Wat te doen? Je bent zwanger.. (school-spreekbeurt)
 

Hallo,

Voor school moeten wij een spreekbeurt houden: 'Wat te doen als je zwanger bent op minderjarige leeftijd?'

Hou je het kind voor je vriend, voor je jezelf, maak je samen de beslissing? Wat als de vader zegt: ik wil dat je het weghaald en jij zegt: Ik hou het?

Ik weet eerlijk gezegt zelf geen antwoord te vinden.... Aan de ene kant zeg ik : Ja, aan de andere: Nee.

Wat doen jullie??

Alvast bedankt...

ik ben dan wel niet minderjarig, maar ik geef toch even antwoord, misschien heb je er iets aan.
ik heb t er wel eens met mijn vriend over, omdat ik ook wel eens bang ben om zwanger te raken (ondanks dat ik de pil gebruik). ik zou het weg laten halen, omdat ik en mijn vriend nog te jong zijn om voor een kind te zorgen (hij is 4 jaar jonger dan mij). we willen wel kinderen, maar nu nog niet. ik zou t kind niks kunnen bieden en dat wil ik een kind niet aandoen. ik studeer nog en mijn vriend werkt/studeert, we zouden het sowieso niet financieel redden. ik zou het dus weg laten halen.

Je wil dus weten wat de minderjarige meisjes hier zouden doen als ze zwanger zouden zijn, met name wanneer de jongen het niet zou willen en zijzelf wel, en misschien wat de jongens hier zouden doen als hun vriendin zwanger zou zijn? Want je stelt niet echt een duidelijke vraag.

Ik ben niet minderjarig :p maar goed, toen ik 17 was... ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als ik dan zwanger geweest zou zijn. Ik vind (en vond) abortus niet echt een leuk idee, maar een kind kwam me toen ook niet goed uit.
Als ik het kind wel had willen houden maar mijn vriend niet, dan had ik het kind gehouden en hem niet gedwongen zich er mee te bemoeien. Het zou eerder een probleem zijn als ik het kind níet zou willen houden, en hij wél, want je gaat toch in je examenjaar niet zwanger lopen zijn voor een kind dat je helemaal niet wil.

Dat bedoel ik ja... ;)

Ik denk dat ik toen voor een abortus gekozen zou hebben, ook omdat ik zelf toen nog behoorlijk ziek was en ik niet eens voor mezelf kon zorgen, laat staan voor een kindje.

Nu weet ik niet wat ik zou doen, ben toch wat ouder, gezondheid is nog steeds niet goed, maar was wel wat stabieler, nah ja, ik weet het echt niet :)

't is voor mij een paar jaar terug dat ik minderjarig was, maar ik weet zeker dat ik het gehouden zou hebben, wat de vader van het kind ook zou willen. Het liefst zou ik de beslissing natuurlijk samen nemen en ook samen voor het kind willen kiezen en het samen opvoeden ed, maar ook als dat niet had gegaan had ik het kind gehouden. Ik zou het niet kunnen om een kindje weg te laten halen. Bovendien weet je van te voren wat voor gevolgen sex kan hebben en als je geen kinderen wilt dan moet je voldoende voorzorgsmaatregelen nemen (even los van situaties waarin de pil bv. niet werkt of waarin iemand zwanger wordt in een 'ongewilde situatie').

ik weet zeker dat ik het zou laten weghalen, ook al wil degene die me dan zwanger heeft gemaakt het per se houden.

Vroegah, toen ik nog minderjarig was, had ik een eventueel babietje waarschijnlijk laten aborteren. Misschien had ik er naderhand vreselijke spijt van gehad, maar ik denk toch dat ik het gedaan zou hebben.

Toen ik minderjarig was (lang geleden ;)), was ik in de eerste plaats hopelijk zo slim dat ik niet zwanger zou kunnen raken.

Zou het toch gebeurd zijn had ik het weg laten halen. Zo jong kan je nauwelijks voor een kind zorgen, ik was toen zelf nog een kind. Zelfs nu zou ik er nog goed over na moeten denken om het kindje te houden (ik ben toch al best wel op een leeftijd dat het kan, en heb een vaste relatie, maar toch).

