depressief familietrekje?
 

hallo

ik ben 17 jaar oud en heb vandaag een hele erge ruzie met mijn ouders gehad. ik schreeuwde tegen me moeder dat ze overspannen was, maar eigenlijk twijfel ik aan mezelf. mijn moeder heeft al haar hele leven last van een manische depressie. de ene keer is het erger dan de andere keer. nu gaat het al een hele tijd heel goed met haar. toch vraag ik mezelf af of depressief zijn erfelijk is. Het laatste jaar wordt ik op iedereen boos en ik heb ik met iedereen ruzie.
Normaal gesproken kan ik heel goed met mijn ouders, mijn vriend en broer. Maar om de kleinste dingetjes maak ik al snel een groot probleem. Ik ben er 1x voor naar de dokter geweest en toen werd mijn pil veranderd. Dat gaf voor mijn gevoel een hoop. Heb nu een lichte pil. Eigenlijk heb ik een vraag voor mensen die last hebben van depressies.
Wanneer kwam je erachter dat je écht depressief was? en heeft iemand in je familie met dezelfde ziekte te maken.
Met dit topic probeer ik erachter te komen, wanneer ik hier serieus wat aan moet gaan doen. Ik ben absoluut geen aansteller en wil echt zeker weten of ik wel wat mankeer.
Wanneer er ook maar iets gebeurd voel ik me als een klein kind die dr zin niet krijgt...
Dit verhaal komt vast heel dom over, maar toch probeer ik er serieus iets van aan de weet te komen. bedankt voor het lezen i.i.g

geen idee

De kans op een depressie is een beetje erfelijk, maar op iedereen gauw boos worden vind ik niet klinken als een depressie, meer als puberen.
Maargoed, als je het zelf vervelend vindt, kun je daar iets aan gaan doen :). Het maakt helemaal niets uit of anderen vinden dat je je dan aanstelt; als jij er geruime tijd last van hebt en je denkt het niet zelf op te kunnen lossen, is dat voldoende reden om er hulp voor te zoeken.

Naar mijn weten is een depressie niet te erven, tenminste, niet als zijnde een ziekte. Naar mijn mening komt het in families wel vaker voor (zoals bij ons thuis, waaronder ikzelf) wat terug te zien is in de opvoeding. Er zijn bepaalde dingen (wat precies daar ben ik nog niet 100% achter) in een opvoeding die er toe kunnen leiden dat iemand onzeker wordt (doordat er bijvoorbeeld teveel van iemand geeist wordt, wat betreft prestaties, of dat je het gevoel krijgt dat er veel van je geeist wordt, terwijl dit van de opvoeders waarschijnlijk niet de bedoeling is geweest) en die onzekerheid kan leiden tot een depressie (ok, dat klinkt wel heel simpel, maar kort gezegd is het bij mij wel daarop neergekomen en natuurlijk spelen er nog genoeg andere dingen een rol).

Naar mijn mening kan een maatschappelijk werk(st)er je goed opweg helpen. Zij kunnen bekijken of hun hulp goed is, of dat hulp van een psycholoog (om een voorbeeld te noemen) nodig is.
Ik herken je problemen voor (bijna) 100%, het irriteren aan de kleinste dingen, ruzie maken om iets wat er eigenlijk niet toe zou moeten doen. Dit komt (waarschijnlijk) doordat je dingen die je irriteerden op hebt gekropt en vervolgens hoeft er maar iets fout te gaan en komen alle emoties eruit, wat je naar de omgeving uit, zonder dat het je bedoeling was hen 'pijn' te doen.

Ik hoop dat je er wat aan hebt, s6 met alles en als je er behoefte aan hebt kun je altijd een pm sturen :)

Het is idd niet wetenschappelijk vastgesteld dat een depressie erfelijk is, wél dat kinderen van (een) depressieve ouder(s) een verhoogd risico hebben ook een depressie te ontwikkelen.

