Ondersteuning bij rauwverwerking op school
 

Iets meer dan 4 jaar geleden is mijn moeder overleden aan leverkanker. Ze werd ziek en binnen 6 weken was ze dood. Ik was toen net 11 jaar(net jarig geweest). Natuurlijk heb ik het er toen erg moeilijk mee gehad, maar ik pakte het dagelijkse leven heel snel weer op(misschien wel té snel). De eerste 2 jaar leek het me gewoon niet helemaal door te dringen.. ik kon gewoon niet geloven dat ze dood was. Maar daarna begon dat te veranderen.. en begon ik me te realiseren dat het echt over was. En eigelijk ben ik het er gewoon steeds moeilijker mee gaan krijgen. Ik heb het dus eigelijk nog niet 'verwerkt' en moet ik het nog een 'plekje' geven.

Vandaag ben ik door 2 verschillende docenten(mijn mentrix en een docente die een speciale training heeft gevolgd en begeleider bij deze lotgenoten groep is) gevraagd of ik behoefte had aan ondersteuning bij rauwverwerking. Ik wist van te voren al dat dit niks voor mij was, maar ik heb toch wat papieren over die groep doorgelezen.

Ik wou vragen of er mensen zijn die hier ervaring mee hebben..
Wat vond je er van? En heeft het je 'geholpen'?

Ik ben op zich wel nieuwsgierig.. maar aan de andere kant denk ik niet dat dit iets voor mij is. Ik denk niet dat ik het aan kan en ik denk dat ik er hierdoor juist alleen maar meer en meer aan ga denken. Ook moet ik een forumulier inleveren met de handtekening van mijn vader, dit is ook iets wat me tegenhoud. Ik wil niet dat mijn vader hier van weet en ik wil niet dat hij weet dat ik het er nogsteeds zo moeilijk mee heb. Ik weet dat hij het heel 'erg' zou vinden en hij heeft het zelf al denk ik moeilijk zat. Ik vind het onnodig om hem er hier mee 'op te zadelen'.

Alvast bedankt,

ik zou et gedaan hebben
maar ik ben jou niet :)
verder sterkte ermee

Geen ervaring mee, maar als je het niet probeert, zul je nooit weten hoe het zal zijn en of het jou helpt.

Give it a try. Misschien helpt het, misschien ook niet. Wat heb je te verliezen?

Mja ik denk er nog even over na, maar ik denk toch niet dat ik het ga doen. Ik moet het volgende week btw al beslist hebben.

Je MOET een handtekening hebben?
Als je dat niet nodig had gehad, zou je het dan wel doen?
Ik denk dat je het altijd kan proberen, als het niets voor jou is kun je altijd nog stoppen.
Mocht je het moeilijker krijgen als je ouder bent heb je tenminste niet het gevoel dat je er niets aan gedaan hebt ofzo..
Sterkte!

(en het is rouwverwerking, niet rauwverwerking. sorry, moest het gewoon even zeggen)

Op dat formulier staat dat iig wel..
Ik weet niet of ik dat zonder handtekening wel zou doen.

In die groep doe je toch niks anders dan praten over je gebeurtenissen en luiteren naar die van anderen. Dus op zich heb ik er toch niks aan lijkt mij iig. Praten helpt bij mij gewoon niet, het kan me opvrolijken maar niet helpen verwerken.

oeps :bloos:

Jij bent degene die kan bepalen of het wat voor je is, en zoals anderen zeggen: give it a try.

Mijn ervaring met praten als rouwverwerking is wel goed, het maakt meer los dan je van te voren kunt beseffen, er blijken altijd dingen nog onverwerkt te zijn waar je mee blijft rondlopen als je er niets mee doet.

Je moeder verliezen is niet niets en het is helemaal niet raar als je daar hulp voor krijgt. Ik denk dat je vader het ook wel op prijs stelt dat je er zo goed mee bezig wilt zijn. Praat erover, probeer het, je hebt niets te verliezen.

*zucht* ik weet nog steeds niet wat ik moet doen, maar ik denk dat ik er bij blijf: niet doen.
Het neemt ook wat tijd in beslag.. en ik ben bang dat ik me daardoor juist veel vaker verdrietig ga voelen ofzo.
Zelf denk ik dat ik mijn verdriet niet kan verwerken met praten, hoewel het wel op kan luchen of je opvrolijken.. maar verwerken dat niet.

als je het niet probeert
weetje ook niet offet werkt :)
sterkte

zo makkelijk zit het niet..

ik merk aan je dat je het wel graag wilt maar dat je niet durft, klopt dat?