Ik zou het weg laten halen. Als mijn vriend dat niet zou willen, dan zou het wel wat moeilijker worden. Toch weg laten halen denk ik, ook al is het misschien egoïstisch, maar ik vind dat je er allebei volledig achter moet staan als je een kind krijgt, omdat het een hele zware verantwoordelijkheid is en blijft.

Ik zou het weg laten halen, en als het te laat was het er zelf met een haaknaald uithalen :P

Ik zou het nooit, nooit houden. Ik ben 16, zit op het Gymnasium, hierna wil ik studeren etc. etc. Als ik nu zwanger zou zijn, zou ik echt gek worden.

Abortus, want niemand wordt er gelukkig an als ik nu een kind krijg, ik noch vriend noch baby zelf.

Ik ben niet meer minderjarig maar ik denk er nu nog hetzelfde over als een paar jaar geleden. Ik heb altijd gezegd dat ik het zou houden, om meerdere redenen, maar de belangrijkste is wel dat ik persoonlijk abortus als moord zie en ik vind dat je je verantwoordelijkheid moet nemen. Daarbij wil ik later enorm graag kinderen en het hoeft niet persé zo te zijn dat een kind mijn leven zal verwoesten (een meisje die ik ken is 17 en heeft nu een jaar een kind en is dolgelukkig, ook al heeft het haar leven enorm veranderd en is het allemaal veel moeilijker dan normaal). Maar er bestaan natuurlijk uitzonderlijke omstandigheden (bijv. verkrachting) waarin ik niet zou weten wat ik zou doen en ik misschien toch wel abortus zou overwegen. Dat de vader het niet zou willen of niks met het kind te maken wil hebben, heeft voor mijn beslissing geen invloed. Wat misschien wel een invloed heeft, is of ik in een omgeving (ouders etc.) zit die me wil/kan helpen of dat je er helemaal alleen voor staat. Toch is het moeilijk om te zeggen wat je zou doen want als je eenmaal in zo'n situatie zit, is het weer heel anders. Toen ik een jaar geleden dacht dat ik zwanger was, kwam het ineens heel dichtbij en dan is het toch niet zo simpel als dat je van te voren denkt. Toch zou ik denk ik achter mn principes blijven staan en het kind houden.

Precies.

Ik wil ontzettend graag kinderen en als ik ze per ongeluk nu krijg, dan is dat maar zo. Nou heb ik een aantal voordelen en een aantal nadelen. Mijn grootste voordeel is dat m'n moeder me zou steunen. Dat weet ik zeker, dat zegt ze zelf ook. Als dat niet het geval was geweest, zou ik het nog steeds willen houden maar zou ik wel een behoorlijk probleem krijgen. Omdat ik arbeidsongeschikt ben en niet naar school ga, heb ik aan de ene kant veel tijd en geen carriere die naar de bliksem gaat.. maar aan de andere kant natuurlijk wel de reden waarom ik arbeidsongeschikt ben. Als ik geen steun zou kunnen verwachten, zou ik het waarschijnlijk niet trekken.

Ik zou het ook houden, heb er wel eens met mijn vriend over. Hij wil het ook houden, en er ook voor het kindje zijn.
maar ik heb hem ook gezegt dat hij dat niet hoefd te zeggen/doen om mij een plezier te doen, maar dat het mijn keuze is om het te houden, en als hij er niks mee te maken wil hebben dat dat ik respecteer.

Hoe moeilijk het ook te combineren is, ik zou het kindje houden. Zelfs als de vader het er niet mee eens zou zijn. Als ik het weg laat halen, weet ik zeker dat ik er na een aantal jaren echt gigantisch spijt van zou krijgen.

