een gedicht over iemand verliezen
 

Wanneer alles wit en steriel is
en enkel jouw adem,
luider dan ooit,
de stilte doorbreekt
Wanneer niets tot de verbeelding spreekt
en iedereen in het wit
zo talentvol zijn ellende maskeert
Wanneer jouw ogen niet meer lachen
en jouw handen niet meer zingen
Wanneer ik in stilte
op mijn knieën val
en jouw laatste zucht aanschouw

dan is het tijd om te sterven
want ik leef niet zonder jou

Wow. Heel erg mooi. Ik moest even slikken.

Ik las hem twee keer door, de eerste keer vond ik het niet lekker lopen, de tweede keer wel.

*Op de een of andere manier "zie" ik bij dit gedicht een stoet treurende witte engelen* :o

Ik kreeg er bijna kippenvel van. Het is erg mooi, niet heel origineel, maar je hebt het gevoel goed overgebracht (y)

Ik moest zuchten toen ik het las. Echt heel mooi, ik vind vooral het laatste stukje erg mooi!

Dank je wel.

Gevoelig gedicht,
de woordcombinaties zijn niet spannend, maar het gedicht heeft wel sfeer. Erg verdrietig, het ontroert.

Met gevoel geschreven, en dat is goed gelukt. Ik moest ook even slikken, je einde is sterk. Normaal gesproken zou ik me ergeren aan de herhaling van 'Wanneer', maar in dit gedicht spreekt daar juist een soort van onbeduidend hopeloos gevoel uit. Ik weet ook niet. Je hebt volgens mij nietzoveel aan mijn commentaar :P

Eigenlijk had ik beter kunnen zeggen:

Mooi gedicht.

Ik vind het een mooi gedicht, als in; verloop van lengte van het gedicht/verhaallijn is heel erg mooi, mooie chronologie, goed uitgewerkt verhaal, het raakt.

Maar ik vind het niet strak genoeg verwoord. Ik moet soms regels twee keer lezen, af en toe komt het op mij wat 'knullig' over, alsof je het nog moet herformuleren. Dat is dan wel erg kritisch, want je kunt op zich gewoon tevreden zijn, haha - niet dat je daar mijn toestemming voor nodig hebt :D -, maar toch, er zit nog meer in.