Moeder die jou psychische stoornise toebedeeld die ze eigenlijk zelf heeft
 

Mijn moeder en ik hebben geen contact meer, en dat komt grotendeels door het feit dat zij mij alle psychische stoornissen toebedeeld die er maar in de DSM te vinden zijn. In tegenstelling tot wat zij denkt leid ik een heel normaal en gelukkig leven. Ik heb welliswaar mijn eigenaardigheden, maar niets wat mij in mijn sociale omgang stoort.

Zij denkt echter dat ik volledig ontspoort ben. Ik woon als sinds mijn 16e niet meer bij haar maar bij mijn vader en nu dus al ruim 4 jaar op mezelf. Als ik haar een keer zie, en na die ontmoeting aan de telefoon spreek, laat ze een hele analyse over me los. Ze merkt ieder klein ding op, vergroot dat nogmaals met 10, en concludeert dan dat er iets mis met me is.

Ik kan het niet in haa rkop krijgen dat ze totaal de verkeerde conclusies trekt. Ze denkt echt ontzettend slecht over me, en niets wat ik doe of zeg kan daar ook maar verandering in brengen. Volgens haar heb ik borderline, een narscisitische persoonlijkheidsstoornis, gebruik ik mensen, en kan ik geen normaal sociaal contact leggen.

Ik verdenk HAAR er juist van dit te hebben. Ze leeft volledig geisoleerd met haar partner, heeft geen echte vrienden en is volledig afhankelijk van haar partner. Ze is superparanoide, blaast alle negatieve dingen op en trekt volledige verkeerde conclusies, en denkt dat datgene wat zij denkt de enige waarheid is en dat wat anderen daar tegenin brengen een poging is haar te saboteren. Ze ik ook als de dood om een schuldgevoel aangepraat te worden ( terwijl ze toch een aantal dingen verkeerd heeft gedaan in mijn opvoeding)

Hoe kan ik tot haar doordringen? Hoe kan ik haar ongelijk bewijzen, zonder haar tegen het hoofd te stoten ( want ze denkt echt dat ZIJ gelijk heeft, tot in den dood). Ik vind het een hopeloze situatie.

Daarbij komt dat ze me nooit laat uitspreken, erger nog: ze laat me nooit een gesprek aanvangen...

Weet ze dat je hier mee zit?
Misschien is het slim om haar een brief oid te schrijven?

ja ene brief had ik ook al in gedachte, simpelweg omdat ik dan de KANS heb om te spreken. En ja, ze weet dat ik er mee zit, en dat ik het er niet mee eens ben. Maar ik mag pas weer contact met haar opnemen, en ik quote "als ik bij een psychiater ben geweest en in therapie ga".

Ik denk ook niet dat er veel andere mogelijkheden zijn als ze je niet wil laten uitpraten. Je kunt het iig proberen..

je zou haar, haar ongelijk kunnen bewijzen door misschien juist een keer naar een psychiater te gaan

mijn moeder is een van de over-zorgelijke types die steeds maar weer weet te vertellen wat goed voor me is en wat ik zou moeten proberen

ook al woon ik op mezelf, ze weet iedere keer als ik bij mijn ouders ben toch weer "advies" en "tips" te geven

ik heb een chronische slaapstoornis en ben daarvoor in behandeling bij zowel het ggz als kempenheage (centrum voor slaap en waakstoornissen)

juist omdat ik wordt behandeld en gesprekken heb kan ik haar vaak het tegendeel vertellen

en als je al bang bent dat ze jou daarna nog niet wil geloven neem je haar mee; dan ga je accoord met haar voorwaarden mits zij ook mee gaat
(waarschijnlijk hoeft dat dan ook maar één keer)

Optima, er is werkelijk niks wat jij daar persoonlijk aan kan doen.

Ze moet zelf hulp zoeken, en dan zal ze ook we lzelf inzien wat er mis is.

Sterkte, want moeilijk zal het wel voor je zijn

Misschien een stomme, domme vraag maar

Leidt je moeder aan het Munchausen by proxy syndroom? Daarbij praten moeders hun kinderen allerlei aandoeningen aan en het is een vorm van, vaak geestelijke maar het kan uitlopen tot fysieke, mishandeling.

