Depressief?
 

Sinds ik vorig jaar ben gestopt met mijn studie zit ik thuis, bij mijn ouders, en ik werk ook thuis. Ik kom amper het huis uit, hoewel ik afgelopen weekend weer eens uit ben geweest. Ik heb nu zo'n twee jaar last van een eetstoornis die steeds andere vormen aanneemt. De laatste tijd voel ik me echter ook leeg, eenzaam, verdrietig en ook heel onveilig (zo erg dat ik vaak niet ga slapen tot het buiten alweer licht wordt, 's nachts gaat mijn hart als een gek tekeer vanwege irreële angsten). De oplossing is misschien simpel: ik moet niet meer thuis werken, meer contact hebben met anderen. Maar dat is juist het probleem, want door mijn zelfbeeld durf ik bijna niets anders te doen dan alleen thuis zitten. De enige manier waarop ik mezelf vaak uit huis zie gaan is als ik me aan mijn eigen eisen (vooral wat betreft eetpatroon) kan houden, hoe ongezond die ook mogen zijn. Ik zei net dat ik wel ben uitgeweest. Dat was heel moeilijk voor me, omdat ik dacht dat iedereen naar me keek. Ik voelde me niet op mijn gemak, hoewel het wel gezellig was. Op zo'n moment kan ik best positieve kanten zien, maar na één dag thuis voel ik me weer ontzettend slecht.

Het gevolg van dit alles is dat ik me gewoon doodongelukkig voel, en constant met een soort brandende ogen en een zwaar hoofd zit te kijken. Het herfstweer helpt niet, het gepieker helpt niet, en naar een psycholoog gaan vind ik heel lastig. Mijn familie is misleid en ziet in mij de vrolijke en de positivo. Als ik nu opeens alles opbiecht, ben ik bang dat ik a) niet serieus word genomen en word afgewimpeld met een wegwerpgebaar (wat me echt zou kwetsen) en b) dat ik iedereen die ik ken veel pijn zal doen door er nu pas mee aan te komen. Hoe dom of naïef het misschien ook klinkt, ik zie het zoeken van professionele hulp niet als een optie.

Je zou kunnen zeggen dat ik redelijk radeloos ben. Ik voel dat ik wegglip in depressiviteit en ben bang voor wat komen gaat.

Iemand vergelijkbare ervaringen, advies, tips, wat dan ook?

Heey,

Wat een verhaal zeg! Ik zou ook door de bomen het bos niet meer zien op een gegeven moment, want zo zit je wel erg 'opgesloten' in je eigen veilige wereldje.

Waarom heb je het er nog nooit met iemand over gehad? Vind je het gek, of wil je er anderen niet mee lastigvallen? Wat het ook is; ik zou toch proberen om er in ieder geval met iemand over te praten die je vertrouwt, want als je alles alleen moet doen, er niemand is met wie je over je angsten kan praten en die je misschien op bepaalde momenten kan motiveren je leven weer een beetje op kan pakken, is het wel heel erg moeilijk allemaal!

Ik heb (welliswaar op een andere manier) ook last gehad van zo'n soort iets als jij nu beschrijft, en mij heeft dat geholpen. Ook kleine dingen zoals het voor jezelf op een rijtje zetten van dingen; Waarom ben ik zo bang? Hoe is dat gekomen? Wat kan ik er zélf aan doen? Als dingen beetje duidelijker worden kan je er misschien anders naar kijken, of iig een begin zien te vinden vanuit waar je weer dingen kan gaan opbouwen.

Maar ik zou er hoe dan ook niet te lang mee blijven rondlopen. Zoek hulp! Ik weet dat jij dit niet als een optie ziet, maar ik ben zelf uiteindelijk naar een psycholoog gegaan, gewoon om eens te kijken wat hij er over zei (totaal niet omdat ik er iets van verwachte) Heb m'n verhaal gedaan en ik heb medicijnen gekregen. Daardoor word die eerste stap om het leven buiten 'de veilgie muren' te gaan verkennen iig een stukje makkelijker!

