Herfstgedichtje
 

Beetje laat, maar nog steeds van toepassing: mijn in woorden uitgedrukte drang tot dichten, zonder geweldig resultaat.


Alle kleuren, de bomen het blad
Ineengevlochten vanuit een donker gat,
kijk ik toe en naar buiten
gevoelens! maar woorden uiten
niet het effect dat het geeft
kijk en staar en volg de zee
van bladeren en alles wat leeft
gevoelens leiden naar
wat niet mogelijk was zonder
herfst

het begin, je ziet kleuren, blad, ineengevlochten vanuit een donker gat. dat laatste is al wat minder beeldend, voor mijn idee, maar, je kijkt toe. gevoelens! maar woorden uiten ~ niet het effect dat het geeft, is dan eigenlijk de kern van je gedicht. je ritme is oke, je idee ook, eigenlijk is je gedicht ook zo op je idee gebaseerd, dus fantastisch geslaagd ;). wat ik mis aan het gedicht, is, dat het voor mij begint te leven. ik zie woorden, veel woorden, goede woorden, maar ze brengen niet veel over en zijn niet echt af. wel sterk het einde dat je geeft, wat niet mogelijk was zonder ~ herfst, zo afgebroken. je basis heb je zeker wel, dus ga zo door.

Dat 'gevoelens leiden naar' vind ik wat cliché en pseudopoëtisch. Het lijkt me een onnodig ingewikkelde manier om iets vrij simpels te zeggen.
Los daarvan: uiterst goed.

hartelijk dank voor deze positieve reacties. ik zal er wat proberen mee te doen (y)

Mooi. leuk hoe je een paar keer eindigd met een woord dat niet echt goed te plaatsen is, enzij je de volgende zin leest (donker gat, zee). zou je zo iets ook kunnen doen met buiten gevoelens? ow was dat de bedoeling. Dat de bladeren iets laten zien dat buiten gevoelens ligt klinkt best mooi.

Het 'maar woorden uiten (is dat niet met 2 t's?) niet het effect dat het heeft' vind ik iets cliché-igs hebben. En inderdaad, het is juist het onder woorden brengen wat je in het gedicht probeert. Zeggen dat dát niet kan doet aardig afbreuk aan het gedicht, omdat het schijnbaar toch al een gefaalde poging is...

Vooral het beeld van de zee vind ik echt heel mooi. Ik had het eigenlijk nog nooit zo bekeken. Heerlijk. En het is een hefstgedicht met een goede herfstsfeer. Zo eentje waar je dieper in elkaar op de bank kruipt en nog een keer leest en dan denkt: *diep pijnzend* 'Hmmm...'. Maar dat kan ook zijn omdat ik het laatste stukje nog niet helemaal begrijp :rolleyes: :bloos: :p