depressie komt door de maatschappij?
 

Depressie is opweg om volksziekte nummer 1 te worden. Ik heb het gevoel dat dit niet alleen kan liggen aan het feit dat mensen nu meer moeilijke dingen mee leven in het leven, vroeger was het volgensmij heus niet makkelijker. Ik denk dat een deel toch wel te wijten is aan deze maatschappij. Ik wil geen pessimistische beeld geven van de wereld maar uitleggen waarom ik denk dat er zoveel mensen depressief zijn zodat er over gediscussiërd kan worden.

Voor mijn gevoel ligt het voor een groot deel aan onze rijkdom. We hebben alles maar zien aan de andere kant van de wereld mensen in armoede leven en hongerlijden. Het ligt ook aan de tv waarin je alleen nog maar vreselijke beelden uit de wereld te zien krijgt, oorlogen en natuurrampen. Maar ook dingen als terorrisme en toenemend zinloosgeweld is denk ik een oorzaak.

Afgezien van persoonlijke problemen, ligt er volgens jullie een oorzaak van een depressie ook in de maatschappij? Zo ja, waarom? en ook de vraag: hebben wij reden om depressief te zijn/mogen wij depressief zijn?

Ik denk dat het vooral ligt aan de prestatiedrang in onze maatschappij.
Je MOET scoren, je moet werken en geld verdienen. Je moet slim zijn, je moet voldoende diploma's hebben om een leuke job te vinden.
Je moet vechten om een plaats te bekomen omdat er zoveel concurrentie is, steeds meer. En alles wordt zo oppervlakkig, waarden en normen verdwijnen, alles kan, alles mag.
En inderdaad, je moet geld hebben om te overleven. En geld verdienen is niet voor iedereen even makkelijk...
Ach, het is moeilijk en het verbaast me niet dat depressie ziekte nr1 wordt.
Om dus antwoord te geven: tuurlijk hebben wij redenen om depressief te zijn/worden. Het is niet verwonderlijk in zo'n maatschappij. Het is alleen de vraag hoe zo'n ziekte kan genezen worden.

Ik denk gewoon dat er meer mensen dan ooit zich verschrikkelijk eenzaam en wanhopig voelen.

Ik denk niet zozeer dat dit komt door onze rijkdom en de ellende die we zien op tv, niet direct in ieder geval. Het is denk ik eerder te wijten aan het individualistische karakter van de maatschappij. Er is veel meer mogelijk, maar aan de andere kant moeten mensen hierdoor ook veel meer. Mensen leven voornamelijk voor zichzelf en tegelijkertijd leeft er ook heel erg het idee denk ik dat mensen alles kunnen bereiken wat ze willen, maar dat brengt ook heel veel druk en hoge verwachtingen met zich mee. Je moet echt best veel bereiken willen mensen je nog zien staan of wil je meetellen in de maatschappij. Mensen worden ook in mijn ogen steeds meer losgerukt uit de context van de maatschappij en daardoor makkelijker te missen. Want hoe meer je onderdeel bent van iets, hoe meer je eigenlijk waard bent. En daardoor zijn mensen denk ik heel vaak zoekende, want wat is in deze individualistische, consumptieve en materialistische wereld nog wel echt bevredigend? Of ze kunnen het leven minder goed aan, doordat het eigenlijk best veel moeite kost om jezelf te handhaven in de maatschappij van tegenwoordig, vandaar denk ik ook de vele burn-outs en dergelijke onder werkende mensen.

Een reden om depresief te zijn? Waar ligt dan de grens wanneer je wel/niet een reden hebt om depresief te zijn. Maar belangrijker, wanneer ben je depresief...

En de reden van de maatschappij om depresief te worden, antwoord ligt in een simpel woord, MOET.

Hoe meer we hebben, des te meer we nodig hebben.

We hebben meer, we kunnen meer, we mogen meer, maar we willen ook meer. Het is gewoon nooit genoeg. Er zijn zoveel onzichtbare regeltjes waar je schijnbaar aan moet voldoen, dat het nogal deprimerend werkt allemaal.

Ik zet voor de grap de TV even aan, en wat zie ik? Eerst een paar zenders met wereldnieuws. Uiteraard alleen maar slecht nieuws, want dat is interessanter. Een bom hier, oorlogje daar, hongersnood, aids, paar rampen tussendoor, budget wat van geen kant klopt, hoge misdaadcijfers, de economie is verschrikkelijk, etc..

