kun je aan pijn wennen
 

weet iemand of je lichaam (hersenen) zich aan pijn kunnen wennen? wat dus betekend dat het voor een 3e wereld kind niet erg is als hij elke dag pijn heeft aan zijn buik door ondervoeding omdat hij het sinds zijn geboorte gewend is? of als je iemand 3 jaar lang non-stop onder lage doch pijnlijke elektriciteit zet hij gewoon zijn schouders ophaalt na die 3 jaar omdat hij gewend is aan de pijn (ja ik weet het extreem geval)

Fysieke pijn is dacht ik de enige prikkel die je geheugen niet opslaat, waardoor het iedere keer weer als verassing komt.

Toch denk ik dat je, je pijngrens wel hoger legt als je jarenlang pijn gehad hebt...

maareh, is dit filosofie of biologie?

Dat van dat 3e wereldkind vind ik eerlijk gezegd een beetje grof, maar ik denk wel dat pijn went. Je voelt het nog wel, maar het is net zo vanzelfsprekend geworden als dat je 10 vingers hebt, zeg maar. Snap je wat ik bedoel? Je voelt het nog wel, maar alleen als je er bij stil staat doet het nog echt bewust pijn. Maar ik dnek inderdaad ook dat je pijngrens hoger komt te liggen naarmate je langer pijn hebt. Want het is sowieso heel erg vermoeiend om de hele dag pijn te voelen, voor je lichaam is dat ook neit gezond.

Er is een verschil tussen wennen en onthouden.

De hersenen onthouden pijn niet. Neem bijvoorbeeld de partus: vrouwen weten wel dat het gruwelijk pijn heeft gedaan, maar de exacte pijn, de precieze intensiteit kunnen zij (gelukkig) niet herinneren.

Of je aan pijn went. Als ik denk aan kiespijn of iets dergelijks kan ik me wel voorstellen dat je in het begin er bewuster mee bezig bent en je na een dag of 4 de pijn relatief minder waarneemt (behalve als de pijnlijke zenuwen actief gestimuleerd worden). Aan de andere kant zijn er mensen met chronische pijn, die de hele dag, jaren achter elkaar eenzelfde soort en intensiteit pijn voelen. (overigens kan deze laatste groep zich niet herinneren hoe de pijn was als zij genezen zijn, zelfs niet als zij die pijn jaren gevoeld hebben)

Honger is een heel ander iets, omdat de pijn door honger via een andere weg tot stand komt. Hongerstaking of stervingsdood zijn relatief niet zo erg. Na een dag of 3 is de pijn weg en ik geloof dat de hersenen zelfs endorfine-achtige stoffen gaan maken.

Gewenning, als je een dag lang onder stroom wordt gezet doet het op het einde van de dag minder pijn.
Als ze de dag erna opnieuw beginnen doet het even veel pijn als de dag ervoor.

Je kunt wel jezelf dwingen pijn te negeren, al helemaal als er andere waarnemingen zijn die je op de voorgrond kunt dwingen.

Aan de andere kant kun je pijn niet volledig buiten sluiten, maar wel leren hoe je met een chronische pijn gewoon kunt functioneren.Erg leuk leven is dat trouwens niet, je blijft het wel voelen.

Dat klopt wel, ik heb eens gevochten met iemand waarbij ik toch wel een paar flinke klappen kreeg, op het moment zelf voelde ik het niet echt, naderhand des te meer :p

Je ziet het ook wel eens bij een boks/kickboks wedstrijd dat iemand tegen een stoot aanloopt, door wil gaan en dan ineens als pudding in elkaar zakt, dat het lijkt alsof het dan pas doordringt dat hij een flinke dreun heeft gekregen, ziet er raar uit altijd. :o

ja, dat kan.
Ikzelf bijvoorbeeld voel geen pijn als iemand m'n huid knijpt. Ik voel het wel, ik negeer het alleen.

Er bestaat ook nog zoiets als "geestelijke" pijn. Als je bijvoorbeeld een kind verliest , dan doet dat de rest van je leven pijn , waar je uiteindelijk wel mee leert omgaan , maar waar je nooit aan kan wennen.

Dacht dat je van dia Martial Arts beoefenaars/meesters had, die totaal geen pijn meer voelden. Is dat vanwege gewenning of meer vanwege mentale afsluiting van de pijn?

Totale nonsens dat ze 'niets' voelen, ze trainen gewoon totdat hun handelen er niet meer door beïnvloed wordt.

Als iets zorgt voor pijn, dan is je instinctieve reactie daarmee te stoppen, met wat training kan je die reflex onderdrukken, maar de pijn gaat er niet mee weg.

Even flauw doen: je kunt niet aan pijn wennen. Mensen die chronisch ziek zijn en het liefst actieve levensbeëindiging zouden ondergaan leven dag in dag uit met pijn, maar het went nooit. Je kunt pijn daarentegen wel negeren, door gewoon te doen alsof het er niet is. Dat doen die martial arts-figuren, die zijn er gewoon dag in dag uit mee bezig te doen alsof ze de signalen van hun lichaam niet ontvangen. Je kunt dat dus wel oefenen, maar of het verstandig is? Pijn heeft een functie, pijn geeft aan dat er iets fout zit in je lichaam.

Je brein is er overigens ook op gemaakt om pijn heel snel weer te vergeten, vandaar dat het eigenlijk nooit went. Denk maar eens terug toen je kiespijn had. Je kon je niet meer voorstellen hoe het was zonder kiespijn, en nu ben je weer gezond en kun je je niet meer voorstellen hoe het was toen je nog wél kiespijn had.

