Vervreemd.
 

Wie ben ik in godsnaam om te zeggen dat deze situatie niet zo geweldig is. Heb ik ons er zelf niet in geholpen? Toch heb ik echt mijn uiterste best gedaan om dit te voorkomen. Maar je kent me, ik kan verleidingen slecht weerstaan. Zolang de verleiding niet het vertrouwde evenaart lukt het me wel. Maar op het moment dat ze gelijk aan elkaar komen te staan wordt voor mij de verleiding altijd aantrekkelijker.
Het was niet mijn bedoeling het zo ver te laten komen, dat weet je. Het begon allemaal zo onschuldig. Wist ik veel dat het zo uit de hand zou lopen.
Ik was van te voren niet eens wat van plan, het kwam vanzelf op mijn pad. En ja, het is waar dat dit niet zonder gevoelens is gegaan. En natuurlijk, bij hem vond ik wat ik in jou niet vinden kon. Maar achteraf besef ik dat die niet gevonden eigenschappen niet opwegen tegen het geluk me vervult als ik bij jou ben.

En hier zijn we dan. De blos staat op mijn wangen gegraveerd, de schaamte vult mijn hele lijf.
Vreemd gaan. Hoe vaak heb ik wel niet verkondigt dat vreemdgaan iets is wat ik nooit zou doen? Als je verliefd bent op iemand, en dan bedoel ik écht verliefd, dan ga je niet vreemd. Dat zou je je überhaupt niet in je hoofd halen. Dat doe je niet als je om iemand geeft.
En verdomme. Ik deed het wel.
Maar ik geef wel om je, en ik ben verliefd op je. En ik hou van je. Maar als ik in jou ogen kijk, hoe dof ze ineens zijn geworden, besef ik dat die liefde niet wederzijds meer is.
Verbazend hoe gevoelens die vast geroest zitten in je lijf, op sommige momenten los komen, en veranderen naar vormeloze dingen, die je niet meer herkend. Wat vertrouwd was, wordt vervreemding. En ik voel, ik zie, dat ik er niets tegen kan doen.


Ik wist diep van binnen wel dat je een vogeltje was. Je had zo af en toe je vrijheid nodig. Om mezelf te blijven, zei je dan. En dat heb ik je toch ook gegeven? Zoveel als ik kon, zoveel als jij nodig had. Maar nu begin ik te twijfelen. Had ik je meer of minder vrijheid moeten geven? Als ik je meer had gegeven, was dit dan al eerder gebeurd? Of was je daardoor juist bij me gebleven. Had je dan genoeg aan me?
Vragen spoken rond in mijn hoofd. De vreemdste dingen wil ik aan je vragen. Hoe hij eruit zag. Hoe hij was. Hoe ze zich voelde toen haar wens vervuld werd. Maar als ik het me probeer voor te stellen, zie ik beelden die me misselijk maken.
Jij stond altijd voor openheid en eerlijkheid, vooral in een relatie. Ik heb nooit tegen je gelogen. Nooit. En jij zegt dat dit de eerste keer is, en dat het nooit meer zal gebeuren. Ik geloof je niet. Ik denk ook niet dat ik je ooit nog weer kan geloven.
Dus daarom ga ik maar. Daarom sta ik nu op, kijk je nog één keer recht in je ogen. Ik hoop dat je de pijn in mijn ogen leest. Ik hoop dat je jezelf haat, dat je vervult bent met schuldgevoel en dat je beseft wat je nu mist.
Ik voel me vervreemd. Vervreemd van jou.

Als ik het goed begrijp worden de laatste twee alinea's geschreven vanuit een ander perspectief (de middelste = zij, de laatste = hij, toch?) Alleen om dit even duidelijk te hebben!

Het leest goed, makkelijk.
Vervreemd, zonder t.
Over de inhoud. Ik weet niet of het erg met jezelf te maken heeft, maar het lijkt mij iets wat je gewoon kwijt moest. Het leest makkelijk, zoals ik al zei, en dat het uit verschillende hoeken is beschreven maakt het ook fijner. Eigenlijk is het te kort om echt commentaar te geven op de inhoud, maar... nou ja, blijf vooral schrijven :D

Het is inderdaad zo dat het eerste stuk 'zij' is en het tweede stuk de 'hij'. Het is geen persoonlijke ervaring, maar wel iets dat ik kwijt wilde. Het is echt in een ontzettende rush geschreven. Ben nu met iets bezig waar ik veel aandacht aan besteed, dus hopelijk ligt dat resultaat op een wat hoger niveau..

Ik vind het niet zo. Waarom weet ik niet precies, maar ik vind er niet zoveel aan. Een beetje voorspelbaar, of zo. Het is meer een echte gebeurtenis, in denktaal, dan iets dat geschreven is. Als je snapt wat ik bedoel.

verkondigd met een D.