We doen weer eens niet aan titels.
 

Ik heb de moed niet, het is te stil
en fluisteren mijn handen-
wringend, zingt de lijster
vol weemoed over zijn
thuis en het verleden.

Zo daar voor de haard,
moeie voeten en uitgeteld,
uitgerust met ware woorden,
sprookjes van weleer
spoken door mijn hoofd.

Maar ik durf niet en
mijn stem aarzelt

Zo valt de nacht als
geen ander en als zijde
gevleid hult zij de velden.

Eens iets anders :)

Leuk effect, ik word dr heel rustig van, de beschrijving van de lijster en de nacht en de haard. Door die woorden wordt het een soort 'totaal' gedicht. Ook vind ik je verdere woordkeus heel leuk:)

heel erg warm, deze. Past perfect met het melancholische dat ik voel bij deze dagen. Het is warm buiten, met zo'n koude wind; knuffelweer.
Heerlijk poëtisch, iets wat bij mij niet lukt :). En hij loopt lekker, maar toch rustig, inderdaad.

Een echt warmechocomelkgedicht.

Mooi hoe de golvende vorm
van het gedicht past bij
het golvende ritme
dat je creeërt,
ik weet niet
of het expres
is gedaan, maar
het geeft een leuk
effect. Warmechocolade-
melkgedicht vind ik wel een
goede term. Het warme ge-
voel, haard, sprookjes.

Ik zou een titel toch wel mooi vinden. Dat de laatste strofe er niet uitziet als de eerste twee lijkt me een weergave van de desorientatie, onzekerheid die ik erin denk te zien.

Ik vind het klanken- en woordenspel in de eerste en laatste strofe heel mooi. Het stuk ertussenin vind ik Muut onwaardig.

Moeie, is een woord dat jij niet moet gebruiken, omdat het zo'n dialect is. sprookjes - spoken - hoofd vind ik wat te gewoontjes. Het is niet bijzonder genoeg, niet pakkend genoeg. Jammer, want de kop en de staart zijn wel erg sferisch.

Het is dan ook anders dan hoe ik normaal schrijf. Sfeerschets, en ja, de moeie voeten, het simpele haardvuur hoort daarbij. Er is een contrast met de werkelijkheid en de gedachtes.

En de sprookjes spoken, ach misschien wel. Soms wel, soms niet.

Concreet aanwijsbare hoogtepunten in dit gedicht voor mij zijn:

Maar ik durf niet en
mijn stem aarzelt

Dat is zo heerlijk kwetsbaar, niet iets dat je bij jou snel tegenkomt. Soms staat zo'n stukje geweldig, aangezien het erin hakt bij de lezer. Bij mij tenminste wel.

en fluisteren mijn handen-
wringend, zingt de lijster

Handen-wringend vind ik erg goed, al kan ik niet precies zeggen waarom.

sprookjes van weleer
spoken door mijn hoofd.

sprookjes/spoken vind ik erg goed gevonden; in de psyche van de lezer worden deze twee dingen vanwege de gelijkenis toch op een zekere manier aan elkaar gelinkt (zij het misschien onterecht); daardoor krijg je automatisch spookjes en sproken; er wordt wat gehusseld met de beeldvorming. Dat vind ik leuk gedaan.

Ik vind het in zijn geheel niet Muut-onwaardig, het spreekt me juist aan. Het is wat rustig inderdaad, maar dat is mijns inziens niet erg.

Ik vind het mooi dat er geen punt staat na aarzelt.

Verder vind ik je woordkeuze mooi, ik vind het ook niet zo heel erg mutant-achtig maar dat is juist wel leuk. Ik heb het idee dat je meeste andere gedichten 'harder' zijn. Zoals net al gezegd werd, straalt uit dit gedicht kwetsbaarheid. Ik vind het mooi. Het raakt me.