Klein hersenspinsel
 

Ik had even de behoefte om wat op papier te zetten. Het is klein, stom, maar het luchtte wel op. :)

Een vreemde zoen:

Het lijkt wel of in de afgelopen dagen iemand anders mijn leven heeft overgenomen. Ik heb niks meer onder controle en ik voel me hoe langer hoe meer verward. Mijn gevoelens zijn één grote puinhoop van dubbelzinnigheden. Ik hou haat van je.
Ik moet constant aan je denken, alsof ik een soort dwangneurose heb. Mijn verlangen naar jou wordt steeds groter. Het neemt mij volledig in beslag en het zorgt ervoor dat ik niet meer in staat ben om iets te doen. Niet meer eten, niet meer slapen, niet meer ademen…
Opeens lijkt de radio alleen nog maar liefdesliedjes te draaien. Je kunt niet geloven hoeveel liederen er over de liefde gaan als je niet meer aan de liefde wilt denken. Ze kwellen me.
Maar niets martelt me meer als hem bij jou zien. Ik voel steken van scherpe messen door mijn lichaam boren als hij zijn arm zo teder om jouw schouders legt, als hij je aanraakt en als hij iets in je oor fluistert. Jaloezie in zijn puurste vorm. Ik wil hem van de trap duwen, hem aan mootjes hakken, hem verbranden.
Ik kijk je aan, maar je ontwijkt mijn blik. Je doet alsof er nooit iets gebeurd is en je vraagt me hetzelfde te doen. Maar dat kan ik niet. Dat zal ik nooit kunnen.
Je beweert dat je het enkel gedaan hebt omdat je medelijden met me had. Maar ik heb niet om compassie gevraagd en zéker niet van dat soort. Ik haat dat soort. Ik voel me gebruikt, misbruikt. Als een stuk vuil dat je weggegooid hebt in een propvolle container vol met gore etensresten.
Ik had gehoopt dat je het uit liefde had gedaan. Ik wou dat je het niet zag als de grootste vergissing van je leven. Het doet me pijn.
Ik voel een redenloos verzet. Iedere seconde dat ik aan je denk, verlamt dat mijn ganse lichaam. Het resultaat is dat ik heel de dag mijn bed niet uit kom. Zelfs naar het plafond staar ik niet, want de vliegen zoemen zo vrolijk om elkaar heen, dat het net liefde lijkt.

Men heeft mij ooit verteld dat seksuele aantrekkingskracht de laagste vorm van liefde is, terwijl compassie juist de hoogste schijnt te zijn. Ik weet echter niet hoe dat zit met aantrekkingskracht omwille ván compassie…

Persoonlijk vind ik dat zo'n stukje niet veel verder dan je dagboek hoeft te komen, maargoed.

Is het een idee om 'hou' en 'haat' om te draaien?

Waarom voldoet 'mijn hele lichaam' niet?

Verder vind ik de zinnen aardig goed lopen en het 'ritme' is ook niet slecht.

Herkenbaar, dat zeker. Ook wel sterk omschreven, hoewel ik het gevoel hebt dat je het een beetje gedwongen mooi hebt gemaakt, het lijkt niet zo uit je pen te zijn gevloeid. Nou hoeft dat natuurlijk ook niet, maar hier is TE over na gedacht. Zo lijkt mij. Het kan natuurlijk ook aan mij liggen... Toch, ondanks dat, leest het wel aardig.

Maar ik kan me voorstellen dat je het even kwijt wilde, lijkt me ergens wel logisch, en schrijven helpt daar fantastisch tegen! Gewoon blijven doen dus!