Woelige winterkriebels
 

Woelige winterkriebels

De wind snijdt in m’n gezicht
kapt alle adem af.
En sneeuw vlokt me vol,
tot rillingen niet meer te scheiden zijn.

Maar stug verlangend
naar mijn warme doel,
trap ik fervent door.

Want die zachte zucht
die kriebelt in mijn hart,
verwarmt heel mijn lijf.

Tot in het diepste puntje.

Wij zijn en worden
door alle seizoenen heen.
Geen mensen te makken,
wij zijn nooit alleen.




Vast over the top cliche. Maar soms is het gewoon leuk.

Mmmm, je begint heel erg sterk, met 'sneeuw vlokt me vol' enzo. Het is dan ook jammer dat je daarna begint af te bouwen, met hier en daar nog een kleine poging het niveau van in begin te hervatten (de witregel; "wij zijn en worden door alle seizoenen heen"). Dat alles zou nog vergeeflijk kunnen geweest zijn, helaas is je einde, zoals je zelf al aangaf, te cliché.... Als ik jou was, herscheef ik dat nog een beetje.

ik vin um niet leuk, krijg er geen gevoel bij of zoiets

Ja, je bent dan ook een poepkind.