Aangifte van verkrachting
 

Een vriendinnetje van mijn zus is verkracht vorige week. Nu stelt zich de vraag: aangifte doen of niet? Ze wilt niet dat haar ouders het te weten komen. Nu is mijn vraag: hoe is de procedure bij aangifte doen van verkrachting? Moeten er bewijzen zijn? (die zijn er volgens mij niet meer, de jongen is niet klaargekomen, ze heeft wel gebloed maar het is al een week geleden). Wordt de jongen ondervraagd? Komt er een rechtzaak met advocaten enzo? Hoe gaat dit juist in zijn werk?
Mij lijkt het beter dat ze geen aangifte doet. Een vriendin van me heeft is aangerand geweest en daar werd toen zo'n drama van gemaakt dat zij het nog erger begon te vinden dan het al was waardoor ze er nooit is overheen geraakt. Of ze heeft het er althans moeilijker mee heeft dan wanneer ze er niets zou van gezegd hebben.

Iemand raad?

Je hoeft geen bewijzen te hebben om aangifte te doen van verkrachting. Daar is aangifte voor, bewijs zoeken is de volgende stap.

En ja, ik zou wel aangifte doen. Verkrachters hoeven niet los rond te lopen, want ze kunnen het zo weer doen. Aangeven met die hap, en als het even kan achter de tralies. En als er een rechtszaak komt is dat niet altijd even makkelijk, maar voor jezelf weten dat je hem hebt laten lopen kan ook knagen, dus wat is erger?

Het lijkt me gewoon beter om niet door die hele rompslomp van een rechtzaak te moeten. Oke, de dader blijft dan wel verder rondlopen, maar ik denk dat dat meisje er niet beter gaat uitkomen als ze door zo'n intense periode moet. Ze wilt ook absoluut niet dat haar ouders het te weten komen... Ik zou ook niet weten wat ik moest doen moest ik in haar plaats zijn. Ik zou ook willen dat de dader gepakt wordt, maar ik denk dat ik het liever 'zo laat', het is al moeilijk genoeg dan.

Je wilt dat de dader gepakt wordt maar daar handel je niet naar? Dat vind ik krom. En gevaarlijk ook, want zoals ik al zei: hij kan het zo weer doen.

Ochja, als je een rechtzaak te veel moeite vindt... Is dat luiheid, angst of...? Wat betreft luiheid: get over it. Wat betreft angsten: daar heb ik begrip voor, maar daar moet je je zeker niet door laten leiden.

In dit geval lijkt het me voor het meisje gewoon te zwaar om aangifte te doen, mede omdat ze ook niet wilt dat mensen in haar omgeving (ouders, familie) het te weten komen. Ik zou het persoonlijk niet willen omdat ik al die heisa erbij dan echt wel kan missen...

Natuurlijk is het zwaar om aangifte te doen van verkrachting. Dat is vreselijk natuurlijk. Maar als zij een duidelijk profiel kan geven van de man, of zelfs de naam als ze hem kende, dan kunnen ze hem oppakken. Er hoeven natuurlijk geen bewijzen te zijn. Ik zou altijd aangifte doen, ondanks dat dat een hoop oprakelt en natuurlijk wel aan haar ouders vertellen. Je kunt ook vragen of iemand anders dat voor haar moet doen. Jouw zusje dus in dit geval of een andere vriendin, een nichtje misschien, ander familielid. Het is gewoon belangrijk dat het verteld wordt, want haar ouders kunnen haar helpen in het proces.

Van de ene kant lijkt t me heel slim om aangifte te doen, want als ze t nie doet, kan ze er later spijt van krijgen, en zoals iemand al eerder zegt, verkrachters horen in n cel.
Van de andere kant is het misschien wel heel moeilijk voor haar, want ze moet alles heel duidelijk vertellen/opschrijven.
Maar ik denk dat aangifte doen wel t beste is.