Ik vind dat er wel onderscheid gemaakt moet worden tussen fysieke pijn en emotionele pijn. Daarbij ben ik van mening dat pijn in het algemeen nooit vergeten word. Dit geld zowel voor fysieke pijn en met name voor emotionele pijn. Bij fysieke pijn vervaagd alleen de herinnering van de intensiteit ervan , maar de pijn word niet vergeten. Steek je hand maar eens in lava , op den duur vergeet je wel hoe pijnlijk dat wel niet was , maar dat het pijn deed weet je nog wel , dat vergeet je nooit. Bij emotionele pijn is het precies hetzelfde verhaal. De aanleiding die je de emotionele pijn bezorgde , kun je misschien "vergeten" , dat wil zeggen , het hoeft niet telkens in je bewustzijn voor te komen , maar het blijft altijd in je onderbewustzijn hangen , als je dit niet "oplost" door er afstand van te nemen (want de pijn ligt in het verleden) en het een juiste plaats geeft in je hart. ;)

mensen die spiezen door delen van hun lichaam steken hebben zich getrained in pijn negeren

dus ja

ja
de werking van acupunctuur werkt volgens een theorie zo door naalden went je lichaam aan pijn oid

Wetenschap :)

Mentale afsluiting van pijn ja, Ik geloof dat het zo is dat op het moment ze pijn hebben, dat ze iets met hun geest doen ofzo, en dan voelen ze de pijn niet. Ik weet niet precies maar ik weet wel dat het het mentaal afsluiten van pijn is, en dat je dat moet leren te beheersen. Maar zijn er maar weinig die dat kunnen hoor denk ik.

Het is toch zo dat de pijn dan over je hele lichaam gelijk is, en je het daardoor niet voelt?

Is ietswat anders. Die gewenning kan je wel krijgen, maar als je het mij vraagt is het meer het afsterven van de zenuwuiteinden....
Mijn training wordt altijd begonnen door 50x op een harde vloer te pompen op de 2 voorste kneukels, en daar sla ik dan op een toernooi of tijdens te training op iemands borstkas of een heel hard stootkussen en voel het niet.
Ook, als je veel slagen krijgt en het gewend bent, voel je het minder.
Maar dergelijke Martial Arts dingen, als je in een gevecht bent ofzo, pompt te lichaam vol adrenaline, dan voel je zowat bijna niets.
Het is pas erna dat je dan plots pijn krijgt
*kijkt naar zn been die mankt na zijn toernooi zondag :o*

Ik denk wel dat er een beetje aan te wennen valt, anders zouden die kinderen allang dood gegaan zijn van de pijn moest dat zo hard blijven aanhouden.

Dat heet adrenaline

Ik heb chronische migraine en dus 24/7 hoofdpijn (muv onder invloed van marijuana).
En tja, je went eran. Het is er altijd, maar je kan het idd negeren na verloop van tijd. Heb het nu 10 jaar ongeveer.

Aan iedere pijn kun je wennen, alhoewel de grens op sommige momenten wel erg hoog moet liggen dan...

Dat kan.

ik heb jaren kickboxen gedaan, waarbij het scheenbeen soms extreem belast werd. Na een tijdje wende dit.

simpel gezegd, voelen de personen de pijn wel, maar ervaren ze het niet als pijn. dat heb ik tenminste.

Pijn is immers een relatief begrip.

Boeddhistische monniken kunnen pijn uitsluiten. In onze hersenen is iets waar bijvoorbeeld ademhalen en reflexen worden geregeld. Sommige monniken hebben er controle over en kunnen messen helemaal door hun lichaam steken, zonder iets te voelen en zonder wonden te hebben. Dus ik heb het hier over; brede mes helemaal door lichaam... Je moet er een studie van maken om het te kunnen begrijpen. Ik begrijp het niet.....maar het is waar, alleen voor wetenschappers is het nog een raadsel. Ik geloof uiteraard niet in de bovennatuurlijke verklaring die het boeddhisme geeft. Maar samen, boeddhisme en wetenschap, kan het wel worden begrepen.

Dit is dus het punt waar speculatie over ging in pure nonsens.

Logica (y)

Even voor de duidelijkheid, de meeste martial arts streven naar een bijna zen-boeddhistische leegheid bij een gevecht. Martial arts staan niet los van levensbeschouwing. Door deze leegheid zal iemand getraind in martial arts geen enkele innerlijke verstoring ondervinden tussen het zitten in het gras en het vechten tegen 2 tegenstanders. De pijn wordt hierbij genegeerd en adrenaline komt er idealiter niet in voor.

Natuurlijk zit dat in de meeste westerse beoefeningen op competatief terrein er niet bij.

Als je nou vanaf jonge leeftijd jezelf voorhoudt dat pijn een fijn gevoel is, dan moet het toch wel lukken om geen 'pijn' te hebben van pijn?

:rolleyes:

je blijft pijn hebben, maar de pijn doet geen pijn zeg maar.

lol, misschien moet ik het mijn moeder (die heeft ook migraine) maar eens aanraden. ;)

Ik was toen van mening van wel:

http://forum.scholieren.com/showthre...readid=819528&

Misschien wil je die discussie eens doorlezen. Ik weet niet of ik het nog met mezelf eens ben, maar dat doet niet helemaal af aan de toegevoegde waarde, ofzo. :p