Ja, want een jaar niet naar school betekent dat je nooit meer kan studeren :rolleyes:
Genoeg jongeren die een baby met hun studie combineren.

ik laat het weghalen, mits ik niet over de 3 mnden grens heen ben natuurlijk. ik vind het egoistisch ja van mezelf maarr ik zou het erger vinden om het kind te houden en dan zwaar gefrusteerd zijn omdat ik niet alles uit het leven kan halen/dingen moet laten en dit weer indirect afreageer op mijn kind.
heb overigens heel veel respect voor minderjarige meisjes die het wel houden en school en werk kunnen combineren met moederschap, ook respect voor de jongens die hun verantwoordelijkheid nemen (y) maar dit terzijde.

als ik nu zwanger zou dat een 8e wereldwonder zijn..
maargoed even serieus, als ik zwanger zou zijn zou ik het kind weg laten halen, ongeacht wat mijn vriend zou willen. ik wil geen kinderen later, en nu al helemaal niet. ik ben nu ook pas 17. het zou voor niemand goed zijn om de baby te houden, niet voor mij en niet voor de baby

Ik zou het meteen laten weghalen... Geen twijfel
Los van het feit dat ik het echt niet zie gebeuren dat ik zo slordig zou zijn, maar alles komt me op dit moment beter uit dan een kindje...

Ik zou het houden. Het zou moeilijk worden, maar mn vriend heeft een vast inkomen, en ik doe een thuisstudie dus kan daar op zich zo mee stoppen of langzaam aan mee doorgaan.
Ik weet gewoon dat ik/we op dit moment een kind een goede toekomst zouden kunnen bieden, en daarom zou ik het dan niet weg willen laten halen.

Ik zou het wel doen. Ik bedoel ik heb niet zoveel geld, kan niet voor een kind zorgen. Zou er miss wel spijt hebben, maar het is wel beter om een arbortus te plegen. En als mn vriend het wil houden heeft die pech

Zoals ik het nu zie, laat ik het weghalen, of zou ik het uberhaupt niet zover laten komen.
Als mijn vriend het echt niet zou willen houden, en ik absoluut wel, denk ik toch dat ik het hou. Ik denk dat ik er anders heel erg spijt van ga hebben, zeker bij dit soort belangrijke dingen. Het is natuurlijk wel belangrijjk te overleggen en te kijken van hoe en van wat.
Maar het blijft lastig, natuurlijk :)

Ik zou het echt niet weten, maar ik denk toch dat ik het weg zou laten halen [ abortus ]. Dit vooral, omdat ik nog een hele toekomst voor me heb. Studeren, werken etc, waar een kind op een jonge leeftijd niet bij zou passen. Ik zou uiteraard wel met me vriend/vader overleggen.

Aan de andere kant, zou ik het kind ook wel weer houden, omdat abortus aan de andere kant wel een soort moord is [ na mijn gevoel ]. Misschien zou mijn moeder dan wel het kind willen opvoeden. Maar dat weet ik echt niet.

Kortom; ik zou het kind denk ik laten weghalen (mits toesteming vriend/vader) ;)

Ik heb altijd zo iets gehad van 'ongepland is niet ongewenst'. Een kind zou door mij altijd gewenst en dus welkom zijn...ik wat voor situatie ik ook zou zitten. Net als jij heb ik ook het voordeel dat mijn moeder (en ook mijn vader btw) me zou hebben gesteund. Maar ook als ze dat niet gehad zou hebben zou ik er hetzelfde over gedacht hebben.

Op dit moment is de situatie anders: ik ben volwassen en getrouwd, we hebben een appartement (met een extra kamer ;)), mijn man heeft een vaste baan, ik ben bijna klaar met mijn studie, enz. :)

Nu is mijn situatie zodanig dat mensen juist verwachten dat ik snel zwanger wordt, maar dat gebeurt voorlopig maar even niet. ;)

Zou ik minderjarig zijn, dan zou ik het zeker houden, ongetwijfeld. Voor mezelf zie ik geen reden of situatie om de zwangerschap te beeïndigen.

Ik heb een paar vriendinnen en bekenden die wel zwanger werden op minderjarige leeftijd. Ook zij hebben het kindje allemaal gehouden. Ze hebben eigenlijk meer last gehad van de reacties van buitenstaanders, dan van het leventje dat anders werd. Ze doen het allemaal hardstikke goed en hebben schatjes van kindjes.