Je kan tot een aantal jaar erna nog aangifte doen, hoewel het dan heel moeilijk te bewijzen is (leugendetector test mag niet als bewijsmateriaal gebruikt worden) is het wel mogelijk.
Dit gebeurt vaak bij sexueel misbruik binnen de familie (vader misbruikt dochter, moeder misbruikt zoon, broer misbruikt zus enz.) omdat het van deze zaken vaak nog lastiger is om direct aangifte te doen omdat je met die persoon samen woont.
Ik dacht dat je tot 15 jaar na het voorval nog aangifte kan doen.

wat ik me afvraag, waarom mogen die ouders het niet weten?

Weet je zeker dat het echt waar is? Of denk je dit alleen omdat het je vriendin is. Je hebt er namelijk ook zat die beweren verkracht te zijn om aandacht te trekken. Denk er eens over na.

Hmm mij lijkt het juist verstandig om wél aangifte te doen, en ja dat zeg ik uit eigen ervaring. Bij mij is ruim 2,5 jaar geleden het een en ander gebeurt en ik wilde absoluut niet nadenken over het doen van aangifte. Mijn toenmalige vriendje drong kort na het voorval er wel telkens op aan, het leek hem verstandiger wanneer ik alsnog aangifte zou doen, juist omdat ik er anders misschien spijt van zou krijgen. Ik verklaarde hem voor gek, maar achteraf heeft hij wel degelijk gelijk gekregen. Vooral nu ik het eindelijk een beetje los weet te laten is dat nog het enige wat maar blijft spoken: Ik had aangifte moeten doen.

Ik kom die jongen bijna dagelijks tegen, ongestraft en wel. Tenminste vrienden van mij hebben hem vorig jaar op z'n bek geslagen en op het moment dat hij me vorig jaar ineens beetpakte onder het motto: "Even knuffelen..." werd ik zo link dat ik zelf voor duidelijk zichtbare littekens op zijn arm en been heb gezorgd. Lange tijd ben ik verschrikkelijk kwaad op hem geweest, maar vooral op mezelf... nog steeds eigenlijk. Ik voel me schuldig voor iets waar ik nooit wat aan heb kunnen doen, dat besef ik wel, maar ik voel iets anders: Schuld.

Ik had hem zo graag achter de tralies gezien, of een taakstraf zien voltooien door plantsoentjes bij elkaar te harken. Ik heb geen bewijzen en voor m'n gevoel is het gewoonweg te laat. Enkele maanden geleden heb ik gevraagd om een "Waarom?" Hij wist het niet maar ik kreeg wel excuses voor alles wat er voorgevallen is. Ja dat was zwaar maar voor mij de enige manier om het gevoel van geen aangifte gedaan te hebben, te compenseren. Voor zover ik weet heeft hij zich na die tijd niet meer aan andere meisjes vergrepen, anders had ik mezelf helemaal voor m'n kop geslagen.

Ik heb geen idee hoe de procedure in z'n werk gaat, maar asjeblieft verkrachting is niet niets: laat haar aangifte doen!

Sterkte,

Hm zwaar. (N) *knuff*
Je kunt alsnog aangifte doen?

Een tijdje terug werd de procedure bij verkrachtingen aangepast. Nu is het niet meer zo dat jij als verkrachtte persoon moet bewijzen dat je verkracht bent, maar moet de verdachte zijn onschuld bewijzen. Omgekeerde bewijslast heet dat.

Ik zie het eigenlijk als een maatschappelijke plicht om die jongen aan te geven. Misschien zorg je er voor dat hij inziet dat zijn gedrag heel fout is en zich daarom in de toekomst 2 keer bedenkt eer hij een (ander) meisje verkracht.

Daarnaast lijkt het me zwaar frustrerend om hem weg te zien komen met wat hij heeft gedaan. (n)

Neerhalen zo'n gast, want als hij niet gestraft wordt, kan hij het zo weer doen 'omdat hij toch niet gepakt wordt'. In ieder geval, die gevolgtrekking had ik op school voor niet maken van huiswerk en spijbelen :)

Mogelijk. Het zal voor vele erg vreemd klinken, maar ik kom niet over iets heen door me er tegen af te zetten. Ik zou hem kunnen haten, ik zou elke dag woedend op hem kunnen zijn, me elke dag af kunnen vragen "Waarom ik?" en ik zou jongens op hem af kunnen sturen die met liefde een kogel door z'n kop zouden schieten, vierendelen of hem hoogstpersoonlijk zouden willen castreren. Maar ik heb er niemand mee, hooguit mezelf.

