stukje
 

Op 12 maart 1997 besloot ik weg te gaan. Ik pakte wat noodzakelijke spulletjes in en vertrok. In de lange straat hoorde ik mijn voetstappen op de krakende bladeren klinken. Kinderen speelde een hinkelspel. De combinatie van stilte en herfst maakte me wat melancholiek. Op het station heb ik een kaartje Amsterdam CS gekocht. Amsterdam was vertrouwd, lief, mooi, wild en bekend. Amsterdam was veilig. In de trein staarde ik naar de weilanden die voorbij vlogen. Een grazend hert keek verdwaast en boog zijn kop. Alles leek zo moeilijk. En ik weet nog hoe ik de rest van de rit naar het oranje van de treinbekleding heb gestaard.

Voor het station heb ik in de doelbewuste stromende massa gestaan, me afvragende wat te doen. Ik heb geslenterd over het de Dam, Rokin en Waterlooplein. Acht keer ben ik het Ij overgevaren met de pond, omdat het gratis was. En toen ben ik echt vertrokken.


Nu sta ik in de straat, hij is veranderd, drukker. In de oude horlogezaak zit nu Fadaei’s groentezaak maar kinderen spelen nog steeds een hinkelspel. Langzaam loop ik naar de deur die ik zoveel jaren terug zo zeker sloot. Ik zucht en bel aan.

Het is eigenlijk te kort om er echt wat van te zeggen. Het lijkt mij een inleiding van een groter iets. Mocht er meer komen, ben ik daar zeer benieuwd naar, want het stukje, klein als het is, leest best prettig. Dus. :)

Je schrijfstijl heeft iets spannends.

‘‘In de lange straat hoorde ik mijn voetstappen op de krakende bladeren klinken.’’ -> klinken vind ik hier niet echt mooi

‘‘Kinderen speelde een hinkelspel.’’ -> dit weet je zelf ook wel

‘‘Een grazend hert keek verdwaast en boog zijn kop.’’ -> van zo'n fout kijk ik verdwaasd op ;)

Verder hier en daar een komma (in enkele gevallen misschien wel in plaats van een punt)...maar dit moet je zelf maar bekijken. Let ook op tegenwoordige tijd en verleden tijd.

Het klinkt inderdaad spannend, ik wil meer.
Voor de rest is het wat te snel om nu al een mening te formuleren.

auwch, die spelfouten zijn wel erg :s

Bedankt :)

en @I C U en lilarcor het is idd een inleiding, op iets dat ik nog niet goed genoeg in mijn hoofd heb zitten :)

Pas het dan aan!

Ik heb het nog eens gelezen...het blijft wel spannend. Sexy bijna. :p

Sexy nog wel :p Dan wil ik wel es weten wat jij ronduit knettergeil vindt :p

Maarre, post het inderdaad maar! Ik ben wel benieuwd :)

Omdat de grote liefde natuurlijk achter die deur staat...en die oranje bekleding maakt het echt h.e.l.e.m.a.a.l. af.

Op de één of andere manier lijkt het hele eerste deel niet aan te sluiten op deze zin. De manier waarop het beschreven wordt past totaal niet bij een herinnering van minstens 8 jaar oud.

Voor de rest ziet het er standaard uit, zoals vele schrijvers het zouden doen. Ik wil dus nog wel eens zien of er nog een stuk gaat komen waarin ik originaliteit en een eigen kleur kan herkennen.

Ik weet niet, het trekt me wel, maar is idd nog redelijk kort. Als je meer post, is er vast ook meer over te zeggen. :)

Ik lig in bed en zie door het raam de wolken voorbij drijven. In de verte klinken auto’s en ik hoor de kinderen op de stoep. Ze spelen een spel, zoals ik vroeger deed met mijn vriendinnetjes. Totdat ze kwamen. Die mannen. Ik zie de beelden weer, terwijl mijn ogen naar de wolken kijken. Ze schreeuwden en ik was zo klein. En toen waren ze weg, iedereen was weg. De buurvrouw zei dat ik stil moest zijn. Ik glimlach, ik was stil. Niets zei ik, helemaal niets. Hij is ook weggegaan. Voor die jufvrouw. Hij schreef dat het hem speet. Hij hield van haar. Ik hield niet van zijn vader. Maar het was zo’n lange knappe man. Ze veilig en groot. Hij was klein in mijn armen. De zuster kwam hem brengen. Alles was wit en grijs, maar hij was roze. Iedereen is weg. Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen.

weer een stukje, t gaat wat langzaam, maar ik moet alles eerst in mijn hoof hebben. Ben geen sneller denker, en spelling is ook geen sterke kant. Enfin, graag kritiek. :)

De zon staat al lager als ik wakker schrik. Ik zie het aan het licht dat tussen die kieren van de gordijnen schijnt. Eventjes lig ik te staren naar de gordijnrails. Dan word ik echt wakker en knipper even. Buiten klinken geluiden. Buiten klinken altijd geluiden. Hier is het stil. Waarom werd ik wakker? Ik draai me op mijn zij en kijk op de klok. Bijna vier uur. De rode secondewijzer tikt over de zwarte statige wijzers. Langzaam komen de beelden terug. Ik voel mijn maag in een krimpen. En dan hoor ik de bel.


Er gebeurt niks. Eventjes wacht ik en doe een stap na achteren. De witte, gehaakte, gordijnen van haar slaapkamer zijn gesloten. Het zijn háár gordijnen. Nogmaals bel ik aan. En wacht. Als ik na een paar minuten op wil geven, zie ik door het groene glas naast de deur iets bewegen. Er loopt iemand de trap af.

Juffrouw.

Verder nog steeds okay, ben benieuwd naar de rest :) Er valt vrij weinig over te zeggen, de stukjes zijn er te kort voor nog :) maar ben zeer benieuwd!