Zullen we hier met z'n allen psychiatertje spelen? :cool:

Ontopic: Ik zou gewoon een keuze maken. Wil je het contact met haar herstellen en daar veel moeite voor doen, of heb je liever zoiets van "laat maar, zonder jou is mijn leven veel leuker". Om nu weer met haar in contact te komen kun je best een brief schrijven ja. Het beste is denk ik met bewijzen waarom je wel een normaal leven leidt en wat je van haar verwacht (/wilt). Als blijkt dat jullie er echt niet uit komen wat die ziektes betreft, dan kun je ook afspreken dat jullie het daar gewoon niet meer over hebben. Anders blijf je op dat punt elke keer vastlopen.
Een andere oplossing zou zijn dat je naar een psych gaat en laat opschrijven dat er niks mis met je is, maar zo zal het ws niet werken. :D

Haar een brief schrijven en laten weten dat je alleen nog contact wilt als ze niet jou de schuld van haar problemen geeft.

Ik herken veel van de dingen die je schrijft terug in hoe een ex van me op de duur met me omging.
Altijd de waarheid in pacht hebben, emotionele instabiliteit, onmogelijk om nog met haar te praten, paranoia, vreselijk negatief zelfbeeld enzovoort enzovoort. Van al die dingen weigerde ze in te zien dat net zij er last van had, dat ze haar eigen beeld op mij projecteerde enzovoort.

Omdat het dus compleet niet meer lukte om er met haar over te praten, heb ik haar toen ook in een brief geprobeerd er wat dieper op in te gaan. Ik weet helemaal niet of jouw situatie wel vergelijkbaar is, maar in mijn geval heeft die brief helemaal niks uitgehaald. (wekenlang, misschien zelfs maandenlang niet gelezen, en uiteindelijk vond ze het ook niet meer als inhoudsloos, uit-de-lucht-gegrepen gezeur).

Wat bij ons wel geholpen heeft, is mentaal (van elkaar) nog een stap achteruit zetten. Ondertussen (tweeëneenhalf jaar later) blijkt dat wel een goede oplossing te zijn geweest, zijn we terug vrienden, en kunnen we wel weer met elkaar babbelen. De meeste van haar (emotionele) problemen - als ik het zo mag noemen - zijn wel een beetje weggesleten.

Het probleem is wel dat je in dat geval geen meter opschiet als zij niet inziet of niet kan inzien dat ze zelf het meeste problemen heeft.
Ik kan me inbeelden dat ze zo'n eis ziet als iets waaraan ze niet kan voldoen (omdat ze zogezegd zelf geen problemen heeft) en waardoor het contact van haar kant uit helemaal bevroren kan leggen.

Enfin, houdt die redenering een beetje steek?

dat was ook mijn gedachte, maar je kunt iemand niet diagnosticeren op basis van een verhaal op het forum. Ik heb trouwen Münchhausen-by-proxy even nageslagen, maar dat lijkt toch een iets ander karakter te hebben. Wat natuurlijk niet betekent dat het uitgesloten is, maar nogmaals: op basis van dit forum kun je geen diagnose stellen.

edit: je stelt een diagnose, maar plaatst hem niet....

Jaaaaaaa, ik zeg: projectie (verdedigingsmechanisme van Freud). :D

Anyway, @ TS: ik zou je moeder gewoon even in dr eigen sop gaar laten koken en pas weer contact opnemen als ze daar op een normale manier toe in staat is. Nu doet het jou geen goed en zij zal hulp moeten zoeken, althans, zo klinkt het. Maar jij kunt haar daar waarschijnlijk niet toe zetten.

Wíl je eigenlijk wel contact hebben met je moeder als ze zo is? Ik snap wel dat het je moeder is en blijft, maar als ik het zo lees word je er niet erg gelukkig van. Laat haar maar gewoon. Ik hoop dat je met je vader wél een goeie band hebt.

:D haha ik hoor de basiskennis van elke psycholoog in spé opborrelen

Maar idd, als je moeder al over je denkt dat er iets niet goed met je is, zal ze van jou ook niets aan willen nemen. Het enige wat je zelf kan doen, is de volwassene zijn en erboven staan, dan valt jou iig niets te verwijten. Misschien heb je familieleden waar je goed contact mee hebt, van wie je moeder wel iets wil aannemen of (beter zelfs) tegenop kijkt? In dat geval zouden zij iets voor je kunnen betekenen mbt bemiddeling of 'ompraten'.

De omschrijving van je moeders karakter klinkt me akelig bekend in de oren, heel veel succes ermee :(

Ik denk dat je duidelijke, concrete grenzen moet aangeven. 'Mam, het kwetst mij ontzettend dat je telkens met diagnoses strooit. Ik wil graag contact met je, maar onder de voorwaarde dat je het diagnosticeren achterwege laat'.
Ik vind dergelijke uitlatingen echt ronduit kwetsend (n)