Vorige week ben ik gewoon eens een gesprekje met hem begonnen. Hoe het met hem ging, wat voor school hij deed... Maar eigenlijk was alleen al het heel overdreven bijna vrolijke 'hoi:)' voldoende om ervoor te zorgen dat hij met tranen in z'n ogen stond. Het voelde fijn, heel fijn... Zo fijn dat het zelfs voor herhaling vatbaar is. De enige vraag die ik kreeg: Waarom doe je dit? Om voor mezelf te bewijzen dat ik een hele sterke persoonlijkheid heb, daarom. :):) Ik hield een redelijk positief gevoel over aan een gesprek met een persoon waar ik de grootste haat voor ken. Maar toch had ik dat zelfde gesprekje liever met hem gevoerd met zijn rotkop achter de tralies...

Hij heeft zijn excuses aangeboden en deze accepteer ik, wat het nog niet maakt dat alles hem vergeten en vergeven is. Het is zo gemakkelijk voor hem om er vanaf te komen met excuses en de woorden dat het nooit had mogen gebeuren... De haat blijft. In 10minuten tijd zijn er dingen gebeurd die zo ontzettend veel dingen hebben verneukt, en waarschijnlijk altijd grip zullen houden op mijn leven (Denk bijv. aan vertrouwenskwesties, snel het gevoel hebben gebruikt te worden etc.) En ik wil niet dat een ander hetzelfde overkomt, als ik aangifte had gedaan had ik deze kans misschien verkleind.
Ik vind het puur egoïsme wanneer je zegt dat je geen aangifte wil doen omdat je niet wil dat je ouders erachter komen of dat je het dan weer op moet ratelen. Dat verklaard ook deels mijn eigen schuldgevoel. Ik weet van mezelf dat ik hem gewoon gestraft had willen zien maar tóen kon het gewoon niet, het was de zoon van vrienden van de familie en als ik destijds aangifte had gedaan/nu zou doen zou het in dat geval alleen maar problemen veroorzaken. Juist nu het steeds beter gaat wil ik dat vermijden, dat ik waarom ik geen eens meer overweeg aangifte te doen. Als ik het over had mogen doen hadden die relatieve redenen me gestolen mogen worden... En dan had ik aangifte gedaan, wetende wat ik nú voel omdat ik het destijds juist niet gedaan heb.

Aan verkrachting/aanranding kan je niets doen, je lokt het niet uit.. Je treft een idioot zonder manieren die jouw grenzen overschreidt. Ik schaamde me kapot, dat was het enige wat ik voelde: Schaamte en schuldgevoel. En dat is de reden waarom ik het niet aan m'n familie wilde/durfde te vertellen, maar misschien zou het juist de reden moeten zijn waarom je het wél vertelt. Als je samen bent is de stap tot aangifte doen waarschijnlijk zoveel kleiner... Natuurlijk is het vervelend wanneer je heel jouw verhaal moet delen met wildvreemden, maar in sommige gevallen is het misschien wel het beste. Dergelijke hufters behoren gewoon gestraft te worden. Écht gestraft.

Aangifte doen doe je niet alleen voor jezelf, maar ook om te voorkomen dat er nog meer slachtoffers vallen. Lijkt mij tenminste.