Ik zap ff door. Kom je bij wat films. Moord en doodslag op de ene film, onmogelijke liefdes in de andere film, doorzappen maar..

Reality-tv! Alof ze een wedstrijd uitgeschreven hebben voor meest misleidende genre-benaming! reality TV gaat of alleen maar over misdaad (al die politie-achtervolgings-schiet-series) of we gaan met z'n allen in een huis/flat/op een eiland/in een hotel zitten en we neuken gezellig met iedereen, OF het gaat over hoe je jezelf het beste kan verbouwen om aan de laatste verwachtingen te voldoen...

De TV dus maar weer uit... maar waar je ookgaat, de verwachtingen blijven volgen. Je moet er goed uit zien, een goede baan hebben, een nieuwe auto onder je kont, een lek huis hebben, oh, en de ergste van alles:

JE MOET GELUKKIG ZIJN!

Of je nu wilt of niet, als je niet gelukkig bent, tel je niet mee... jezus wat een druk om aan al die dingen te voldoen Tel daarbij op een klote-baan, een vrouw waarop je al jaren uitgekeken bent en een nestj jengelende kinderen, en je snapt best waarom mensen depressief raken...

Ik denk ook dat die depressiviteit niet zozeer met het nieuws en alle ellende te maken heeft. Ik sluit mezelf volledig aan bij de eerdere reacties.

Tegenwoordig MOET alles. Je moet voldoen aan alle eisen die de maatschappij aan je stelt, en dat zijn er nogal wat. Je moet slim zijn, een leuke baan hebben, je moet er vooral heel goed uitzien. Je moet meedoen met de laatste mode, iedere week minstens 2 keer uitgaan om te voldoen aan de eisen van het huidige "sociale leven". Als je er niet goed uitziet kun je jezelf best laten verbouwen bij een plastische chirurg, het liefst voor TV. Zodat iedereen kan zien dat mooie mensen zichzelf toch nog net ietsje mooier willen maken. Waardoor mooi zijn niet meer iets is wat je meekrijgt of niet, maar een keuze.

Alles kan tegenwoordig. Je laat jezelf verbouwen. Gaat vervolgens naar de kroeg. Om iedere week een nieuw vriendje of vriendinnetje te scoren, anders ben je niet cool. Hoe vaak ik wel niet naar m'n hoofd heb gekregen "of het niet vreselijk saai is om het al 4 jaar met dezelfde te doen" en of ik niet "lekker wil experimenteren". Dat is tegenwoordig ook geen keuze meer, maar iets wat erbij hoort. Als je jezelf niet op je 16e een keer helemaal klemzuipt in Salou, sekst met alle geslachten, alle mogelijke drugs uitprobeert en dat soort dingen, ben je automatisch saai. Voor oppervlakkige mensen is dat een paradijs, de mensen die wat langer nadeken vinden het niet zo geweldig. En de oppervlakkige mensen komen er uiteindelijk ook wel achter dat stabiliteit uiteindelijk prettiger is dan losbandigheid.

Aan de ene kant kan en mag alles. Dat lijkt goed. Maar we slaan tegenwoordig veel te ver door. Het KAN niet meer, het lijkt alsof alles gelijk maar MOET. Mensen kunnen alles zeggen, de maatschappij wordt steeds harder. Echte liefde komt steeds minder voor. Als de tieten van je vrouw zo rond haar 40e gaan hangen kun je haar gemakkelijk inruilen voor een opgespoten versie die 10 jaar jonger is.

In al die tegenstrijdigheiden is het moeilijk om jezelf te vinden. Individualiteit schijnt ook te moeten, maar dat lukt inmiddels niemand meer. Je kunt niet meer jezelf zijn, ook al doe je nog zo je best. Iedereen wil anders zijn, maar iedereen is hetzelfde. En door al die klotedingen bij elkaar word je vanzelf depressief. Ik wel tenminste, soms.

Ik probeer zelf zoveel mogelijk mijn eigen wereldje te creeëren, waarin ik zo min mogelijk van al die dingen merk. Dat lukt alleen vaak niet, want je kunt er niet meer omheen.

Ik denk dat het helemaal niet aan de maatschappij ligt.

