de laatste tijd/jaren vaak over het geloof na. Ik ben zelf katholiek en gedoopd, heb mijn eerst heilige communie gedaan en mij vormsel. mijn communie heb ik in duitsland gedaan en was heel wat strengen dan in nederland, daardoor heb ik ook bewust gekozen voor mijn vormsel..

ik weet nu gewoon niet meer wat ik wil en geloof. of ik nou wel in god geloof of niet. Als ik naar de kerk ga heb ik niet echt het gevoel dat het iets voor me uithaalt, ik twijfel sovieso heel erg over het katholieke geloof.

mijn zus is een jaar in amerika geweest en heeft daar een jaar bij een erg gelovig protestants gezien gewoont. toen ik daar een week ben geweest heb ik erg veel met het geloof te maken gehad en het gaf me echt een goed gevoel. nu heeft ze een keer een opmerking gemaakt die me niet meer los laat: als je een garage in loopt wordt je geen auto, als je een kerk in loopt wordt je dus ook geen christen.

Ik raak de gedachte maar niet kwijt dat, als er echt een god zou zijn, hij het me kwalijk neemt/ teleurgesteld in me is.
Als ik hier met niet gelovigen over praat heb ik het idee dat ze het maar gek vinden dat ik hier over nadenk en als ik het er met gelovigen over heb snappen ze mij volgens mij ook niet helemaal.

weten jullie misschien hoe ik meer duidelijkheid voor mezelf kan krijgen over wat ik wil. Geloven jullie automatisch omdat je zo bent opgevoed of heb je het geloof zelf ontdekt..?

Doe maar wel.
Logisch. Ik kan nergens vormsel, communie en stil zitten in de kerk terugvinden in de gemeente van Jezus in de bijbel.
wijze opmerking idd.
teleurgesteld in wat? De kern van het Christelijk geloof is het kruis waardoor God jou vergeeft zodat je Hem nu dient uit pure liefde en niet uit angst voor hem.
Ik probeer het :)
Ik ben opgevoed door God en niet door mijn ouders.
hier, check this out deze site zal vast veel duidelijkheid geven op een grappige manier
http://www.theophilus.org/
http://www.theophilus.org/onetrue/ap1013.html deze gaat over de evolutietheorie bijvoorbeeld :)

Dat kan ik begrijpen.
Het valt me ook op dat wanneer mensen die later pas tot het geloof komen (wanneer ze al volwassen zijn) dat ik nog nooit gehoord heb dat God ze naar een katholieke kerk stuurt.
Ik zag pas op tv een ex-heks. Ze was in een evangelische kerk terecht gekomen en tot geloof gekomen.


Ik ben pas later bekeerd tot Jezus Christus. Denk ongeveer toen ik 16 was.

Als ik jou verhaal lees is het best duidelijk voor me dat God je roept om dichterbij Hem te zijn. Misschien is het goed om naar een andere gemeente te gaan.
Bid iig tot Hem en vertel Hem alles wat je dwarszit en vraag om Zijn hulp. Kan niet foutgaan (vertel ik uit ervaring).

Ga juist niet naar een andere gemeente. Neem even de tijd om zelf over je geloof na te denken, zonder dat je daarbij bang bent voor God.

Laat je door niemand beinvloeden. Het is duidelijk dat je een beetje zoekende bent. Ga voor jezelf na waarom je twijfelt en maak dan een keuze. Deze keuze moet puur berust zijn op je eigen gevoelens en interpretaties, niet die van anderen.

Welke keuze je ook maakt, zolang je zelf er oprecht prettig bij voelt heb je de goede keuze gemaakt.

ik voel dat ik je wil verkrachten.

Citaat:

Welke keuze je ook maakt, zolang je zelf er oprecht prettig bij voelt heb je de goede keuze gemaakt.

gelukkig het levert een uiterst prettig gevoel op in mijn penis dat meen ik oprecht. ik heb dus de juiste keuze gemaakt.

wat klopt er hier niet.
hopelijk zie je in dat dit wat jij zei dus onzin is.

