op het oeverloze
 

op het oeverloze spoel ik aan
en uit
de verte vliegen wolken beter
dan vogels hier vandaan

puzzelt de horizon met bergen
en lijmt
de stukjes met sneeuw hopen
de bomen zich op elkaar ergens

verdwaalt mijn stem in het bos
en slaat
te pletter tegen je rotsen maar
toch komen een paar stenen los

Ik heb er veel moeite mee om dit gedicht op de juiste manier te lezen, vooral de tweede strofe omdat deze zo een andere structuur heeft. ergens lijkt er hier nogal achteraangeplakt en daardoor is de rijm met bergen nogal gedwongen: het komt in mijn ogen ook niet mooi uit.
De eerste en derde strofe vind ik wél mooi, ze lezen aangenamer en hier vind ik de zinsconstructie ook leuk. Het is grappig dat in iedere strofe het laatste woord van de eerste en laatste regel op elkaar rijmen, maar dat dit op de een of andere manier toch niet helemaal uitkomt. Dat kan ook aan mijn manier van lezen liggen.

Het is geschreven om verwarring te zaaien. Bijvoorbeeld de zin "uit de verte vliegen wolken beter dan vogels hier vandaan", kan eigenlijk korter zijn, en dan dat de "hier vandaan" bij "puzzelt de horizon met bergen" hoort. En dat is zo bij de meeste regels. Een beetje experimenteel dus ;)

Ik vond juist de eerste en tweede strofe het meest geslaagd. Die verwarring, zoals je zelf ook al aangaf, vind ik in de derde strofe niet zo geslaagd. Ik begin je dichtsels trouwens wel meer te waarderen, maar dat terzijde :).

Die laatste zin snap ik niet helemaal, het doel ervan.

Ja, in de derde strofe moest ik de verwarring toch even loslaten om tot een einde te komen (als er geen strofe meer op volgt, wordt verwarring ook wel moeilijker). Dat breekt inderdaad wel een beetje de sfeer.
Die laatste zin: de jou-persoon laat zich niet makkelijk overtuigen in zijn koppigheid door de ik-persoon, maar toch is het niet zo dat het níks uitmaakt ("er komen een paar stenen los van zijn rotsen")