En tegenwoordig MOET helemaal niet alles. Alleen heel veel mensen dénken dat alles moet, en denken dat ze onder enorme druk staan en dat dat onvermijdelijk is. Dat soort dingen kunnen wel een depressie uitlokken.

En waarom denken al die mensen dat dan? Dat heeft ook niks met de maatschappij te maken?

De maatschappij is wel ingewikkelder geworden. Daardoor vallen er meer mensen af, er zijn minder mensen in staat mee te komen. Mensen hebben vaker het gevoel dat ze hun leven niet zelf in de hand hebben. Ik denk dat dat wel een depressie in de hand kan werken, dat gevoel van machteloosheid is heel frustrerend en deprimerend.

In feite zijn de mensen niet zoveel anders dan vroeger, alleen de maatschappij stelt hogere eisen. Ik ben het dus niet met je eens Roos ;)

Wat is een depressie tegenwoordig nog?

Hip (y)

Achja, er is ook niks om blij om te zijn, alles gaat kapot en iedereen gaat dood,

Hebben wij een redenen om een andere ziekte te krijgen, mag ik b.v. kanker krijgen.

Ik denk dat je niet eens weet waar je het over hebt.

Alsof je toestemming nodig hebt om depressief te zijn :s . Depressie is een ziekte en daar kies je niet voor, je bent het of je bent het niet. Dat heeft toch helemaal niks met 'mogen' te maken :confused:

Hier ben ik het dus niet mee eens. Kijk eens naar bijten. Spinnen spinnen nog steeds hun webjes, vogeltjes zingen om hun territorium af te bakenen en elke lente weer opnieuw ontspruiten er nieuwe takjes en blaadjes aan bomen. De wereld zit vol wonderen en prachtige dingen, alleen het zijn juist die dingen die we op den duur als normaal gaan beschouwen.

en ook de vraag: hebben wij reden om depressief te zijn/mogen wij depressief zijn?

bij deze zin ben ik niet duidelijk geweest. Sommige hebben dit verkeerd opgevat. Natuurlijk kun je er niks aan doen als je depressief bent en ik zelf onderschat ook echt niet wat het is om een depressie te hebben. Ik weet wel degelijk waar ik het over heb want ik ben zelf ook depressief geweest. Ook echt depressief: medicijnen en gesprekstherapie.
Wat ik met die vraag eigenlijk bedoelde: Wordt een depressie in de maatschapij geaccepteerd? En wat is jou mening over depressieve mensen? noemen ze zichzelf te snel depressief? het is alleen maar een vraagstelling om een discussie op gang te brengen. Geen aanval of kritiek.

natuurlijk ga ik het als normaal beschouwen, het gebeurt ook elke dag weer

Een wat negatievere insteek: is het niet gewoon zo dat mensen tegenwoordig de tijd, mogelijkhedi en kennis hebben om depressief te zijn? "vroeger" als arbeider of nog eerder als lijfeigene oid moest je werken. niemand die naar je luisterde, bij de pakken neer zitten had geen zin, daar kreeg je niet te eten door, van een depressie zoals psychiaters die tegenwoordig behandelen had nog nooit iemand gehoord durf ik te wedden. De mensen hadden vroeger denk ik ook een veel grotere mate van acceptatie, misschien ook wel vanwege het toen nog veel sterkere geloof.
ik denk zeker dat depressie iets van deze maatschappij is, ik heb eigenlijk nog nooit gehoord van een depressieve papoea, hoewel dat ook aan mij kan liggen.

zou best wel eens kunnen eigenlijk... En inderdaad, een bosjesman met anorexia is bij mijn weten ook nog nooit gevonden...

Daar ben ik het helemaal mee eens. (y)

ik ben het eens met Utopia5.

En ook ben ik van mening dat veel ziekten/stoornissen ook in grotere getalen voorkomen omdat er altijd maar zoveel aandacht aan besteed wordt. in Tv-programma's, tijdschriften, etcetc. Mensen moeten er altijd maar over praten en lezen. Tsja, en dan heeft iedereen dat ook maar.

ow zo, er zijn genoeg mensen die zeggen of denken dat ze depressief zijn, terwijl ze zich kut voelen, dat is heel wat anders dan het ziekte beeld.
Mensen met een echte depressie, worden over het algemeen als aanstellers betiteld.