En natuurlijk kun je er verdrietig van worden maar dat is beter dan onbewust met je verdriet rondlopen en er niets mee doen.

Een beetje wel ja.

Nou steeds verdrietig zijn is ook helemaal niet leuk.

Is het ook zo dat je eigenlijk geen zin hebt om naar anderen te luisteren?
Dat je graag wilt praten over wat jou is overkomen zeg maar?

Ik vind zelf het luisteren naar andermans (zware) problemen erg vermoeiend. En helemaal als ik zelf niet goed in mijn vel zit. Dat neemt niet weg dat ik dat niet doe, maar ik kan me voorstellen dat het voor iemand in jouw situatie erg zwaar is.

Ik heb zo iets niet meegemaakt. Maar heb wel iets moeten verwerken dus begrijp je gedeeltelijk wel. Het gaat nu goed met je ( na omstandigheden) en je bent bang dat je daardoor een terugslag zult krijgen. Heel begrijpelijk dat had ik ook, en ja waarschijnlijk zul je die krijgen ook. Maar daarna als je door die fase bent heen gegaan zal je je een stuk beter voelen. Hoe langer je het tegen houdt hoe moeilijker het zal worden om daar over heen te stappen.
Maar dan kun je nog zelf kiezen of je dit via school wilt doen of misschien via een andere manier ( praten met lotgenoten, vrienden of met een nicht).

Sterkte iig!

Nee, dat is het probleem niet. Maar ik heb wel zoiets.. ik weet dat ik het erg moeilijk ga krijgen als ik erover ga praten en als ik dan ook nog eens andermans problemen moet horen, dan word me dat gewoon te veel. Als ik mensen kan helpen, dan heb ik dat er wel voor over.. maar ik denk niet dat ik mensen kan helpen in deze situatie met praten.

Op dit moment is het wel even 'rustig' op dat gebied maar ik heb soms nog wels eens van die periodes dat ik me bv een hele week erg verdrietig voel enzo.

Ik ken niet zoveel lotgenoten.. toevallig ken ik 2 mensen(broer en zus) die pas hun moeder hebben verloren, maar omdat het juist zo kort geleden is kan ik beter niet met hun praten. En met famillie kan ik al helemaal niet goed praten(ik kan wel met ze praten, maar ik vind dat gewoon moeilijk).

Uiteindelijk neemt het af. Dat is iig wel de bedoeling van iets verwerken.

Hoe weet je ze zeker dat praten bij jou niet helpt om het te verwerken? Omdat je er meer aan gaat denken en er verdrietig van wordt? Dat hebben de meeste mensen. Één keer over iets praten helpt ook niet in de zin van verwerken. Iets een aantal keer vertellen en er ook zelf mee bezig zijn, waarbij je over het algemeen steeds wat minder verdrietig wordt, over het algemeen wel. Daarnaast helpt herkenning en steun voor veel mensen (onbewust) ook.

Ik zeg niet dat je naar die rouwverwerking op school moet gaan, dat moet je helemaal zelf weten, maar ik denk dat het zeker wel zin heeft (en zeker ook voor jou zin kan hebben), alleen moet je je er voor in willen zetten ed. Als je wel 'iets' wilt, maar niet dit, kan je misschien eens kijken of er andere mogelijkheden zijn?

Omdat ik me door de vertellen wat er allemaal gebeurd is en hoe ik me voel, me zelf niet echt beter laat voelen. Ik heb er al erg vaak over gepraat, maar ik heb niet het idee dat dat bij mij 'werkt'. Ik hou er sowieso niet zo van om hierover irl te praten.

Ik wil misschien wel 'iets', maar dit via school denk ik niet. Ik zit nog wat te twijfelen, maar ik zie er niet zoveel voordeel in.

Ik denk dat dit ooit vanzelf wel een plekje zal krijgen.

Ik denk dat er weinig mensen echt van houden om er over te praten...en zoals ik al zei, bij de meeste mensen wordt het in eerste instantie erger door er over te praten. Wat ook logisch is, op zo'n moment ben je er mee bezig. En door er mee bezig te zijn verwerk je het.