Een tijdje terug was er zo`n ophef, omdat omgekeerde bewijslast ingevoerd zou worden bij gevallen van seksuele intimidatie. Ik geloof niet dat het bij verkrachtingszaken wel is ingevoerd. Dat betekent dat iemand op basis van een aanklacht alleen veroordeeld kan worden. Gezien er toch een aardig aantal aanklachten vals is, betekent dit dat er veel mensen onschuldig gevangen komen te zitten, want bewijs jij maar een dat je drie jaar geleden niet met je tengels aan je buurmeisje hebt gezeten.
Je bezorgt er mensen ook het perfecte chantagemiddel mee.
Volgens mij is dit echt niet ingevoerd; je ondermijnt er het, naar mijn mening, belangrijkste van de gehele rechtspraak mee, namelijk dat je iemand niet kunt veroordelen zonder bewijs dat hij het delict ook heeft gepleegd.
Als dit ooit ingevoerd wordt, verlies ik al mijn vertrouwen in de rechtspraak.
(Met alle respect voor alle slachtoffers wiens dader niet veroordeelt kon worden).


OT; verschrikkelijk voor dat meisje... Maar waarom wil ze niet dat haar ouders het weten? Verder lijkt het me in belang van de veiligheid beter dat ze aangifte doet, hoe moeilijk het voor haar is. Maar ik zou ook niet weten of ik het zou kunnen op zo`n moment... Wems haar sterkte...

Ze wilt dit niet omdat ze niet bij haar ouders terecht kan. De situatie bij haar thuis is niet 'normaal' en haar ouders zullen het allemaal nog erger maken. Enkele jaren terug heeft ze iets soortgelijks meegemaakt en toen heeft ze dit wel thuis verteld. Ipv dat haar ouders haar lieten doen blaasden ze heel de situatie op. Het werd verteld aan vrienden van hen, ze moest naar de dokter, ze moest hulp zoeken, terwijl zij eerder zoiets van "ik kan het wel alleen, laat me". Ze wilt niet dat het weer zo wordt. Daarom doet ze liever geen aangifte, het zou het allemaal te zwaar maken terwijl ze er nu nog vrij goed mee omkan. Ik heb haar wel gezegd dat ze later nog steeds aangifte kan doen, als ze er wel sterk genoeg voor is en de ophef met haar ouders erbij kan nemen. Begrijpen jullie dit?

Wat dacht je ervan aangifte te doen en ook hulp te regelen voor de ouders, zodat zij hiermee om leren gaan? Want dat zij dat niet kunnen is natuurlijk geen goede reden om het er maar bij te laten zitten.

Het leven gaat door en als ze daar maar goed haar best voor doet, dan zal ze er nu idd vrij goed mee om kunnen gaan. Zo werkt het (helaas) niet. Ik denk niet dat je zomaar even over een verkrachting heen komt... Hoe verder ze het nu weg drukt, hoe erger het ooit terug komt.

Ze drukt het zeker niet weg. Ze praat erover met mijn zus, met vriendinnen en met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt, meerdere malen zelf, en die er ook over is geraakt.
Ik zal het eens met haar bespreken dat het mogelijk is dat haar ouders ook hulp kunnen krijgen, maar ik denk dat ze op deze moment nog liever geen aangifte doet en alles even laat bezinken... En haar kennende kan ik haar daarin geen ongelijk geven, ik zou in haar plaats ook met dat dilemma zitten.
Bedankt voor de reacties in ieder geval! En aan diegene die het ook hebben meegemaakt, ik hoop echt dat jullie eruit geraken en dat, als je aangifte hebt gedaan, de dader(s) gepakt wordt!

Je hebt helemaal gelijk, mijn excuses. :o :bloos:

Zij of jij?

Dat zou dus wel heel erg klote zijn als je als jongen met een meisje sex hebt uit liefde, daarna ruzie krijgt en zij vervolgens beweert dat je haar verkracht hebt :o

Was weer iets te snel met het maken van een opmerking, mijn excuses :o

Zij :) Het gaat niet om mij, dat zou ik hier niet vertellen onder deze nick. En ook niet via een domme omweg. Ik zou het sowieso niet vertellen hier.

Ik denk dat Kruimel bedoelt dat jij dat meisje advies geeft op grond van jouw ideeën over aangifte doen en misschien zijn die ideeën niet het verstandigst. Ze zijn in ieder geval erg gekleurd door jouw mening.