Naar mijn weten heeft de maatschappij er wel degelijk wat mee te maken. Maar natuurlijk (ben ik zelf van mening) speelt je persoonlijkheid en je opvoeding ook een grote rol in een depressie.
De maatschappij is in Nederland heel erg gericht op het altijd de beste te willen zijn, altijd het meeste eruit halen, er mooi uit willen zien, niet dik willen zijn, noem maar op...De een zal zich er weinig van aantrekken en het allemaal wel best vinden, de ander is er wel mee bezig en slaagt er redelijk in (of treft het eenvoudigweg gewoon) en de laatste groep houdt zich er ook erg mee bezig, maar neemt geen genoegen met een lager resultaat. Zij leggen de lat steeds hoger, tot dit niet meer mogelijk is, wat veel spanning oplevert wat weer tot een depressie (kan) leidt (leiden)...(dat is bij mij het geval)...
Maar ik ben van mening dat je niet alles maar op de maatschappij af kunt schuiven...

Depressie is naar mijn mening niet zo zeer iets waar je een reden voor moet hebben. Anders gezegd, de directe oorzaak is vaak niet eens aan te wijzen...(misschien had je et zo ook wel bedoeld hor ;) )

Nou mijn tegenvraag: komt dat denken dat alles moet, nou niet juist door de inrichting van de maatschappij?

Naar mijn idee wel namelijk, de maatschappij is voortdurend bezig maar uit te blinken in alles, prestatie, uiterlijk, rijkdom, noem maar op...

Nu ga je op het irrationele af, impliceer je nu door te denken dat depressieve mensen niet rationeel zijn?
Kan je een plausibel voorbeeld geven waar onze maatschappij het beste van de mens verwacht ?

Dat zijn ook niet de dingen waar mensen depressies van krijgen. Die depressies hebben niet te maken met zingende vogeltjes, maar aan de steeds hogere eisen die mensen aan elkaar, en daardoor aan zichzelf gaan stellen.

Vroeger waren er geen glossy bladen met modellen op de voorkant waarbij iedere echte vrouw in het niet valt. Wat eetstroornissen in de hand werkt. Vroeger kwam het niet zo uitebreid in het nieuws als iemand zichzelf opblies in een bus vol schoolkinderen, vanwege zijn geloof. Die dingen deden mensen toen ook niet op zulke grote schaal.

Dat zijn maar een paar voorbeeldjes. Natuurlijk zijn er constante factoren die nooit zullen veranderen. Maar het zijn juist de dingen die wel veranderen, die dit soort negatieve gevolgen hebben.

Denk je nu echt dat het hier door komt, wat een BS.

Ow, op die manier :) . Ik denk niet dat een depressie geaccepteerd wordt, in mijn omgeving niet in ieder geval. 'Je moet maar gewoon normaal doen en je niet aanstellen.' denken veel mensen. Zelf vind ik depressieve mensen zielig, ik bedoel niet 'triest' ofzo, maar echt zielig omdat ze geen mooie dingen meer zien in het leven en alles. Ik denk dat mensen die van de daken schreeuwen dat ze depressief zijn het nooit echt zullen zijn, het zijn meer de mensen die eenzaam in een hoekje zitten en zich af sluiten naar mijn idee. Dat doe ik zelf tenminste vaak :bloos: . sorry dat ik je vraag verkeerd begrepen had ;)

natuurlijk zijn het geen aanleidingen om depressief te worden, maar het heeft er wel wat mee te maken. Voel me in ieder geval niet beter als ik al die klote dingen op tv en in de bladen zie, daarom vermijd ik die ook liever. Maar depressief word je er ook niet van hoor :rolleyes: . eetstoornissen kan ik me idd wel goed voorstellen als je allemaal van die met de computer bewerkte ''supermodellen'' ziet, maar da's weer een ander verhaal.

Gebrek aan ratio !!!

Depressie komt omdat we verwend zijn!
Zogauw iets niet meezit worden we depressief, of zelfs suicidaal.
En waarom niet, want iedereen doet het immers!?
Dat is de huidige mentaliteit...

Ik heb geen zin om het topic door te lezen, maar:

Dat eerste stuk, dat niet underlined is, is onlogisch. Als je het kut vindt dat je alles hebt en iemand anders niet, dan moet je je meer inzetten om dat voor die ander te veranderen. Doneer al je spullen bij 't Leger des Heils en ga als vrijwilliger in Afrika werken. Zo moeilijk is het niet. En als je het niet kut vindt dat jij alles hebt en iemand anders niet, dan valt er natuurlijk al helemaal niks te zeggen.