Misschien ben ik te pessimistisch, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat zo iets 'vanzelf' een plekje krijgt. :s

Natuurlijk kan het zijn dat voor jou een andere manier beter werkt dan irl praten, maar dan is het wel zaak om uit te zoeken welke manier dat dan is. Ik denk dat in alle gevallen je het pas verwerkt als je er mee bezig bent (dat kan dus irl praten zijn, maar ook schrijven, op inet met mensen er over 'praten', schilderen of tekenen of wat dan ook).

Ik denk dat er weinig mensen echt van houden om er over te praten...en zoals ik al zei, bij de meeste mensen wordt het in eerste instantie erger door er over te praten. Wat ook logisch is, op zo'n moment ben je er mee bezig. En door er mee bezig te zijn verwerk je het.
Ik weet niet of dat wel verwerken is.. het voelt igg niet zo.

Misschien ben ik te pessimistisch, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat zo iets 'vanzelf' een plekje krijgt. :s
Ik denk niet echt dat er iets is waardoor je je verdriet kan verwerken, ik denk dat je er zelf mee moet leren omgaan..

Natuurlijk kan het zijn dat voor jou een andere manier beter werkt dan irl praten, maar dan is het wel zaak om uit te zoeken welke manier dat dan is. Ik denk dat in alle gevallen je het pas verwerkt als je er mee bezig bent (dat kan dus irl praten zijn, maar ook schrijven, op inet met mensen er over 'praten', schilderen of tekenen of wat dan ook).
Mja waarover praten? Al mijn vrienden weten wat er gebeurd is.. en ik vind het niet leuk om vrienden steeds daarmee 'lastig te vallen'. Zij weten ook niet hoe ze daar mee om moeten gaan en hoe ze erop moeten reageren en ik denk ook niet dat ze dat bepaald 'leuk' vinden. Ze laten wel merken hoe erg ze het voor me vinden.. maar daar schiet ik niks mee op.
Ik schrijf bijna iedere dag in een dagboek.. daarin schrijf ik ook op wat ik denk ofzo.. Ik luister soms de muziek die ze mooi vond of die op haar begravenis is gedraaid en soms teken ik ook als ik me even niet zo happy voel. Maar weet niet of ik dat wel als verwerken kan zien.

Verwerken doe je ook niet in vijf minuten, daar gaan jaren overheen... Daardoor voelt het ook niet zo, iig niet op het moment dat je er mee bezig bent. Is iig mijn ervaring.

Dat oa wat ik onder verwerken versta. Dat je je niet meer laat leiden door iets dat gebeurt is, maar dat je er mee om kunt gaan.

Juist om wat je schrijft mbt je vrienden is het handig die 'hulp' ergens anders te zoeken. Bv. bij mensen die hetzelfde mee hebben gemaakt (even los van of dat op school moet zijn of wat dan ook).

Als jij je prettig voelt bij schrijven in je dagboek, muziek draaien die je moeder mooi vond en tekenen ed, dan is dat toch prima? Ik denk dat je het wel als verwerken kunt zien, iig als een deel ervan. Als het niet voldoende is moet je misschien nog iets zoeken waar jij je prettig bij voelt of iig iets waarbij jij het idee hebt dat het 'bij je past'.

Wat ik me afvraag: wat versta jij precies onder verwerken?

Verwerken doe je ook niet in vijf minuten, daar gaan jaren overheen... Daardoor voelt het ook niet zo, iig niet op het moment dat je er mee bezig bent. Is iig mijn ervaring.
Heb jij ook iemand verloren?

Juist om wat je schrijft mbt je vrienden is het handig die 'hulp' ergens anders te zoeken. Bv. bij mensen die hetzelfde mee hebben gemaakt (even los van of dat op school moet zijn of wat dan ook).
Misschien wel.. maar ik heb geen idee waar.

Wat ik me afvraag: wat versta jij precies onder verwerken?
Eigelijk was het idd dat wat ik al zei, er mee leren omgaan.

Mijn moeder is ook overleden op mijn 11e. Ik kan je niks anders/beters vertellen dan om erover te gaan praten, hoe moeilijk het ook is. Hoe langer je er mee wacht, hoe moelijker het wordt.
Stel je voor, over 5 jaar ben je volop aan het studeren of heb je een leuke baan... dan wil je dit niet aan je hoofd hebben.
Ik heb er ook heel lang mee rondgelopen. Uiteindelijk heb ik er met een maatschappelijk werker en vrienden over gepraat. Iedereen doet het op een andere manier en dit was mijn manier om het te kunnen verwerken. Het is een feit dat erover praten helpt.

