Het Zeemanskind
 

Zoals het schuim zich op het zand begeeft,
zijn lichaam verliest aan't vasteland,
vervlogen is zijn aanwezigheid.

De herinnering hieraan, echter,
zal net als't ruizen van de zee
en het fluiten van de westenwind,
je voor altijd doen verand'ren
in een Zeemanskind.

Vind dit echt heel goed.

Vooral de eerste strofe, de verhouding tussen de eerste twee regels en de laatste vind ik echt goed.

westerwind moet 'westenwind' zijn als ik me niet vergis.

Ik vind 'Zeemanskind' een prachtig woord. Verder weet ik niet zo goed wat ik van je gedicht moet vinden; het raakt me verder niet echt, ik zie eigenlijk toch niet echt de onderbouwing die de titel / het centrale begrip echt invulling zou geven.

Ik vind Zeemanskind een vreselijk woord :D . Buiten dat moet ik denken aan Dana Winner en haar Westenwind en dan ga ik huilen. Zeemanskind op zich vind ik ook echt zo'n Zeeschlager-woord. Schipperschlagers voor de lange, eenzame uren op zee.

De eerste regel vind ik trouwens wel mooi. Ik hou wel van een Zoals.

Ik vind zeemanskind mooier dan Zeemanskind. Oftewel: ik vind je hoofdletter daar overbodig.

Ik snap hier niet zoveel van. Als ik de woorden over me heen laat komen, snap ik wel ongeveer wat je bedoelt. Maar wanneer ik echt woord voor woord ga lezen en probeer te begrijpen wat je bedoelt, dan snap ik het niet meer.
Gaat het er nou om dat het schuim zijn lichaam verliest aan het vasteland? En wiens aanwezigheid is nou vervlogen?

Verder sluit ik me aan bij Xineof.

Ik was een tijdje terug op vakantie aan zee, zoals we elk jaar doen. De wind waaide landinwaarts, zodat het schuim van de zee het strand op werd geblazen. je zag het schuim verder weg gaan en steeds kleiner worden doordat het uiteengeblazen werd. al snel was er niks meer van het schuim over, maar ik heb het zo'n mooi gezicht gevonden, het bleef nog lang bij me. Vandaar dat zijn "lichaam" dan wel weg was, zijn aanwezigheid niet. Of schuim mannelijk, vrouwelijk of onzijdig is weet ik niet, daarom zou het inderdaad een beetje vreemd kunnen lezen.

Oh ik interpreteerde het (weer eens) heel anders. Ik dacht dat je in de eerste strofe het verdwijnen van het schuim als metafoor gebruikte voor het verdwijnen van een persoon --> het lichaam is weg maar de aanwezigheid niet.

En de herinnering aan deze persoon (strofe 2) die over zee is weggegaan maakt je een zeemanskind.

interpretatie is iets persoonlijks toch :)
een gedicht moet niet vastgelegd worden door de gedachte die de schrijver erbij heeft, dat zou zonde zijn.
lees het zoals jij het mooi vond!

Ik vind zeemanskind (inderdaad zonder hoofdletter) ook een mooi woord, omdat het naar mijn idee een hele geschiedenis impliceert (op de een of andere manier denk ik dat zeemanskinderen heel veel meemaken of zo). Ik had wel meer verwacht van je gedicht. De eerste strofe vond ik goed, maar de tweede strofe viel me wat tegen. Het gebruik van echter tussen twee komma's vind ik niet mooi. Ik denk dat met name de inhoud me wat tegenviel: ik had iets meer verhalends verwacht, en iets met meer diepgang.