Bij mij thuis is dat ook het geval. Mijn moeder is al járen depressief, gelukkig gaat het nu sinds 2 jaar na intensieve therapie en met de juiste medicijnen bijna beter dan ooit. Maar een jaartje of 2-3 geleden werd van mijn broer bekend dat hij ook depressief is (ging ook ana de therapie en medicijnen) en ik heb zelf vlak daarvoor ook een 'depressieve periode' gehad (niet intensief en lang genoeg voor een echte depressie dus, maar het zat er wel dicht tegen aan) En ik merk nog aan mezelf dat ik heel gevoelig ben voor negatieve emoties en gebeurtenissen, kan ook heel snel weer even terugvallen in dat negatieve (maar daar ook gelukkig weer heel snel uitkomen).

Dus het kan zeker wel 'in de familie' zitten, maar dat wil niet zeggen dat dat dus ook altijd zo is. Ik denk ook niet dat wij dat zo voor jou kunnen bepalen, maar als je je echt zorgen maakt om jezelf of als je het idee hebt dat jouw buien steeds erger worden, praat er dan eens met iemand over zou ik zeggen. Het is zowiezo niet makkelijk om met een depressieve ouder te leven en om te gaan als kind zijnde, dus misschien vind je het al fijn om het daar eens met iemand over te hebben of om daar wat ondersteuning in te krijgen. Bij mij heeft het ook heel lang geduurd voordat ik besefte (of wilde toegeven) dat ik het heel erg moeilijk vond om met mijn moeder om te gaan en dat ik mede daardoor ook een beetje met mezelf in de knoop zat. Ik was bang dat mijn moeder teleurgesteld zou zijn in mij en dat ze het idee had dat ik haar af zou vallen. Ik voelde me schuldig over het feit dat ik niet met haar buien om kon gaan en liet het dus niet merken. Wat het uiteindelijk alleen maar een groter probleem maakte.

Waaraan ik merkte dat het niet goed met me ging? Ik kreeg heel erg last van huilbuien, hyperventilatie en paniekaanvallen. Ik snapte m'n eigen gevoelens niet meer omdat ik ze niet toe durfde te laten, reageerde overal heel gevoelig en emotioneel op. Had het veel behoefte aan slaap, voelde me ook verschrikkelijk moe en futloos, ging steeds slechter eten en viel daardoor heel veel af.

Als je verder nog vragen hebt of iets wil weten, mag je me altijd pmmen hoor (of hier vragen natuurlijk) :)

Depressie is een op zich niet erfelijk complex, de inwendige uitlokkende factoren zijn dat vaak wel. Met mijn vader scheelt op geestelijk gebied imo veel meer dan met mij, maar hij is dus nooit depressief geworden, al geeft hij wel toe depressieve neigingen te hebben. Ik ben bijna mijn halve leven depressief geweest, gelukkig over het algemeen niet in die mate dat ik niet meer normaal kon functioneren. Ik ben het zelf rond mijn 15de beginnen beseffen. De drie jaren daarvoor ofzo liep ik eig al net hetzelfde rond, zonder echt in te zien dat er een serieus probleem was. Kheb het altijd min of meer voor mezelf gehouden, tot het een kleine twee jaar geleden zover kwam dat ik me van niks nog iets aantrok, niet meer naar school ging, niet meer uit mijn bed kwam tot ik naar het toilet moest :D , en woedeaanvallen kreeg zonder ook maar enige moeite te doen om me in te houden. Zelfmoord is er nooit van gekomen, al was het rond mijn 16de en later nog eens rond mijn 20ste er een aantal keer dichtbij. Toen ben ik naar allerlei psychiaters en psychologen gestuurd, maar ik wou me niet laten helpen en het enige wat ermee bereikt werd, was dat ik me kalm hield zodat ik met rust gelaten werd. Ong een half jaartje geleden was het weer zover, aanvallen van razernij, bijna mijn ouders wat aangedaan. Toen pas ben ik zowat gedwongen om mij serieus te laten helpen. Ik kreeg nog dezelfde avond kalmeerpillen, de huisarts stelde mij en mijn ouders voor de keuze om mij te laten opnemen ofwel meteen beginnen met antidepressiva en de therapie hervatten. Het is gelukkig dat laatste geworden. De psychiater ging eindelijk akkoord met een medicatiekuur (er is nu zo'n beetje ruzie tussen mijn huidige psychologe en die psychiater omdat hij al veel eerder medicatie had moeten voorschrijven en omdat hij nu de dosis weer wil afbouwen). Die pilletjes deden echt wonderen, al na een kleine maand snapte ik niet meer waarom ik me in godsnaam altijd druk gemaakt heb, ik ben terug beginnen studeren, de draad weer opgepakt en het is nu beter dan het ooit geweest is. Gelukkig is op sociaal gebied vanaf mijn 17de ong alles wel ongeveer normaal verlopen, op die laatste depressieve maand na, en moest ik daar niet veel meer aan veranderen. Anders was het wrs met wat pilletjes alleen niet opgelost.
De eerste keer eig dat ik dat zo uitgebreid vertel...
Je kan nu wrs wel begrijpen dat ik je aanraad om er zo snel mogelijk iets aan te doen. Ook al is het nog niet zo'n groot probleem, jezelf proberen te verbeteren of laten helpen kan imo nooit kwaad. Ik ken 2 mensen die naar een psycholoog gaan gewoon om hun hart eens goed te kunnen uitstorten, zonder dat er eig een probleem is. Waarom zou jij dan niet een of andere vorm van (professionele) hulp zoeken? Stemmingswisselingen, zoals ik denk dat jij ze hebt, kunnen idd een teken zijn van een depressieve aanleg. Er zijn genoeg manieren bekend om je daarmee te helpen, hoeft helemaal niet zo diepgaand te zijn, dus zoek hulp, zou ik zeggen.