Verder, het tweede stuk, wat dus wél underlined is. Haha, you've been tricked. Er is juist minder zinloos geweld dan ooit. Vroeger, in die goede oude tijden, sloeg men d'r bij het minste geringste al op los. Maar aangezien elke vechtpartij je wekenlang onder de neus gewreven wordt door de media, raak je er van overtuigd dat het allemaal bloedlink is. En daarmee overtuig je weer andere mensen, want zij zien het nieuws ook, en zien daarbij jou bang zijn, dus worden ze zelf ook bang. (Dit kan overigens wel weer relatief meer zinloos geweld met zich meebrengen. Maar dit is een andere discussie, net als de discussie over wat zinloos nou eigenlijk inhoudt.)

De grap hieraan is, dat je zelf zegt goed door te hebben dat de media je allerlei narigheid wijsmaakt, maar ondertussen wel in het zinloos-geweld-grapje trapt.

Ik gaf 2 heel verschillende voorbeelden. Ik denk niet dat het bullshit is dat meisjes zichzelf uithongeren omdat ze overal perfecte modellen tegenkomen, ik weet wel zeker dat dat met elkaar te maken heeft. En als alle wereldrampen, zinloos geweld en terroristische acties niet zo uitgebreid in het nieuws kwamen, was het leven ook een stuk vrolijker voor veel mensen.

Ik zeg niet dat iedereen acuut depressief wordt van het nieuws, of de hoge idealen die je tegenwoordig overal ziet. Ik zeg alleen dat het zeker bij kan dragen aan negatieve gevoelens, die weer kunnen leiden tot een depressie.

wederom gebrek aan ratio

Daar ben ik het dan wel een beetje mee eens. Maar van alleen die negatieve gevoelens die daardoor ontstaan word je niet depressief lijkt me, eerder enorm onzeker als je je alles te veel aantrekt.

Depressie is een welvaartsziekte. Als depressie volksziekte nummer een is, zegt dat genoeg over het welvaartspeil. Als een depressie het ergste is waar je over kunt zeiken, heb je blijkbaar niets ergers, zijn je daadwerkelijke levensbehoeften vervult.

Als mensen niet meer dood gaan aan honger, blijven ze leven om de pest te krijgen. Gaan mensen niet meer dood aan de pest, blijven ze leven om kanker te krijgen. Als ze aan kanker ook niet meer dood gaan, blijven ze leven om een depressie te krijgen.

Met andere woorden, de hoeveelheid depressieven in een land is een prachtige indicator voor het welvaartsniveau.

Er is geen eenvoudig antwoord op. Prestatiedrang, de jachtige, individualistische maatschappij is hier al aangehaald, en de rijkdom die deels voortkomt uit die individualisering. Mensen die het goed hebben, gaan gewoon andere problemen zoeken, een mens is nu eenmaal gemaakt om uitdagingen proberen te overwinnen. Het komt er een beetje op neer dat onze samenleving tegenwoordig een sterke nadruk legt op ons gevoelsleven, wat op zich niet slecht is, maar er ontstaat een soort druk om gelukkig en evenwichtig te worden, en dan nog volgens bepaalde normen. Mensen die hieraan niet voldoen, worden makkelijk verstoten. Eig zijn alle redenen uit bovengaande posts een deel van het antwoord. Ik ben het er niet mee eens dat het vroeger beter was, ik heb net de indruk dat mensen tegenwoordig eerlijker zijn tov zichzelf en hun gevoelens (kan natuurlijk altijd nog beter, kan mij er mateloos aan ergeren wanneer mensen zichzelf wat wijsmaken) en dat daardoor problemen gemakkelijker of duidelijker aan het licht komen. Dat hoeven ook niet echt grondige problemen te zijn, mensen verlangen tegenwoordig perfectie en de onvermijdelijke tegenstrijdigheden in je gevoelens zijn hiermee niet goed te rijmen.

