asiel
 

Mijn eerste verhaaltje hier:

Ik keek je in de ogen. Ik zag je blik. Teneergeslagen, misschien wel in de letterlijke betekenis van het woord. Voor de rest was alles aan je compleet: een kwispelende staart, glanzende vacht.
Ik wist: jij zou het worden. Je was heel rustig, leek heel lief. Heel anders als al die anderen.

Wat later liepen we samen het asiel uit. Er kwamen bij mij herinneringen boven aan zes jaar geleden, toen ik hier met Freddie liep. Wat was hij energiek, die Duitse staander. Ach, niet aan denken. Ik werd emotioneel en beende vlot naar de auto.

Kees noemde je oude baasje je. Voordat hij je aan een paal bond en op vakantie ging. Hufter. Je kan goed omgaan met kinderen en bent erg rustig, aldus de mensen van het asiel. “Een lieve oude Golden Retriever van 6 jaar oud.”

Die eerste weken was het aftasten. Jij wist niet wat je aan mij had, ik wist niet wat ik van jou kon verwachten. Uiteindelijk groeiden we echt naar elkaar toe. Elke dag als ik thuiskwam uit mijn werk wachtte je me op, naast de voordeur. Ik gaf je eten en je keek me dankbaar aan. Als ik je mee nam naar de stad, en een onbekende vroeg iets aan me, kwam je beschermend tegen me aan staan, ze zouden je baas niets aandoen, daar zorgde je wel voor.
Vaak nam ik je op zondag mee naar het bos, waar je speelde met een tennisbal, of achter konijnen of hazen aanjoeg. Je was echter altijd te lui om er daadwerkelijk een te vangen.

Zo leefden we twee jaar samen. Je leek gelukkig, en dat was ik ook met jou.
Tot vorige week zondag. Je was weer achter een konijn aan en je stak de weg over. Ik riep je nog na, maar het is te laat. De Golf kan niet meer remmen en daar lig je. Het bloed stroomt over je mooie vacht. Dood, net als Freddie. Hij van een tumor en jij door je eigen beweeglijkheid. Ik ben helemaal van mijn stuk en regel in een roes alles wat nodig is. Ik wil je bij mij achter in de tuin, net als Freddie.
Toen ik daar zo bij je stond, en je zag liggen, besefte ik, ik ben weer alleen. Je was mijn levenspartner, maar je bent niet meer.

Ben benieuws wat jullie denken.

Ja..
Ik denk dat het emotie zou moeten opwekken, wat het niet echt doet. En verder, weinig grammaticale fouten als je 't mij vraagt. Maar het doet me niet echt iets.

hij DOOR een tumor. Tenminste, dat geeft mijn taalgevoel mij in :cool:

Toen ik de eerste twee zinnetjes las dacht ik: "o nee! zo'n slijmerig liefdesverhaaltje!" maar het viel mee. Hoewel ik het geen toppertje vind, is het wel aardig. Het leest makkelijk, maar ik vind het te eenvoudig. Ook door het gebruik van heel veel simpele korte zinnetjes. Probeer hier en daar wat andere zinsconstructies erin te gooien, of met wat vergelijkingen te werken.
De inhoud is trouwens wel apart, het is weer eens wat anders, over een hond ipv een persoon.