Ergers
 

Ik zit hier in de vensterbank.
Mijn buik doet pijn.
Mijn hart verlangt.
'Kverveel me stierlijk, en ik wacht.

'Tis ergerlijk, hoe ik nu draai,
mijn buik kalmeer,
mijn zinnen paai.
En hoe ik nu naar je smacht.

Maar nog veel erger is het feit,
dat ik niet dicht,
slechts pijn verlicht.
Toch moet ik mijn clichés kwijt.

Het idee is aardig, maar de uitwerking suckt een beetje.

'clichés' in de slotregel past niet echt in het ritme, dat had het wel gedaan als het meervoud van cliché 'clichëen' was geweest. Als het een experimenteel gedicht was geweest (argument 1) had ik het gewoon zo gedaan, des te meer omdat dat natuurlijk in strijd is met de betekenis van het woord zelf (argument 2).

Verder leest het eigenlijk wel prettig, het is lekker nonchalant. Niet heel goed qua woordkeus of rijm, maar het is best een aardig gedichtje.

Opmerking:

volgens mij moet het: 'k Verveel & 't Is zijn. Toch? net zoals 's Avonds enzo.

Verder vind ik hem wel grappig en aardig enzo, niet meer niet minder.

Ik sluit me hier volledig bij aan.

Tenzij je een verborgen idee wilt uitbeelden. Als je 22 zou zijn zou je hiermee uitstekend in de rol kruipen van iemand die nog geen 20 is. Het zou kunnen dat je mensen op het verkeerde been wil zetten. En dat mag, in een gedicht. Ik moedig dat zelfs aan, dat weet je.