Een keertje bijna voor die keuze gestaan toen ik minderjarig was en er toen dus echt wel even over nagedacht. Ik zei vroeger altijd dat ik nooit abortus zou plegen. Nou, dat had ik toen echt wel gedaan als ik zwanger was geweest.
Of ik het nu nog steeds zou doen weet ik niet. Dat ligt natuurlijk ook aan wat m'n vriend wilt, maar uiteindelijk maar IK de beslissing :) Ik denk dat het nog steeds abortus is, maar je weet nooit wanneer dat niet meer zo is. Maar laten we gewoon er vanuit gaan dat ik voorlopig niet zwanger word :)

Lastig.
Volgens mij weet je eigenlijk alleen wat je gaat doen als je echt voor die beslissing staat.

Overigens ben ik wel heel benieuwd hoe jij deze antwoorden wil gaan verwerken in die spreekbeurt :o

In de vorm van een beschouwing, uiteraard.

Ik zou er met mijn partner samen uit proberen te komen, maar wel mijn mening proberen te laten domineren wanneer ik een duidelijk standpunt ingenomen zou hebben.

Euh... rationeel: weg laten halen (ookal ben ik dan niet echt minderjarig meer :P, mijn vriendin nog wel) ik studeer, zij gaat volgend jaar beginnen, dus de eerst komende 5 jaar zit er nog geen fatsoenlijke baan met een goed toekomstperspectief in. Ik wil mijn kinderen alles kunnen geven dat een kind nodig heeft, daar hoort onder andere een stabiele thuissituatie (een eigen huis) bij. Zonder een goede baan is het onmogelijk om aan de voorwaarden die er voor een goede opvoeding nodig zijn te voldoen.
Mocht het echter zo zijn dat mijn vriendin het om welke reden dan ook zou willen houden, dan sloot ik me daar volledig bij aan. Dan zou ik me 110% inzetten (natuurlijk ook met hulp van mijn/haar ouders) om voor het kind te zorgen, tenslotte is het ook mijn kind. Bovendien wil ik als het even kan met haar nog een jaar of 85 verder, dat gaat lastig als je dan wegloopt.
Het zou dus volledig haar keuze en die keuze zou ik volledig respecteren. Daarnaast denk ik dat als je er dan allebei voor kiest het echt niet onmogelijk is om een kind goed op te voeden, mijn voorkeur ligt echter heel duidelijk bij een iets latere komst van het nageslacht.

Ik riep altijd heel hard dat ik onmiddellijk een abortus wilde als ik zwanger zou zijn. Maar ik zat laatst eraan te denken, ik zou het op dit moment niet over mijn hart kunnen verkrijgen dat kindje weg te laten halen. Maargoed, ik ben niet zwanger en ik weet niet of mijn vriend het zou willen houden als ik zwanger zou zijn. En dat zou voor mij wel meetellen.

15 en een kind lijkt me geen verstandige keuze. Je bent al zo onvolwassen geweest om onveilige sex te hebben en om op die leeftijd te kiezen voor een kind, ermee rekening houdende dat je minimaal tot je 35e voor hem of haar moet gaan zorgen en je zelf praktisch geen leven meer zal gaan hebben, lijkt me niet zo'n goed plan.

Maarja, als zo'n situatie zich voordoet pakt alles toch altijd anders uit, je kan daar geen eenduidig antwoord op geven, niet iedereen denkt het hetzelfde over. Maar ik denk in ieder geval dat het mogelijke schuldgevoel over de abortus/adoptie niet opweegt tegenover de problemen die jij, je kind, je ouders en verdere familie/vrienden/de vader hiervan nu en later kunnen ondervinden.

Schuldgevoelens over een embryo? Dat je gevoel hierover niet helemaal fijn is kan ik me voorstellen, maar er is nog wel een verschil tussen een levend wezen en een ebryo, je moet ook maar zo denken, je wilt toch het beste voor je kindje in de toekomst.. En gevoelsmatig zou adoptie dan misschien toch de beste optie zijn?

Ik zou het laten weghalen. Ten eerste wil ik geen kinderen.(Ook niet in de toekomst. Ten tweede ben ik dan veel te jong om voor een kind te zorgen.
Overgens, als ik nu zwanger zou zijn, zou ik het ook weg laten halen.