Komop, zet jezelf over die angst heen en doe er wat aan! :o

soms helpt praten ook om je gedachten en gevoelens op orde te krijgen zodat je er minder in 'verzuipt' zeg maar....
Heb je al iets besloten?

Ik weet best dat ik erover moet praten, maar ik heb nooit het gevoel gehad alsof me dat 'hielp'. Vrienden val ik er liever niet mee lastig, omdat ze toch niet weten hoe ze er mee om moeten gaan en ik denk ook niet dat ze het prettig vinden om daar over te praten. Met een vreemde irl praten.. lijkt me al helemaal niks. En deze groep heb ik eigelijk ook al weer uit mijn hoofd gezet, omdat ik dan zeg maar 'verplicht' naar die bijeenkomst moet en ik er niet over kan praten wanneer ik daar zelf behoefte aan heb. Er te vaak over praten vind ik ook niet zo fijn.. dus eigelijk weet ik ook niet wat ik er mee aan moet.

Ik weet niet of het wel angst is..

Dat doe ik ook weleens via msn of email met mensen.. maar irl kan ik dat niet zomaar. Het lucht vaak wel wat op, maar soms roept het juist alleen maar meer verdriet en andere gevoelens op.

En één op één therapie wil je ook niet hebben?
Want dan hoef je niet naar anderen te luisteren maar is de aandacht voor jou en wordt er aan jouw problemen gewerkt..

Nee, dat lijkt me echt helemaal niks (n)

Hey Blush!

Uhhmm.. hadden wij geen MSN contact een tijd terug? Ik heb een hele tijd terug weer eens grote schoonmaak gehouden in m'n MSN lijst, zou kunnen dat je per ongeluk eruit gekieperd bent? Jeweetwel, ik ben die gozer wiens vader 12 jaar geleden is overleden...

Anyways, praten helpt lang niet voor iedereen. Iedereen reageert weer anders met dit soort dingen. Ik ben zelf ook nooit een prater gewest, en al helemaal niet over dit soort persoonlijke dingen. Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee hoe ik het verwerkt heb.. ik heb me er bet wel veel door laten leiden denk ik.. maar tegelijkertijd heb ik ook een karakter waarmee ik dingen heel snel van me af kan zetten (NIET hetzelfde als verwerken!!) ik denk dat ik een combi heb gemaakt van een beetje mee bezig zijn, en tegelijkertijd dingen verdringen.. een soort selectief geheugen zeg maar...

Bijvoorbeeld, hoe hard ik het ook probeer, ik kan absoluut geen enkele negatieve herinnering over hem oproepen. Niet dat die er niet waren natuurlijk, ik heb vaak zat een draai om m'n oren gekregen enzo, daar niet van, maar dat soort herinneringen zijn gewoon vanzelf "verdwenen", net zo lang tot er in m'n gedachten een soort beeld is ontstaan van een "superman" achtige vader.. ik kan alle kampeertochten nog heel goed herinneren.. en de verhalen bij de open haard ook bijvoorbeeld.. alle leuke dingen hebben een prima plekje gevonden.

Het resultaat is misschien wle dat ik half-onderbewust (bestat dat?) al tien jaar lang een gedachte heb van "later als ik groot wordt, wordt ik net als hij".. en da's natuurlijk best cool als je dan alleen maar positieve dingen kan herinneren.. :)

Anyways, ik denk dat het toch altijd wel een personlijke afweging zal zin hoe je er mee om gaat. Voor de een helpt het enorm als je erover praat, de andr schiet er geen drol mee op.. maar zoals al eerder gezegd: probeer het eens, wie weet? Als het goed is, moet je school je ook gewoon helpen zonder die handtekening trouwens.. als je de situatie uitlet kan ik me nietvoorstellen dat ze daarover door zouden zeuren.

Jep, dat weet ik nog.. maar toen hadden we opeens geen contact meer :) Ik weet nog wel wie je bent.

Mja, ik zag mijn moeder toen al als een 'supermoeder' en zo als zij zal ik toch nooit worden, hoewel ik heel erg veel op dr lijk. Ik heb erg veel mooie herinneren, maar de negatieve kan ik me ook nog gewoon herinneren.