Anders kan je misschien proberen het een beetje op te bouwen. Je hoeft toch niet meteen alles weer te kunnen/durven wat anderen normaal gesproken doen? Gewoon rustig opbouwen, niks overhaasten of forceren. Maar op zo'n manier krijg je iig een beetje meer vertrouwen in jezelf en het feit dat je angsten idd irreel zijn. (Ik had dat ook; je wéét dat angsten niet reeel zijn die je hebt, maar het ook zo vóelen is een heel ander verhaal..)

Maar één ding: Blijf er alsjeblieft niet te lang mee rondlopen in je eentje, je maakt het jezelf wel heel erg moeilijk. En uit ervaring weet ik dat je dan alleen maar verder wegzakt in zo'n neerwaardse spiraal waar je steeds moeilijker uitkomt dan!

Praat er gewoon over met iemand, lucht waarschijnlijk gigantisch op ook. Ga er iig niet van uit dat mensen het gek zullen vinden, want ik weet zeker dat mensen je alleen maar zouden willen helpen waar ze kunnen! En je heb er toch gewoon recht op om weer beetje happy te zijn?!

Weet iig wat het is om je zo te voelen, dus wens je veel sterkte iig! :)

Wat vervelend voor je zeg! Ik denk alleen dat iedereen zich op een gegeven moment zo down gaat voelen als je alleen maar thuis zit!
Ik snap wel heel goed hoe je je voelt. Ik heb zelf last van een depressie en het allerliefste blijf ik alleen nog maar thuis. Ik vind het ook moeilijk om dingen te gaan doen, omdat ik er gewoon ook totaal geen zin in heb. Maar toch dwing ik mezelf om dingen te gaan doen! Ik sta gewoon elke dag op, ga naar school, spreek af met vrienden, doe aan sport. Hoe kut ik me ook voel, ik probeer het toch. Want ik weet van mezelf dat ik me nog veel ongelukkiger voel als ik niets doe. Misschien zit het met jou anders en kan jij écht niet dingen gaan doen. Maar als het zo erg is lijkt het me juist wel een goed idee om met een psycholoog te gaan praten! Dat klinkt eng&helemaal niet leuk misschien, maar je kan het toch proberen? Stel dat daardoor je je leven kan beteren en je misschien zelfs gelukkig kan worden, dan is het toch wel de moeite waard.

Weet je, je draagt een masker en je kropt al je gevoel op in jezelf. Je zegt dat je familie je ziet als de vrolijke dus dat betekent dat je je anders opstelt tov hen dan tov jezelf.
Daar zit de fout. Probeer, hoe moeilijk het ook is, erover te praten eerst met één van je ouders, misschien je moeder, moeders zijn soms betere gesprekspartners op emotioneel vlak dan vaders. Anyway, probeer het, want die masker die je draagt die moet eraf. Probeer ook iets te doen het huis uit, zoals sporten.
En als ik je even mag vragen, hoe komt het dat je niet probeert om werk te vinden uit huis? Je kan ook werk vinden waar je weinig in contact bent met mensen en waar je gewoon je ding kan doen zonder teveel rekening te hoeven houden met anderen.
Veel sterkte iig! (y)

Bedankt. :)

Het is niet zo dat ik helemáál geen contact heb met de buitenwereld. Ik heb nog steeds vrienden en ik heb ook twee mensen bij wie ik mijn hart kan luchten. Ik heb het er dus wel eens over, dat is het probleem niet (al luchten deze posts ook erg op).

edit: over het masker, ja, dat is wel zo. Ze zien mij zo al van jongs af aan, en ik heb het in stand willen houden. Ik ben wel mezelf, maar lieg mijn omgeving en mezelf voor door bijv. een positief standpunt in te nemen. Het is niet zo dat ik een compleet andere persoon word, ik maskeer slechts mijn stemming.

Ik zou het niet erg vinden om naar een psycholoog te gaan. Graag zelfs! Maar ik ben bang om iedereen in mijn omgeving pijn te doen. Als ik in het geheim kon gaan, zou ik dat doen. Een psycholoog kan wel vergoed worden, maar mijn ouders zouden er toch achterkomen via de verzekering? Dát is het probleem en daar zoek ik een oplossing voor.