En dit geldt ook voor mij.

Gevoelsmatig moet je als man toch wel aanvoelen dat je de gevoelens van een vrouw blijkbaar niet zo goed aanvoelt.

Ik zou het weg laten halen. Ik gun een kind een beter leven en zelf ben ik ook pas 17.

Inderdaad. En gepland of niet, het zal alle liefde en zorg krijgen dat het nodig heeft.

Hehe ja jouw situatie is net een beetje beter ;)

Ik zou het houden, ik ben niet zoon voorstander van abortus. En ik heb een lieve vriend waar ik de toekomst wel mee zie zitten. Ook ben ik al 19 en geen 15 meer dus dat scheelt. Ik hoef nog maar 2 jaar naar school en dat wil hopelijk wel lukken ook met een kind.

Als mijn vriend het kind niet wil, wat ik me niet kan voorstellen houd ik het toch. Ik zou veel gesprekken voeren en als hij blijft weigeren dan doe ik het denk ik wel alleen met steun van familie. Maar ik weet zeker dat mijn vriend dat niet zou doen, aangezien we het daar wel is over hebben gehad.

Ik ben nu net 18, dus voel me nog niet zo meerderjarig.
Ik zou het zeker houden. Ik weet niet waarom, dat is zomaar een gevoel.
Ik wil zowieso jong kinderen, dus wat dat betreft zou ik het al niet weghalen.
Ook wil ik de risico's die aan abortus kleven niet nemen.

Wie de vader is maakt me niet uit, ik maak voor hem die beslissing niet. Ik ga het kindje in mijn lichaam dragen en zal het zelf baren. Als hij me steunt in mijn beslissing is dat fijn, zo niet, jammer voor hem. Dan mist hij heel wat.

Ik had het niet over schuldgevoelens. :). Ik weet dat als ik een beslissing maak dat ik daar me niet schuldig over voel. Het is voor mij gewoon een gevoel, en nu heb ik al twee jaar een vriend dus is mijn situatie op het moment toch sowieso anders.

Nee, zou het weg laten halen. Ik ben niet capabel om voor een kind te zorgen en ik vind het onrechtvaardig alles dan op mijn moeder en/of andere familieleden te schuiven. Of de 'vader' for that matter. Geen inkomen, geen ruimte, en gezien het kind niet gewenst zou zijn...

Daarbij vergooi ik mijn eigen toekomst (en als het kind wel zou komen heeft die ook weinig om op te bouwen), ik wil graag nog even genieten van een zorgeloos leventje. Ooit wil ik misschien nog kinderen, maar dan ook op de voorwaarde dat er geld tijd en ruimte voor vrijgemaakt kan worden.

De vader heeft ook maar weinig inspraak, beetje cru misschien, maar IK moet er uiteindelijk voor zorgen en IK moet het uitpoepen, dus dan ligt de keuze het wel of niet te houden ook bij mij. Écht minderjarig ben ik niet btw.

Trouwens, 'schuldgevoelens over 't Embryo'? Klink ik hard, maar die is (voor de 3/4 maanden) in weze minder waard dan een muis. En een muis is dan nog bewust... daar zet je wél muizenvallen voor.

Ik heb daar meer dan eens over nagedacht.
Ik ben nu 19 en vindt mijzelf oud genoeg om mijn verantwoording op me te nemen. Dus ook wat dat betreft. Dus met andere woorden; als ik nu per ongeluk zwanger zou worden zou ik het kindje laten komen. En gewoon mijn stinkende best doen om dat kind ook een goed leven te geven..
Maar ik denk dat het een ander verhaal is als je 15 of 16 bent. Dan ben je aan het puberen e.d en gewoon echt nog niet klaar voor een kind..

Pfff ik denk dat ik het had gehouden als ik minderjarig was geweest. Ik ben voor de keuze van abortus, maar had het zelf waarschijnlijk niet kunnen opbrengen om een kind weg te laten halen.
Daarbij komt dat ik een ontzettend fijne stiefmoeder heb, die in in die tijd (toen ik 15 was) zelfs een keer heeft aangeboden een vriendin en haar baby in huis te nemen toen die vriendin dacht dat ze zwanger was.
Er zit tussen mij en mijn jongste zusje een leeftijdsverschil van 14 jaar en ons huis was (en is eigenlijk nog steeds) best ingericht voor kinderen.