Het is wel grappig dat iedereen claimt dat 'de maatschappij verandert'. 'De maatschappij', sowieso een vage term, bestaat uit alle inwonders van een gebied, in dit geval Nederland. Wanneer je één iemand vraagt of hij/zij zelf is veranderd, zal hij/zij nee zeggen. Het zijn altijd de anderen die veranderen.
Er bestaat niet zoiets als 'verharding van de maatschappij', het is iets dat in de basis tussen de oren zit. Iedereen klaagt, niemand is tevreden, maar iedereen vindt dat hij/zij zelf goed handelt.
Daarbij is het gebruikelijk dat de mens het verleden ophemelt.

Dan wil ik nog reageren op iedereen die zegt dat 'er alleen maar slecht nieuws op tv is. Geef mij een lijstje van tien vaak voorkomende positieve verschijnselen die een nieuwswaarde hebben. De geboorte van een lammetje is nou eenmaal niet zo belangrijk als een tsunami, aardbeving of orkaan.

Tot slot nog deze derde alinea, dit ik alleen invoeg omdat dit stuk dan een mooi afgesloten geheel is, verder heeft niets te maken met de rest van dit verhaal.

JV.

De maatschappij is wrs beter dan ze ooit geweest is. Neemt niet weg dat er nog serieuze problemen zijn, o.a. sensatiezucht in de media en de gevolgen daarvan. En nee, ik probeer aan dat soort dingen niet mee te doen en volgens mij doe ik dat beter dan gemiddeld, maar ik weet zelf ook wel dat ik een product en een onderdeel van de samenleving ben en mijn gebreken heb.
Voor de rest blijf ik bij mijn standpunt.

zorg jij nou eerst maar tot je een paar jaartjes ouder bent...:S

Ik denk dat depressies inderdaad door de hedendaagse maatschappij komen. De heden daagse maatschappij is een individulaistsiche maatschappij waar de media eigenlijk regeert.
Waar mensen vroeger sociaal bezig waren, zitten mensen nu achter de tv/internet/computer.
Er wordt meer nadruk gelegd op uiterlijk en voorkomen, en er is gewoon minder ruimte en rust.
Eigenlijk zie je het al als je gewoon in een drukke winkelstraat loopt, mensen zijn gejaagder en hebben een minder vriendelijke uitstraling vergeleken met bijvoorbeeld de jaren vijftig.
Ik denk dat de Nederlandse samenleving ook de eenheid mist, mensen leven hier ieder voor en vinden alle ander mensen maar irritant en ze lopen alleen maar in de weg.
Ik denk dat dit Ook weer komt door raciale eenheid. Nederland was vroeger meer een raciale eenheid, en dan voelen mensen zich meer in hun waarde. Nu is het eigenlijk een mengelmoes van allerlei typen en kunne mensen zich minder goed identificeren met elkaar.

Depressie is iets persoonlijks. Je kan niet zeggen depressie komt door dit of door dat. Dat verschild per persoon.

Niet? :eek:

Ik vind het altijd zo eenvoudig om te zeggen "het komt door de maatschappij". Dat is zo vaag en nietszeggend. Wat is immers een maatschappij en hoe kan een maatschappij persoon A wel beinvloeden, maar persoon B niet?
Dat hangt dan toch echt van de persoon af.

Maar oke ik zal inbinden: de 'huidige maatschappij' kan een negatieve invloed hebben op bepaalde personen, die in de meeste gevallen al predisponerende factoren hadden, waardoor hun risico op het ontwikkelen van een depressie al hoger lag. De maatschappij zelf is dus geen oorzaak (hoogstens een uitlokkende factor), maar de manier waarop mensen naar onze maatschappij kijken, en zichzelf prestatiedrang etc. aanpraten, is WEL een oorzaak (zij denken dat de maatschappij dat verlangt).

Ik zeg ook niet zomaar dat het alleen aan de maatschappij ligt :) het is natuurlijk zo dat je er meer of minder aanleg voor kunt hebben, dat heb ik niet ontkend. Maar ik weet vrij zeker dat het 'vroeger' minder erg was als je niet meekwam. De prestatiedruk was minder, mensen accepteerden sneller dat ze niet briljant waren en fabriekswerk moesten doen. Tegenwoordig hebben mensen vaak het gevoel dat ze wel móeten presteren, dat ze anders buiten de boot vallen, enzovoort. Dat kan depressies wel in de hand werken lijkt me. Met name (doorgeschoten) individualisme is er de oorzaak van: als je niet slaagt in de maatschappij ligt dat aan jezelf, dan ben je zelf een faler, want je hebt je lot in eigen hand. Veel mensen ervaren dat als een (te) zware verantwoordelijkheid over hun eigen lot.