Praten over mijn gevoelens of wat er in mijn hoofd zit lucht op, maar verder heb ik niet het gevoel alsof het me helpt met verwerken.
Ik denk niet dat ik nog bij die groep wil, zoals ik al tegen iemand anders zei in dit topic: dan ben ik 'verplicht' om er heen te gaan, het neemt wat tijd in beslag, ik kan niet praten wanneer ik daar zelf behoefte aan heb en ik wil er ook niet TE vaak over praten en dat zal dan toch wel 'moeten'.
Ik heb weleens met mensen gepraat ofzo, maar nooit heb ik het gevoel gehad alsof dat echt hielp ofzo. Ik denk dat ik de enige ben die het kan verwerken en dat mensen me daar niet bij kunnen helpen.

Niet één van mijn ouders, maar wel andere mensen waar ik veel om gaf (en nog steeds geef). Dat is anders dan een ouder verliezen, dat realiseer ik me maar al te goed, maar er komt wel een proces van verwerken bij kijken. Op het moment dat ik er mee bezig was, had ik ook niet het idee dat iets ook maar een heel klein beetje hielp. Er zijn jaren over heen gegaan voor ik er 'echt' over kon praten en voor ik er over kon denken zonder heel verdrietig te worden. Inmiddels is het iets dat een plekje heeft en wat gewoon zo is. Dit betekend niet dat ik de mensen niet meer mis, maar wel dat het me niet meer 24/7 bezig houdt en ook dat mijn gevoelens er niet meer door geleid worden.

Het RIAGG, Jeugdzorg, AMW, ... Misschien kun je dit eens bespreken met je huisarts?

Ik ken mijn huisarts totaal niet.. ik weet alleen zn naam en dat hij er erg onaardig/vaag uit ziet.

Maar goed.. nee dat praten met vreemde mensen zie ik totaal niet zitten. Ik voel me daar helemaal niet prettig bij en dat ga ik dus vooral ook niet doen, ookal zou dat misschien toch beter voor me zijn. Ik weet ook wel dat ik veel te eigenwijs ben.

Je moet een vreemde ook leren kennen :). Als je voor het eerst bij iemand komt, zal het daarmee ook beginnen. Er wordt langzaam een band opgebouwt die later heel waardevol kan zijn/worden.
Wat een voordeel is van een vreemde, dat je zonder vooroordelen begint. Je kan jouw verhaal vertellen, zonder dat iemand bevooroordeeld is. En die persoon kan daarom ook beter en objectiever naar jou kijken en helpen...

Maar als je het niet wil, zou ik het vooral niet doen. Kans is alleen groot dat je later problemen krijgt, als je die niet al hebt. Volgens mij is jouw rouwproces nog niet eens echt begonnen...

Hey meis,

mijn moeder is ook overleden nu 5 jaar geleden, toen ik 11 was. Bij mijn moeder kwam haar dood wat minder plotseling, we hebben er meer dan een half jaar naartoe kunnen werken en waren er ook bij toen ze overleed.

Ik heb op school ook aan de rouwverwerking meegedaan en dat is me echt goed bevallen. De eerste "les" moest je vertellen wat er dan met je ouder/broer/zus gebeurd was en daarbij hadden sommigen het moeilijk. Maar daarna hebben we ook ontzettend gelachen enzo. Het zijn mensen die je begrijpen, die weten wat je voelt en dat schept een band. Of het echt iets is voor jou weet ik niet, wel weet ik dat je er toch over moet praten met iemand. Ik ontzag mijn vader ook altijd, omdat hij het moeilijk zat had. Maar als je misschien eens met hem zou praten, kom je er misschien wel achter dat hij er net zo mee zit als jij en jou ook probeert te ontzien.

Als die rouwverwerking niets voor jou is en je toch behoefte hebt aan een gesprek met iemand die je situatie begrijpt, kun je me altijd toevoegen op msn. Misschien is dat makkelijker voor je, om de mensen niet aan te hoeven kijken, om niet aangekeken te worden terwijl je je verhaal doet. De keus is aan jou, sterkte!

Elvira Penta_Girl88@hotmail.com

Bedankt voor je reactie, ik zal je toevoegen.

Mijn leek rouwverwerking op school toch maar niks.. en nu kan ik me ook niet meer inschrijven trouwens.