zo te horen ben je meer ontstemd dan somber, maar het kan allebei op een depressie duiden. Ikzelf zou niet zo gauw uitgaan van een depressie.
Depressie kan inderdaad in de familie zitten, bij mij is dat ook het geval.
Ik kwam erachter dat ik depressief was toen vriendinnen naar de vertrouwenspersoon op school gewaarschuwd hadden. Hij kwam naar me toe en vond de verhalen die hij hoorde niet normaal (de manier waarop ik over mezelf dacht). Ik wist opzich wel dat het niet helemaal normaal was maar ik besefte het pas echt toen hij het tijd vond worden om mijn ouders in te schakelen, toen is het balletje gaan rollen. Dingen waaraan ik (of vooral anderen) merkte dat er iets niet goed zat:
extreem negatief en zwart-wit denken over mezelf
slecht eetpatroon
slecht slaappatroon
ik kon niks over mezelf vertellen, dan sloeg ik op slot
Ik dacht (sprak) vaak over de dood
hyperventilatie
afwezigheid
spijbelen
faalangst en daardoor slechte cijfers

zoiets

Bedankt voor de uitgebreide reacties!
Ik heb nog nooit de neiging gehad voor zelfmoord, wil nog lang niet dood. Wel heb ik erg veel last van stemmingswisselingen.
Toen ik op internet keek zag ik ook bij kenmerken dat je heel zwart-wit bent wanneer je depressief bent. Bijv. met seks, stemmingen enz.
Wat betreft seks heb ik best wel dat verschijnsel. De ene dag wil ik alles met me vriend, de andere dag mag hij me niet eens aanraken of we hebben al oorlog.
Ook ben ik de ene dag super vrolijk en wil alles tegen iedereen vertellen. Terwijl ik de volgende dag heel gesloten en kattig ben.

Ik weet niet zeker of dit mijn gewone karakter is geworden, of dat ik echt last heb van een depressie. Ook heb ik het met mijn ouders besproken, die zelf ook heel erg waren geschrokken van mijn uitval (had bijna met ze gevochten). We hebben besloten nog even af te wachten hoe het verder zal gaan. Misschien is het wel gewoon door de vele veranderingen in me leven. (nieuwe school etc.)
I.i.g bedankt

Het neigt als ik je verhaal zo lees, maar bi - polairiteit,
lichte schommelingen in je stemming, bi polair II genoemd, maar om je direct een stempel te geven, nee laten we dat maar niet doen.
Zeker niet als je geen depressieve perioden hebt.
Als je depressief bent, ben je niet per definitie een zwart wit denker

Boos en ruzie is echt niet iets voor depressief zijn, een vastgesteld feit dat dat erbij hoort.

Lijkt eerder op napuberen.