All is full of love
 

“all is full of love all is full of love all is full of love all is full of love"

Je zit in mijn hoofd en
met grote passen
schop ik oranje deken
van wereld opzij.

De wolkjes die ik blaas
gooien witte glans
tegen ramen, mijn ge-
zicht en

ik loop
ik vlieg
ik val
ik hoor

me lachen in de verte en denk:

“De stad stinkt
en enkel gekken lachen nog en
all is full of love all is full of love”

(y) Super, er zit een leuk ritme in en een grappige losse sfeer. Geen woord te veel ook.

Bjork :P

Ja. Ik twijfelde of ik dat erbij moest zetten, maar toen dacht ik: ach er staan al haakjes, de modale gedichtenlezer weet dus wel dat het een citaat is.
Nu is de vraag: moet dat nu of niet?

En je mag je reactie ook iets uitgebreider formuleren hoor :p.

stom dat je op het eerste gezicht zoveel niet leest. je ziet het staan, maar denkt het niet. de eerste strofe vind ik niet zo schop ik oranje deken ~ van wereld opzij. dat de weg om het ritme, maar mss ligt dat in mijn gevoel. verder erg goed, wat dwarrelend, goed beschreven, herkenbaar, leuk gedicht.

Ik vind de eerste strofe (dus na de eerste all is full of love -regel) wat minder, deze raakt me niet zo. Verder is het een leuk gedicht, en zelfs die voortdurende herhaling van 'all is full of love' vind ik goed omdat het zo precies de essentie van het gedicht en van je gevoel weergeeft.

Het gedicht loopt heel lekker ;) , vooral de laatste strofes vind ik erg leuk. Alleen bij de tweede strofe irriteer ik me aan de kunstgreep met 'ge- ~ zicht en' . Dat haalt dat lekkere ritme wat ik zo mooi vond er helemaal uit :nono: :p

neeneenee jappie, je ziet het helemaal verkeerd. het mooie ervan is dat het perfect de spiegeling van de ruit weergeefd: aan de ene kant het gezich, aan de andere kan het zicht naar buiten. Geweldig (serieus)! oh, en mooie overgang van de opsomming naar 'me lachen'

verder: lekker gedicht, inderdaad lekker huppel en lollypop met diepgang. nice

Is het echt lollypop en butterfly? Ik vond het eerder melancholisch en vrij triest, heel herfstig naar mijn aanvoelen. Mijn mama zei dat ze niet wist of het nu vanuit een 'triest of blij' gevoel was geschreven (terwijl ze dat wel kon opmaken bij vorige gedichten). En ja, eigenlijk is dat wel zo, en dat vind ik het leuke aan mijn gedicht;
als je in een opperbeste stemming bent kun je het als lollypop interpreteren, als je in een melancholische stemming bent kun je het als triest ervaren. Denk ik ;).

klopt wel inderdaad. Het grootste gedeelte is volgens mij wel lollypop en butterfly (love, vliegen, wolkjes, oranje), maar dan is er die ruit waar je tegen aan vliegt en het allemaal toch wel naar is. ik was nog iets te meegesleept door t eerste deel :)

Ruit waar ze tegenaan vliegt? Waar? Volgens mij ademt ze er alleen maar tegenaan.

Verder vind ik het ook gewoon een vrolijk herfstgedicht. En erg goed daarin.

Ik vind gedichten altijdmooier met zo'n citaat erbij :)

Mooi

klopt, het is alleen haar adem die de ruit raakt. Maar ik ben weer n's lekker dubblezinnig... Ik boelde het meer in figuurlijke zin, de tegenstelling tussen haar beelden van de wereld; enerzijds vrolijk, anderzijds naar en leeg. het conflict zou je kunnen zien als het vliegen door je eigen leuke wereld, en dan tegen die ruit op knallen van die andere nare wereld. Pff... ik wordt er niet helderder op. Ik hoop dat t te begrijpen is...

Ik zie dat je niet helder meer denkt, daar je 'ik word' met dt schrijft. Zal ik mijn visie geven of wil je 't liever lekker vaag houden? Want de lezer heeft natuurlijk het alleeninterpreteerrecht over een gedicht.

nee, vertel! mijn interpretatie zit al wel in mijn hoofd, ik ben enorm niewschierig naar het verhaal.

Wel, eigenlijk is het gewoon zoals het er staat hoor, geen ingewikkelde gedachtenkronkels en puzzels.
"All is full of love" is een prachtnummer van björk (downloaden die handel), waarin ze hetzelfde zinnetje steeds blijft herhalen. Zo'n nummer dat dagenlang in je hoofd blijft zitten dus. Dat nummer zit in mijn hoofd als ik door de stad loop en de oranje bladeren opzij schop terwijl ik vlug stap.
Het is koud, dus ik adem van die wolkjes die ramen en (misschien ook) gezichten wit maken, waardoor mijn zicht vertroebelt.
Dan, opeens, heb ik een soort van rare hersenkronkel, ik denk dat ik kan vliegen, ik word (ben?) gek (misschien door dat liedje dat zich maar blijft herhalen in mijn hoofd). Ik ben overmoedig en val. Ben een beetje bewusteloos (voor zover je dat een beetje kan zijn) en hoor me dus, ergens ver weg, in mijn hoofd, denken dat de stad stinkt en dat het enkel de gekken zijn die nog lachen (ik dus ook) en all is full of love (dat zinnetje dat, no mather what, toch blijft spoken).

Maar ik vond jouw interpretatie heel erg leuk eigenlijk :). Fijn dat je zoveel interesse toont en zo enthousiast bent.