Ah owkee :)
Nee, ik spreek heel de tijd vanuit het meisje he, want ik zou in haar plaats niet weten wat ik zou doen. Zij vindt het zelf ook beter om geen aangifte te doen, omdat ZIJ die heisa er niet bij kan nemen. En dat begrijp ik. Toen ik ervan hoorde vroeg ik ook direct of ze aangifte had gedaan, en toen vertelde ze zelf dat ze dat niet zag zitten met haar thuissituatie maar dat ze ook wilt dat ie gestraft wordt. Vandaar dat ik hier de vraag eens stel: wat in haar geval het beste is.

Dat is niet te voorspellen, denk ik. Ze moet de voors en tegens van wel/geen aangifte doen tegen over elkaar zetten en op grond daarvan een beslissing nemen. Dat is iets dat alleen zij zelf kan doen. Natuurlijk kan ze de verkeerde beslissing nemen, maar dat is iets waar je vaak pas jaren later achter komt, denk ik. Geen aangifte doen, maar wel gestraft worden is iig geen combinatie die samen gaat.

Juist !

Het is erg kut voor haar, en ben blij dat ze er relatief goed mee om kan springen maar als ik even zo hard mag zijn; doordat ze geen aangifte doet bestaat de kans dat hij zich weer aan een ander vergrijpt, misschien wel 6 anderen. Wil ze zich dáár ook schuldig over voelen? Wil ze liever zelf 100% safe blijven (nee, ook dat niet want hij kan ook terug komen bij haar) en de kans dat hij doorgaat vergroten? Beetje egoïstisch.

Ik vind het echt kortzichting om meisjes die geen aangifte doen te zien als egoïstisch, want als je zelf nooit zoiets hebt meegemaakt dan weet je ook niet hoe het voelt na zo'n gebeurtenis. De meeste meisjes/vrouwen die zoiets hebben meegemaakt voelen enorme schaamte, nemen het zichzelf vaak kwalijk, denken dat het hun schuld was en niet die van de dader (ook al weten ze dat er duidelijk sprake was van dwang), zijn soms ernstig getraumatiseerd, voelen zich enorm minderwaardig, zijn hun zelfvertrouwen en eigenwaarde kwijt en vinden zichzelf (in plaats van de dader) vaak walgelijk. Ik denk dat deze gevoelens voor andere mensen ook vaak niet echt te begrijpen zijn, waardoor mensen dan al snel hun oordeel klaar hebben of de impact hiervan onderschatten. Ook denk ik dat het voor veel meisjes/vrouwen echt onvoorstelbaar moeilijk is om überhaupt te praten over wat er is gebeurd, laat staan dat je dit in alle details tegen een agent moet vertellen als zoiets net plaats heeft gevonden. Ook denk ik dat veel meisjes opzien tegen verder alles wat er komt kijken bij het doen van aangifte, zoals onderzoeken en dergelijke. Ik denk ook dat het soms misschien voortkomt uit een wantrouwen in het rechtssysteem, omdat sommige er misschien weinig vertrouwen in hebben dat hun aangifte er werkelijk voor zal zorgen dat de dader een serieuze straf opgelegd krijgt.

Ik heb enorm veel bewondering en respect voor meisjes/vrouwen die wel aangifte doen na een verkrachting, maar ik begrijp het ook als ze dit niet willen of kunnen. Het is natuurlijk beter om aangifte te doen, maar uiteindelijk is de grootste maatschappelijke plicht die van de verkrachter om iemand niet te dwingen tot seks.

Wat hem/haar in de meeste gevallen duidelijk gemaakt zal moeten worden door een buitenstaander. Door niets te doen gebeurt dat iig niet, denk ik. (Dit los van de rest van je verhaal, want daar ben ik het mee eens.)

Wie zegt dat ik het niet meegemaakt heb? Ik weet precies hoe en wat er achteraan komt aan geestelijk bagage, en daarbij wordt het 'kunnen' vaak genoeg onderschat. Het is juist een enorme opluchting om te weten dat deze verkrachter achter slot en grendel zit, gaat zitten, of iig de schrik heeft gehad ervoor achterna gezeten te zijn. Dat weerhoudt hem sneller van opnieuw verkrachten.

