Mijn gevallen held
 

Mijn gevallen held

Weet je nog, de tas op je bed,
hoe we stonden, zaten, huilden
en je jouw mythe verbrak?

Hoe jij ineens veranderde
van marmer naar kristal.
En ik liep op mijn tenen,
glimlachte en zette thee.

Maar zelfs nu
- het nieuws van acht uur en
samen muziek luisteren-
lijkt die tas soms zo dichtbij.

Jouw gevoelens zijn de mijne,
want ik ben net als jij.

Wat leuk, fijn! En o, wat hou ik van het einde.

Nee, ik vind het einde juist niks. De rest van het gedicht vind ik leuk verhalend, origineel, maar het einde doorbreekt dat: het gaat dan over naar een cliché. Ik had het meer in dezelfde sfeer gehouden. De streepjes in de derde strofe vind ik minder leuk. De rest van het gedicht is fijn. :)

Jamaar, jamaar, cliché kan soms ook erg fijn zijn ;)

Dank jullie wel!

Dat is altijd met clichés, ze worden soms gewaardeerd omdat ze zo fijn zijn en andere mensen vinden ze enkel irritant omdat ze zo cliché zijn. En eerst had ik een ander einde en dat was nog veel meer cliché, dus:o

Fijn dat jullie verder zo positief zijn:)

Ik ben er zelf op zich wel redelijk tevreden over, maar toch niet helemaal. Ik wilde er eigenlijk meer inhoud in stoppen, maar misschien past dat er wel allemaal niet in. Misschien wil ik teveel;) Ik weet eigenlijk ook niet of het nu wel een beetje duidelijk is waar het over gaat?

mooi, vooral het stukje van het nieuws van achten was leuk

En ik liep op mijn tenen,
glimlachte en zette thee.

De omslag qua toon komt voor mij twee regels te vroeg, namelijk al in dit stukje. Ik had het leuker gevonden als deze begint bij 'Maar zelfs nu'. Maar ik kan niet precies uitleggen waarom die omslag voor mij hier al komt.

Verder vind ik het een leuk gedicht, maar je noemt die tas twee keer en daarvoor vind ik dat beeld net wat te weinig uitgewerkt :).