Ik ben verder ook niet de drive verloren om dingen te doen, maar ik heb nul zelfvertrouwen en mijn zelfbeeld is niet in orde. Daarom durf ik vaak niets te doen, bijv. een drukke kroeg in lopen, omdat ik denk dat iedereen me dan nakijkt en over mij fluistert. Hierdoor denken mensen ook vaak dat ik arrogant ben, want in zo'n situatie loop ik met mijn blik recht vooruit en mijn hoofd omhoog.

Op dit moment voel ik me wel oké, niet goed en niet slecht. Ik wissel vaak van stemming. Even voor het perspectief: ik ben 19.

Waarom zou je mensen uit je omgeving pijn doen door naar een psych te gaan? Je bedoelt misschien dat je je schaamt omdat je het niet alleen aankan? Geloof me, je zal er waarschijnlijk achteraf blij mee zijn dat je de beslissing genomen hebt naar een psycholoog te gaan. Je vertelt je verhaal aan iemand die buiten je leven staat, die dus geheel los van je leven staat en die een nuchtere klare kijk heeft op je problemen... ik zou ervoor gaan. En je familie de waarheid vertellen, en misschien voel je je des te beter als ze het weten, dan kan jij tenminste eens eerlijk zijn en jezelf zijn tov je familie...

hoi je lijkt mij wel zeg.

Je snapt het misschien niet (ik zou het misschien ook niet snappen), maar ik doe er echt mensen pijn mee. Ik schaam me niet echt, al is het moeilijk om erover te beginnen tegen je ouders.

Ik hoorde net overigens dat het bezoek aan een psycholoog niet wordt vergoed door mijn verzekering, misschien wel in het nieuwe stelsel. En daar snap ik niets van. :(

Wie zich geroepen voelt, mag me wel een PM sturen (Broeder).

Ik snap het indd niet, hoe kan je nou iemand pijn doen omdat je naar een psycholoog zou gaan. Dat betekent dus dat naar een psycholoog gaan 'not done' is, dat het abnormaal is?
Ik denk dat je even uit je wereldje moet stappen, en de realiteit onder ogen moet zien! Het gaat niet goed met je (beweer je zelf), denk dan eens aan jezelf en niet aan de ander. Als je depressief bent heb je je gevoelens niet in de hand, het kan iedereen overkomen.
What the hell als je er anderen mee pijn doet, denk eens aan jezelf en laat de anderen denken wat ze willen.

Ik open dit topic zodat ik hardop kan denken. Ik zie de realiteit wel onder ogen en sluit het zoeken van hulp daarom ook niet uit, ik vind het nu alleen geen optie. Dat hoeft niemand te snappen, dat was het punt niet... Bovendien kan ik het op dit moment niet betalen, want de verzekering dekt het niet.

Hiervoor was dit topic niet bedoeld...

Ja dat hoorde ik ook idd, dat dat niet vergoed word. Belachelijk eigenlijk. Anyway, als jij niet denkt dat de situatie er nu naar is om daadwerkelijk met een hulpverlener te gaan praten moet je dat ook niet doen, dat is dan dus ook echt geen optie.

Is er niemand anders met wie je kan praten dan nu? Gewoon, om je verhaal kwijt te kunnen, want als je dat ook al niet kan bij je familie lijkt me dat wel moeilijk.. Desnoods iemand die je niet kent in real life, gewoon via msn ofzo.

Weet niet of je dat een optie vind hoor, maar het lijkt me zo lastig om alles alleen te moeten doen. :bloos:

Om te praten heb ik wel wat mensen, maar echt helpen kunnen ze me niet, hoe goed hun bedoelingen ook zijn.

Ik wil wel iets doen, maar wat weet ik niet. Een praatgroep misschien, of wat mensen op MSN idd.

Ja idd, misschien is dat ook wel een idee, een praatgroep! Of misschien kan je anders eens zoeken naar een forum voor mensen met beetje zelfde probleem, waar je je verhaal kwijt kunt? Weet niet of je dat ziet zitten hoor, probeer ook maar iets te bedenken..

Jawel hoor, dank je, heel aardig van je! :)

Ik ga gewoon wat dingen uitproberen.