Ik denk dat het ook echt van de situatie afhangt. Ik weet niet wat ik op dit moment zou doen als ik zwanger zou raken (al ben ik ontzettend voorzichtig). Ik heb een goede relatie en een vast baantje, maar ik studeer nog en zit met veel stages etc. in de komende tijd. Ik denk toch dat ik het kindje zou houden.

Kort samengevat; een kind als ongelukje ongewenst laten komen omdat het nu eenmaal een verantwoording is, jouw fout dus je maakt er maar het beste van?


... een kind moet geen straf zijn (n)

Ik heb geen vriend, dus zwanger zal ik niet gauw raken, maar ik ben wel minderjarig dus zal ook even antwoord geven.

Moet zeggen dat ik er bij m'n vorige vriend soms nogal bang voor was, want toen was ik nog niet aan de pil. We waren wel altijd voorzichtig, en gingen niet 'all the way' (verschrikkelijke uitdrukking, maargoed), maar toch vond ik het af en toe een beetje griezelig.

Op het moment zeg ik dat als ik nu zwanger zou raken, dat ik het kind weg zou halen. Aan de ene kant vind ik mezelf veel te jong om een kind te hebben, en bovendien zou ik het niet kunnen onderhouden.

Maar ik denk wel dat wanneer je echt in de situatie zit, je er waarschijnlijk anders over gaat denken. Nu is het nogal makkelijk om te zeggen wat je zou doen, maar als het je echt overkomt is het toch heel anders denk ik.

Ik ben niet minderjarig meer, maar of ik toen of nu zwanger zou zijn geraakt (de kans is sowieso heel klein, geen man kijkt twee keer naar mij), zou ik het meteen zonder nadenken weg hebben laten halen. Ik kan geen kind opvoeden met de opvoeding die ik heb gehad, en de persoonlijkheid die ik heb. Het zou alleen maar ongelukkig worden - of ik moest het ter adoptie afstaan. Maar ik gun anderen dat plezier niet - er zijn toch al genoeg mensen op deze klotewereld.

Dat vind ik totaal afhankelijk van de omstandigheden. Wanneer ik nu zwanger zou zijn, zou ik het kindje bij voorkeur houden. Maar wanneer blijkt dat ik in dat geval continue afhankelijk zou zijn van (het geld van) anderen en dus het kindje infeite zélf niets te bieden heb behalve veiligheid en liefde, dan ga ik tegen al m'n principes in; En kies ik voor abortus.

De mening van mijn partner hierin vind acht ik minder belangrijk dan de mijne. Ik weiger een kind op de wereld te zetten dat ik tekort zal moeten doen simpelweg omdat we niet genoeg geld hebben. En een kind op de wereld zetten enkel om wille van de wil van mijn partner, zou ik ook niet doen. Als je voor zoiets gaat lijkt het me belangrijk dat je hier beide - en anders iig de moeder - 100% achterstaat.

Stel dat mijn vriend zou besluiten er niets mee te maken willen hebben dan is dat zijn probleem. Het zou denk ik geen invloed hebben op mijn waarschijnlijk in dat geval al gemaakte keuze; Het kindje houden. Ik ben eigenlijk ook maar opgevoed door één ouder, en dat is prima gegaan, dus waarom niet. (y)

Wanneer mijn moeder op abortus zou staan kan ze het vergeten. Hoewel ik weet dat ze dat nooit van me zou eisen; Ze zou het moeilijk vinden maar het na verloop van tijd vrijwel zeker heel leuk vinden en me ze goed mogelijk in dingen helpen/steunen. Maar stel dat ik haar zegen niet zou krijgen, dan red ik het ook wel in m'n eentje, en ja daar ben ik vrij zeker van. :)

Ik vind dat slechte timing in iedergeval geen reden mag zijn voor onderbreking van een zwangerschap, eventueel wel verkrachting of wanneer je het kindje écht nog niets te geven hebt.