Ik zou/had niet met de gedachte rond kunnen lopen dat hij eventueel mijn nichtje, vriendin, klasgenoot of buurmeisje hetzelfde zou kunnen flikken omdat ik mijn mond niet zou/heb open getrokken.

Op het moment dat je aangifte gaat doen, komt daar ook een bezoek aan de dokter bij kijken. Die onderzoekt je op eventuele aanwijzingen op het lichaam, bijvoorbeeld die kunnen duiden op geweld, sperma enz. Verder moet je een verklaring afleggen waarin je tot in de details moet uitleggen wat er gebeurt is. Ook wordt er gevraagd naar getuigen die kunnen bevestigen wat er gebeurt is. Soms wordt in dergelijke zaken iemand ook als getuige gezien als hij/zij je vlak na het gebeuren gezien heeft, maar dat gebeurt niet vaak.

De dader wordt opgehaald en zal ook een verklaring moeten afleggen. (als ze al weet wie de dader is)

Wanneer er geen bewijs wordt gevonden wordt, is het haar woord tegen het zijne en zal de zaak hoogstwaarschijnlijk geseponeerd worden, zoals gebeurt bij het grootste gedeelte bij deze aangiftes.
Het slachtoffer kan hulp krijgen van Slachtofferhulp.

Of de persoon aangifte moet doen ligt helemaal aan haarzelf. Als ze denkt er wat mee te kunnen bereiken en ook denkt de politie te kunnen overtuigen, zou ik het doen.
Ze zou ook melding kunnen maken. Wanneer de dader dan weer de fout ingaat, zal deze volgende zaak sterker staan...

Sterkte voor je vriendin gewenst.

maak er iig melding van. Het kan zo zijn dat dit voor de dader niet de 1e keer is, heeft ie meerdere aantekeningen hierover, kan het dus andere consequenties hebben...

Iets is beter dan niets, maar aan een melding heb je vrij weinig... :s

Vertel mij maar niets over die emotionele rompslomp. Bij mij zijn er herhaaldelijk dingen gebeurt, dus zeg asjeblieft niet dat ik er niet over kan oordelen. Ik heb destijds geen aangifte gedaan, puur en alleen omdat ik het er niet meer over wilde praten, het deed me pijn. Dus omwille van mijn eigen emoties en gevoelens heb ik andere meisjes misschien ook wel in gevaar gebracht, zoiets noemen ze egoïsme of je het nu leuk vind of niet. Sovreze deelt met mij die mening, maar er staat nergens dat wij de reactie van géén aangifte willen doen onlogisch vinden. :)

Ik heb het van dichtbij meegemaakt. De vriendin van een oude vriend van mij werd verkracht na een avondje stappen in ik geloof Amsterdam. Meisje weigerde aangifte doen omdat ze het te pijnlijk vond om het erover te hebben. 4 maanden later stond er een stukje in een plaatselijk krantje of iets dergelijks dat diezelfde kerel (een bekende van haar dus) zich vergrepen had aan nog 2 andere meisjes, nádat hij zich aan de vriendin van die oude vriend van mij had vergrepen. Geloof me dat, dat schuldgevoel dat je al hebt dan alleen nog maar groter zal worden. Een verkrachter hoort achter tralies te zitten, plantsoentjes te harken en de schrik van z'n leven te krijgen. Ja het is moeilijk om je verhaal te moeten doen, maar voor hetzelfde geldt is jouw beste vriendin zijn volgende slachtoffer, wat denk je dan: "Goh kunnen we gezellig saampjes naar een praatgroepje?" (y)

Dit kan zomaar? Gewoon melden dat die persoon (ze kent zijn gegevens en weet waar ie woont) haar heeft verkracht zonder dat er verder een zaak van komt? Er is geen bewijs meer, getuigen waren er ook niet, enkel een vriend die haar vlak na de gebeurtenis heeft gezien. De jongen zelf "had niet door dat ie fout bezig was". Hij is volgens mij niet het type verkrachter dat verkracht om de macht, hij zei zelf dat ie gewoon zin had in seks en had daarbij precies niet door dat zij niet wou... :s

idd

Dat maakt het in mijn ogen niet minder erg...misschien zelfs nog wel erger: wie zegt er dat hij het een volgende keer anders doet/wel door heeft dat de ander het niet wilde?

