Zonder titel, in de stad.
 

Je zit al dagenlang te slapen
in stationsbuffet Gent – Dampoort.

Daar rust je hoofd op linkerschouder,
rechterhand rond koffiekop.
Je baard geelwit en ongeschoren,
een naam die heb je
soms, soms niet.

En telkens weer vraag ik me af
waarvan je droomt als je daar zit.

-Van heel veel geld, een lieve moeder,
een warm bed of pannenkoek?-

Ik vraag het niet,
laat je maar slapen.
Dromen wil ik
niet verstoren.

Ik vind het een verhaal in stukjes gekapt, sorry. Ok, je hebt in de 2e strofe een paar woorden weggelaten die er in proza wel zouden staan, maar daar houdt het voor mij op. Je beschrijft een nogal dagelijks beeld, wat altijd interessant kan zijn voor een gedicht omdat poëzie en dromen nogal tegengesteld zijn aan de dagelijkse sleur, maar daar houdt het gewoon op. Een verhaaltje, uitgelijnd, meer zie ik niet.

Ja, ik sluit me eigenlijk wel aan bij Riven. Het is te verhalend en het onderwerp vind ik eigenlijk zelfs wat uitgekauwd. Ik denk dat het leuk zou zijn als je wat meer met woorden zou spelen, als je wat creatiever zou zijn. Oh, de laatste strofe vind ik overigens wel heel positief. Ik zou iets meer de nadruk leggen op 'dromen wil ik niet verstoren', in plaats van een verhaaltje over een zwerver (zo komt het althans op mij over).