Een stukje ongestructureerde tragiek.
 

'Als U dan V, of 'S o P';
dit is slechts denken in termen van logisch gezwever.
Want van buitenaf gezien - hoe je't ook draait -,
mijn premisse, u, is even waar als mijn ander.'

Doch in één lijn wil ik niets trekken,
op één lijn is mij te veel.
Het gevoelswezen vol bijzonderheid,
dát is wat 'is'; of 't nu één of twee.

Maar lief, maak me niet wakker.
Laat mij maar zeveren in iets wat ik,
niet-snap. Ergens van binnen,
ik wéét, de logica zal wel volgen.

Dus voor nu, hoe misplaatst 't ook is:

Laat me leven in je armen,
heb me lief en kus mijn haar.
Sluit me op in je gedachten,
ik wil er bij-zijn, bij jou,
maar waar?

Ik zal je zoeken als je weg bent,
ik zal je volgen waar je gaat.
Ik zal je missen, me vergissen;

wanneer je wimpers niet meer naar me knipperen,
en mijn hoop op on-kloofheid verlogen is.
Wanneer je niet meer langer lacht,
of er van ons liefzijn niets meer over is.

'Want als je bij me weggaat, mag ik dan met je mee?'

Ik huil om de zin die, ook in díe cultuur de waarheid raakt.

Hij is heerlijk onlogisch en ingewikkeld en vooral van de eerste strofe snap ik echt helemaal niets, maar dat is niet zo erg.

Deze strofe steekt daarbij nogal af, die is ineens zo standaard... Dat vind ik wel wat jammer.

Deze staat me dan wel weer meer aan. Ik vind het knap dat het op de een of andere manier toch wel weer bij elkaar hoort allemaal, leuk.

En je bent pas achttien maar omdat je een fb bent heb ik het idee dat je al veel ouder bent en kijk ik tegen je op. Al is dat misschien wel weer terecht:P

Ja ik snap wat je bedoeld. Maar weet je wat het is, soms heb ik gewoon het idee: dat verlangen kán je niet anders omschrijven dan door dát neer te zetten wat het begrip 'verlangen' zou moeten representeren. Dat verlangen in de puurste vorm, gewoon zoals het is, dat gevoel dat je bij iemand wilt zijn/dat je die persoon wilt vasthouden enz., dat je dat niet anders kan vangen dat de representie ervan weer te geven. Omdat het anders meteen om de originaliteit gaat en niet meer om het gevoel, ik weet het niet.

Daar zit ik dus een beetje mee. Moet ik het omgooien en tóch proberen die specifieke mooie verwoording te vinden? Ik bedoel, ook in deze kan het veel mooier, maar hoe kan ik het echt bijzonder maken; is dat wel mogelijk?

Ik had je al verteld wat ik ervan vond en ik blijf erbij. Ik vind het pompeus, teveel van het goede. De samenhang gaat voor mij wat verloren, ik vind het zonde van een paar mooie stukken en woorden.

Maar ook dat wist je al.