Volgens mij ben je al redelijk depressief, en is professionele hulp toch wel de beste optie. Hielp bij mij eig geen fluit, tot ik antidepressiva kreeg. Ik kan er nog altijd niet van over hoe goed die pilletjes mij geholpen hebben.
Je kan het natuurlijk altijd nog een tijd bekijken, maar laat het niet zover komen dat je niet meer wíl geholpen worden. Mij hebben ze uiteindelijk zowat moeten dwingen, kon kiezen tussen zelf eens naar de dokter gaan of verplichte internatie.

Je steelt m'n tekst. :nono:

Mja. Ik sta zelf nogal sceptisch tegenover het hele 'ga professionele hulp zoeken want dat heeeeeelpt! :):)' gebeuren, aangezien dat zelden echt zo is. Het meeste wat een psycholoog kan zeggen heb je zelf waarschijnlijk al bedacht. Daarbij, je zegt zelf dat je je positiever voordoet tegenover je omgeving. Het is dan makkelijk te vervallen in je gewoontes, en je positiever voor te doen tegenover je psycholoog. Dat wordt nog makkelijker als je merkt dat die psycholoog je van alles aan wil smeren, en dat zal naar alle waarschijnlijkheid gebeuren, als je vertelt over irreële angsten. Zoiets valt namelijk al gauw onder het kopje 'licht psychotisch', en zodra je dat label hebt, vindt iedereen ineens dat je geen fatsoenlijk leven kunt leiden zonder chemische troep.

Daarbij is het volgens mij ook zo dat de meeste problemen op te lossen zijn door (zelf)kennis. Om bijvoorbeeld diezelfde angsten te nemen. Je weet dat ze irreëel zijn, dat is goed. Denk daar eens verder over na? Probeer overdag te bedenken wat er nu zo eng is aan het donker. Besef dat er 's nachts niets verandert, afgezien van de afwezigheid van licht. Dwing jezelf om eens vijf minuten met het licht uit in een kamer te gaan zitten, elke dag. Ja, in het begin weet je niet waar je kijken moet, hartkloppingen, stijf zitten van de angst, maar je wéét eigenlijk toch wel dat er niets gebeurt. Je moet dat alleen aan jezelf bewijzen.

En eh, nu moet ik nog een leuke uitsmijter voor dit verhaal, maar ik weet niks. :(

Het lijkt mij verstandig om als eerst naar een arts te gaan en hem/haar jouw verhaal vertellen. Het zou best kunnen dat je een stofje in je lichaam mist en daardoor geestelijk ook niet lekker gaat. Zoiets kun je niet oplossen door alleen naar een psycholoog te gaan.

Veel succes. :)

Mooi stukje, dank je. Ik heb weinig zin om het plakkaat "psychotisch", "paranoïde" o.i.d. te krijgen. Ik heb wel al eens hulp gehad voor m'n eetprobleem, in het geheim, maar dat hielp weinig. :( Ik ben eigenlijk ook bang dat ik weer ga hyperventileren, want daar word ik helemáál down van.

Vermakelijke LJ heb je, trouwens.

Ja, ik heb ook al gedacht aan een herfstdip, maar omdat ik dat al vaker heb gehad denk ik dat dit iets anders is. Misschien mis ik inderdaad een stofje, het zou kunnen.

Bij een psychose leef je in een heel andere realiteit. Je kunt dan bijvoorbeeld dingen horen/ zien/ proeven/ voelen die een ander niet voelt. Daarbij kun je last van wanen hebben. In de ogen van degene die psychotisch is, is alles dit werkelijk. De topicstarter heeft door dat zijn angsten niet rationeel zijn, dat maakt dat hij niet psychotisch is..

Dat ja. Maar een goede psychologe kan je daarbij wel helpen. Kheb er zelf wel eerst drie versleten voor ik zo iem vond. Zij beseft heel goed wat irreële angsten zijn en helpt me op zijn minst een beetje om er mee om te gaan, en om mezelf goed voor ogen te houden wat nu juist de problemen zijn. Voor de rest miste ik ook een stofje en had ik dus medicatie nodig, eerst via de huisarts, nu via een psychiater (een sukkel overigens).