De volgende stap is dan uiteraard in hoeverre die persoon al een predispositie had om depressief te zijn - want sommige mensen zijn al depressief terwijl er nog geen vuiltje aan de lucht is, terwijl andere mensen zelfs door vreselijk veel ongeluk en ellende nog niet opgeven. Daar zit dus duidelijk verschil tussen.

Het is materieel gezien met de wereld nog nooit zo goed gegaan als tegenwoordig. Hierdoor zijn we verwend geraakt. Iedereen moet het perfect hebben, want goed is niet goed genoeg meer.

Tegenslagen worden niet meer geaccepteerd als een speling van het lot, als iets wat je nu eenmaal kan overkomen, maar als iets onrechtvaardigs. Mensen die iets naars overkomt, met name op het gebied van ziekte en gezondheid vragen zich nu af: waarom ik?

Idd, perfectie wordt haast gezien als de standaard. Een soort gevolg van onze rijke samenleving, en de media helpt ook niet bepaald met hun extreem zwart/witte visie. Bijna alles wat ook maar een beetje misgaat wordt zwaar gedramatiseerd en veel mensen zijn daar erg vatbaar voor. Meer zelfs, iedereen wordt in meer of mindere mate geconditioneerd. Niet alleen door de media, maar door de hele samenleving en haar mentaliteit. Wat precies oorzaak en gevolg is, is een 'de kip of het ei'-vraag. Ik zou zeggen dat we, nu we het op bijna alle gebied goed hebben, gewoon toch nog meer willen en de perfectie nastreven, tegenwoordig vooral qua gevoelsleven. Een natuurlijke reactie, maar door hier bewust over na te denken en ons in allerlei bochten te wringen om een zowel rationele als perfecte oplossing voor alles te vinden, gaan we tegen onze natuur in. We zijn simpelweg niet gemaakt om in perfecte omstandigheden te leven, los van het feit dat perfectie niet bestaat. We zitten vol met fundamentele tegenstrijdigheden, die net systemen zijn om ons te doen verdergaan, uitdagingen aangaan enz, of die gevolgen zijn van dergelijke systemen. Toch vind ik dat we tegenwoordig over het algemeen wrs getrouwer zijn aan onze aard dan ooit, of er tenminste een beter zicht op hebben. Maar t kan altijd nog beter. Imo is hetgene wat nog het dichtste bij het ultieme geluk komt gewoon je geluk nastreven, voor ogen houdend dat je het ultieme geluk niet kan bereiken en dat zelfs niet echt wilt, aangezien wat jij denkt dat je ultieme geluk is, slechts een door je verstandelijk vermogen beperkte weerspiegeling van je verlangens is en de realiteit met al haar voor- en nadelen je wrs nog het beste afgaat. Maw gewoon verderdoen, er het beste van proberen te maken, hopen dat je niet te veel te erge tegenslagen hebt, een gezonde dosis relativeringsvermogen, rekening houden met je gevoelens maar ze ook rationeel beschouwen en niet bang zijn voor mogelijke toekomstige tegenslagen als daar geen goede aanleiding voor is. Makkelijk gezegd natuurlijk.
Euh het ging over depressie zeker :). Natuurlijk maakt de maatschappij je niet zomaar depressief, als je ooit in één maatschappij gelukkig kan zijn, is het wel in de onze. Maar ze heeft zo zijn rare kantjes, die in dit topic al uitgebreid beschreven zijn, waardoor mensen depressief kunnen raken, mede doordat we zoveel aandacht besteden aan onze gevoelens.
Zo simpel als ik het hier voorstel is het natuurlijk nooit. Depressie is altijd een complex geestelijk probleem, waar gewoonweg geen eenduidige uitleg/oplossing/oorzaak voor te vinden is. Maar ik ben er zeker van dat bepaalde aspecten van onze samenleving depressie zwaar in de hand kunnen werken.

Dat was vroeger ook al zo.

fuck off met je maatschappij, daar leef ik niet voor.

Leg eens uit, waarom IK daarvoor moet zorgen, vervolgens mag jij mij vertellen wat hier je insteek van is.