Jij vergelijkt zelf een keuze maken over wat je met je geloof wilt doen met verkrachting? :s

Maar goed, on topic: ik vind dat er niets mis is met twijfel, al is het natuurlijk wat ingewikkelder als je gelooft dat God je dat kwalijk neemt. Maar het ljikt me vrij normaal om ideeën die je al je hele leven meekrijgt eens vanuit je eigen gevoel te onderzoeken, te kijken of ze nog wel bij je passen.
Maar ik heb hier geen ervaring mee (tenminste niet precies zo) dus ik kan je verder ook niet helpen.

KoG zou zijn eigen ouders vermoorden als dat van zijn god zou moeten, aldus hijzelf, dus wat zou je verwachten?

En ontopic: Als god teleurgesteld is is hij prima in staat je dat te laten weten.

Doet hij dat niet, dan zijn er twee mogelijkheden.

-god bestaat niet

-het interesseerd god niet. iets dat me gezien alle rampen die hij lekker laat gebeuren niet eens zo'n slechte opvatting blijkt.


In beide gevallen ben je beter af zonder religie, of met verder gaan als de welbekende 'iestjist' die wel denkt dat er iets is, maar geen religie volgt.

KingOfGod, zo te zien heeft God je keurig opgevoed :rolleyes: .

doe ik lekker toch niet

Inderdaad een heel grappig stripje waarmee de hele evolutietheorie onderuit gehaald wordt en jouw creationistische visie bewaarheid wordt.

Is het niet geweldig!!!!!!!! IK GELOOF IK GELOOF IK VOEL GOD IN MIJ STROMEN!

<dansdans>





:rolleyes:

Je kan het ook anders bekijken, als jij de hele tijd hoort dat je niet bestaat of serieus genomen word, heb je op het laatst ook zoiets van, ik doe geen moeite meer voor degene die mij niet willen kennen, mochten ze interesse hebben komen ze eerst maar bij mij :)

KingofGod heeft definitief afscheid van ons genomen en zal dus niet meer in staat zijn om te reageren. Graag gewoon weer ontopic verder en uw berichten van euforie mag u elders uiten.

Maar de mensen die dat doen hebben daar kennelijk ook geen hulp van ondervonden, dus blijft elke poging een godheid te benaderen dan niet simpelweg nutteloos?

Ik ken genoeg mensen die er erg veel hulp van ondervinden, maar het is natuurlijk ook afhankelijk wat je als gods hulp ziet en wat niet

Zelf ervaar ik gods kracht ook nauwelijks/niet, maar dat is voor mij geen reden om te zeggen dat er niks is

Dat is wel een heel menselijke benadering. Je gaat er dan al vanuit dat god precies eenzelfde gevoelsleven en emoties heeft als een doorsnee mens en dat hij zich daarom zo gedraagt.

Overigens zit je er op het tweede punt ook naast. De meeste atheïsten (om ze maar zo te noemen, ik noem mijzelf liever areligieus of aspiritueel) beweren ook helemaal niet dat god niet bestaat of dat er niets is Ze leggen zich gewoon neer bij het feit dat ze geen bevestigend én geen ontkennend antwoord op de vraag kunnen geven, en het interesseert ze verder ook niet genoeg om ernaar op zoek te gaan.

Dat is meer de agnostische instelling.

Ja, dat weet ik, maar ik weet ook dat in de praktijk het woord 'atheïst' wordt gebruikt om iemand aan te geven die eigenlijk agnost is. Tenminste, op de keper beschouwd zijn 'echte atheïsten' (dwz. mensen die menen zeker te kunnen stellen dat god niet bestaat) natuurlijk wel een beetje dom. Vandaar dat ik het begrip liever vermijd.