Mwah, het kan wellicht meegenomen worden bij een volgende aangifte ed. Je hebt er iig meer aan dan aan niets doen, denk ik.

Heel kort, dom om het voor jezelf te houden en er geen aangifte over doen, dadelijk overkomt het een ander ook. Dat gun je ze toch niet ;)

P.S: Roxanne als je dit leest, dit is wel redelijk kort :evil:

Ik ben wel blij dat de persoon waar het hier om gaat het zelf niet leest...ik vind eigenlijk dat ze de beslissing wel of geen aangifte doen zelf moet maken. Anderen kunnen het egoistisch vinden, maar het is toch iets waar je zelf ook achter moet staan.

Ze leest dit wel en ze wil zelf geen aangifte doen omdat dit in haar situatie niet het beste is voor haar :s Ook al beseft ze dat ze hiermee 'egoistisch' handelt...

Gaat dit nu toch om jezelf of om een ander die met je mee leest...?

En als zij beslist dat ze geen aangifte wil doen, dan is dat toch haar keuze? Zeker als ze hier mee leest kan ze wel/geen aangifte doen nu van alle kanten bekijken, als ze dan toch volhoudt dat ze het niet wil doen, dan is dat haar beslissing en ik vind dat die dan gerespecteerd moet worden.

Hmm. Kan jij met hulp van je ouders niet haar bij jullie laten logeren en dan aangifte doen. Het is bijzonder jammer dat de ouders van het meisje zodanig zijn dat ze haar tegenwerken ipv. helpen. En als dat het enige is. Misschien als ze in een 'veiligere' omgeving zit dat ze het dan misschien wel wilt? oid.

Dat laatste. Ze zag aangifte doen van bij het begin al niet zitten, ik begreep haar daarin (zou het in haar situatie ook niet doen) en toen ben ik beginnen nadenken over wat ik zou doen moest ik het meegemaakt hebben. En dan heb ik hier de vraag gesteld om eens te kijken of haar reactie 'normaal' is, aangezien ik waarschijnlijk ook geen aangifte zou doen om het beter te kunnen verwerken.
Dan komen haar ouders het nog te weten. En het gaat niet enkel om haar ouders, ze voelt zich gewoon niet sterk genoeg om ermee naar buiten te komen. En dan stelt zich de vraag: dan maar geen aangifte doen? Met alle gevolgen vandien natuurlijk...

Kunnen jullie dit begrijpen? Ik zal er met haar nog over praten als het wat 'bekoeld' is, ik begrijp zelf ook wel dat aangifte doen *moet*, maar het is gewoon niet het juiste moment nu, ze zou er niet mee om kunnen (en dat zegt ze zelf)

Edit: sorry als het allemaal wat ingewikkeld overkomt maar ik ben meer betrokken dan ik hier wil laten blijken, het is en blijft een openbaar forum he :o

Ik denk gewoon dat veelal de mensen (waaronder ik) vinden dat dat meisje andere prioriteiten behoort te hebben. Normale reactie lijkt me is dat als je gewond raakt je eerst ervoor zorgt dat hetgeen wat je pijn deed het niet meer kan doen hoe moeilijk het ook is, en dan pas voor je wond zorgt.

Als je het andersom doet heb je kans dat je nog een keer gepijnigd word en niet meer opstaat.

Muchacha, kan jij dat meisje verzekeren dat die jongen haar niet nog een keer verkracht (of erger) ?

Ik vind het 'bizar' dat dit voor de tweede keer gebeurt bij dat meisje.