Nou ja, zolang het niet-bestaan van alle godheden niet is aangetoond is 'echt' atheisme natuurlijk nauwelijks beter te onderbouwen dan dat van godsdiensten.

Wie zich agnostisch op wil stellen, of atheistisch met het argument dat het bestaan van goden onwaarschijnlijk is, of niet het aanbidden waard die staat echter wel heel sterk.

Juist. Om een of andere hoogleraar mathematische fysica aan te halen die ooit te gast was bij Zomergasten (ben zijn naam even kwijt) - hem werd gevraagd of hij 'vond dat god niet bestond', waarop zijn antwoord was: 'waarom zou ik hem uitsluiten? Ik weet niet of hij er is, maar in alle natuurwetenschappelijk onderzoek zijn we hem nog nooit tegengekomen'.

Eigenlijk ga ik er vanuit dat het andersom is, god heeft de mens geschapen naar zijn beeld, menselijke gevoelsbeleving en emoties zullen gebaseerd zijn op gods gevoelsbeleving en emoties, maar het effect is hetzelfde

Zich niet voor een band met god interesseren is eigenlijk hetzelfde als doen alsof hij niet bestaat. Het enige verschil is dat je ergens in je achterhoofd wel het gevoel hebt van er kan wel zoiets zijn als een god.

Ik sluit niet uit dat er zoiets is als een schepper. Maar ik geloof bijvoorbeeld niet in God, want dat is de bijbelse interpretatie van een schepper. Ik geloof niet in de bijbel of welk andere religie dan ook.
Ik kan voor mezelf wel stellen dat God niet bestaat.

Voor mezelf heb ik besloten dat god niet bestaat - dat wil zeggen, ik ga ervan uit dat hij niet bestaat. Ik heb ook niet het gevoel dat hij zou kúnnen bestaan. Ik acht hem onbestaanbaar. Alleen in puur natuurwetenschappelijke zin kan dat natuurlijk niet bewezen worden, dat is het enige.

Psies, en de bewijslast ligt bij de beweerder. Puur wetenschappelijk gezien hoef je daarom niet te bewijzen dat God niet bestaat, om het bestaan van God als onwaar te beschouwen.

Waarom ga je niet gewoon een keer naar een Protestantse Kerk? Misschien ervaar je het daar en kom je er een beetje meer achter welk geloof bij jou past?

Niet doen, je bent dan namelijk beinvloedbaar, andere factoren (dan oprecht ergens in geloven) zouden ervoor kunnen zorgen dat je je prettig voelt bij een bepaalde kerk of gemeente.
Als je echt objectief een mening wil vormen, moet je er zelf uitkomen waarom je wel of niet aangetrokken voelt tot een bepaald geloof. Als je interesse hebt in een bepaald geloof zou ik gewoon geschriften lezen.

Ik geloof wel, maar ik weet niet waarin. Thuis zijn ze bij mij katholiek, maar helemaal niet actief (alleen met kerstimis naar de kerk en zo. Maar ik ga zelf sinds een jaar/anderhalf jaar wel vaker naar de kerk en lees ook veel over het geloof. Vorig jaar ben ik met een vriendin naar het Franciscaans Jongerentreffen geweest in Megen en voelde me daar heel fijn, iedereen komt toch voor hetzelfde en je kon er goed praten.

Ik geloof heel sterk, maar weet niet precies wie of wat God nu is.

Een Ietsjist dus. Staat sinds dit jaar zelfs in de dikke Van Dale. :)

@TS

Ik kan je verzekeren dat het overgrote deel van de gelovigen gelooft omdat hun ouders dat ook deden.

Als ik jou was zou ik me in ieder geval niet laten leiden door angst bij mijn zoektocht naar God of een hogere waarheid. Meedoen met een geloof omdat je zo bent opgevoed, terwijl je het zelf niet ervaart, is ook niet ideaal. Uiteindelijk denk ik dat beide beweeggronden ervoor zorgen dat je alsnog in een soort van geloofscrisis terecht komt.

Probeer gewoon het idee los te laten dat je op dit moment voor jezelf een keuze moet maken met betrekking tot hetgeen waar je in kiest te geloven. Je wilt duidelijkheid en dit is begrijpelijk, maar dit kun je niet afdwingen. In het tegendeel zelfs, vaststaande en bewijsbare waarheden zul je niet vinden. Een gevoel van duidelijkheid zul je alleen ervaren als dit het resultaat is van diepgaande afwegingen en persoonlijke onderzoekingen.

Kijk, misschien is dit voor het eerst dat je je echt bezighoudt met dit soort vragen. Maar probeer er juist van te genieten, laat je sturen door de zoektocht zelf, dan vind je vanzelf wel de antwoorden waar jij naar op zoek bent en die voor jou bevredigend zijn.

Even iets van me laten horen :)
Ik heb heel wat reacties gekregen en het blijkt wel dat iedereen er heel verschillend over denkt. Voor mezelf weet ik nu nog steeds niet wat ik wil maar eigenlijk is dat ook wel logisch want dat kunnen jullie niet voor mij beslissen. Ik denk dat ik me nu eerst wat meer in de bijbel ga verdiepen, misschien later ook een keer naar een andere kerk/gemeente. Het idee dat er geen God is geeft mij niet echt een prettig gevoel dus nu is er voor mij vooral nog de vraag hoeveel God in mijn leven aanwezig is en ik dat graag zou willen. Misschien laat ik het wel rusten en leef ik verder zoals het nu is, maar misschien weet ik ooit wel zeker wat ik in mijn leven met God wil. Het enige wat ik zeker weet is dat ik er voor mezelf heel zeker van wil zijn dat er een God is en niet omdat andere mensen dat zeggen...
iig bedankt voor de reacties :)

Romeinen 1:19-20

God laat zich zien door de schepping. Groter bewijs kan ik niet verzinnen. Om dit niet te zien moet je de evolutietheorie als waarheid aannemen maar die moet eerst nog bewezen worden en de tijd om dat te bewijzen lijkt mij inmiddles wle verstreken.

Kijk toch eens rond, het is toch duidelijk dat ik de hele wereld geschapen heb?

Dat is zo overduidelijk, dat behoeft verder geen bewijs.

:rolleyes: :rolleyes: :rolleyes:

gedwongen gedoopt, gedwongen communie, ongelovig

does that anwser it?

waarom?

Dat lijkt me dan geen geloof. Echt geloven doe je mijns inziens niet omdat Jan, Piet of Klaas het ook doen.

Kennelijk bedoelt hij niet "omdat", maar "doordat". :)

Je hebt gelijk.

Het is nog opgeschreven ook (y)

ik geloof niet dat we in de apen afstammen maar ga niet naar de kerk omdat ik dat voor mezelf te ver vind gaan. In de zin van schijnheilig lopen doen door de week en zondag netjes naar de kerk gaan.
Mijn vriend is wel hervormd opgevoed, (gedoopt, zondags 2 keer naar de kerk bla bla bla) nu gaat hij niet meer naar de kerk. Zijn moeder zou graag zien dat hij naar de kerk ging en ik mee ging maar ik heb hier weinig zin in. Wat mijn vriend doet moet ie zelf weten hoor maar ik niet. Wat zouden jullie doen of zeggen.

Soms gaat ze er zo over door dat ik maar even wegloop want anders ga ik dingen zeggen waar ik later spijt van krijg.

Mijn mening omtrend dat soort dingen is bekend, die moeder moet gewoon stoppen met doorzagen over wat zij wil en beseffen dat je dat zelf mag bepalen. :) (dat we van apen afstammen is trouwens een misverstand en tevens niet voor komt in de evolutietheorie)

1) We stammen ook niet van de apen af, de mens en bepaalde apensoorten hebben een gemenschappelijke voorouder.

2)Als jouw vriend niet naar de kerk wil, is dat zijn zaak. Zijn moeder zou hem daar vrij in moeten laten.

dat doet ze niet. En omdat ik zelf geen ouders meer
heb denk ze dat het beter voor ons beide is dat we naar de kerk gaan. We zijn nu bijna 4 jaar bij elkaar maar ik weet niet of we de 5 jaar wel gaan halen omdat dit een grote druk legt op onze relatie

Ik neem aan dat jouw vriend van ongeveer dezelfde leeftijd is als jij, hij zou dus zelf prima moeten kunnen bepalen wat hij wel en niet wil. Mijns inziens zou hij zich zo moeten opstellen jegens zijn ouders, duidelijk maken dat jullie zelf wel weten wat het beste is. Helaas is een dergelijke discussie met zwaargelovige mensen praktisch onmogelijk. Succes ermee in ieder geval.

hmzz Ik ben ook katholiek (opgevoed) en heb ook communie gedaan en vormsel, maar dat ging bij ons allemaal op "spelende wijze". thuis hebben we nooit gebeden voor het eten en we gingen alleen maar naar de kerk omdat ik bij t koor zat. nu gaan we dus nooit meer, mijn moeder gelooft volgens mij nog wel maar ik niet, hoe dat zo gekomen is? geen idee, in de loop van de jaren is dat er gewoon in geslopen en vond ik andere theorieën gewoon logischer horen (zoals bv reïncarnatie)
zelf maak ik me hier niet zo druk om, ik "ben" al katholiek ik geloof alleen niet meer, dat is niet zon drama, ik heb mijn hele leven nog om te beslissen of ik wel of niet geloof, het komt voor god echt niet op wat jaren aan hoor.

(weet niet of je hier wat aan hebt maarjah)

begin februari van dit jaar was er een oom van mijn vriend overleden. Ik moest helemaal in het zwart, hoedje op. Achteraf heb ik er spijt van want je kunt toch ook rouwen zonder in het zwart. Zware kerkdienst. Vriend is bijna 26 (in januari), ik 21.

Ben het met voorgaande posts eens: zelf een beslissing maken.

Wat ik nog wel even kwijt wil: niet alle kerkelijken zijn per se schijnheilig ;) En als je echt een kerk zoekt die niet schijnheilig is (dat gaf je volgens mij in je eerste post als argument), dan zijn die er echt wel te vinden.

Blijft natuurlijk staan dat je het zelf moet weten.

toppunt is nu bereikt: Vanmorgen had ik een (spijker)broek aangedaan met vale plekken op de voor en achterkant en aan de onderkant stukjes leer, volgens de moeder van mijn vriend kon dit echt niet (op zondag) en moest ik een andere broek aantrekken. Ik wil het mijn vriend vertellen maar ik vind het moeilijk om te vertellen omdat ik bang ben dat hij de kant van zijn moeder kiest.

Heb je geprobeerd haar een preek terug te geven over leven en laten leven?

Want die moeder is als ik het zo lees wel heel erg bemoeizuchtig, en dat is iets dat je best mag zeggen als je dat ook vindt.

maar dan kwets ik haar (dat heeft ze ook wel bij mij gedaan) maar ze betekend toch ook wel iets voor mij.

Ik vind het zo moeilijk.......... :confused:

Ik zou haar er wel mee confronteren op een rustige beleefde manier. Anders krop je het alleen maar op met alle gevolgen van dien.

Welk nut heeft het nu om op zondag je netjes te kleden als je niet naar de kerk gaat? Ik begrijp dat niet. Zo'n last kun je iemand dan toch niet opleggen. Dit in tegenstelling als je die dag wel naar de kerk zou gaan, want het is immers feest. Dan is het niet anders dan gepast om je netjes te kleden en zo voor Gods aangezicht te verschijnen.