memories...
 

now, all there is left
is emptiness...

Speaking of memories....hier is een gedicht van mij uit de 2e klas van de mavo:

Ik hoorde van jonkvrouw Josefien,
dat zij een u.f.o. had gezien.
Ze namen haar man, de ridder, mee.
Ze was ontroostbaar, ach en wee.
Ze lieten tekens achter in het veld,
die je nog niet weg kreeg met geweld.
Iedereen verklaarde Josefien voor gek.
Daarom wilde ze zichzelf ophangen bij het hek.
Maar haar neefje Jopie was nog net op tijd.
Hij zei: "Josefien, je bent niet de enige die lijdt."
"Hoezo, heb jij ze ook gezien?" zei Josefien
"Ja! Kom mee naar tante Lien!"
Bij tante Lien stond het hele dorp.
Daar landde een alien, zijn naam was Schworp.
Hij sprak: "Gij krijgt uw man terug jonkvrouw,
als jij mij belooft eeuwige trouw."
"Maar, dan kan ik mijn man nog mijn liefde niet geven!"
"Oké, dan ontnemen wij hem het leven."
"Nee, niet doen, goed ik trouw met jou."
En de hele stad was in berouw.
En vooral de ridder werd erg nukkig.
Want hij en zijn ex-vrouw leefden ongelukkig.

Nu herinner ik jou (de ts) als een dichter die wel serieuze gedichten post, maar ik twijfel erg aan dit werk. Misschien dat je het wat kunt toelichten?

Het orgineel ging ook anders, 't betreft herrinneringen die ik liever vergeet, vandaar dat ik 't orginele gedicht ook weer verwijderde....
Maar omdat 't me eerlijk gezegd verbaasd dat ik hier onthouden ben (aangezien ik al een tijdje niet meer post) is hier alsnog 't orgineel:

memories

Whenever leaves fall down,
try to remember spring.
When love was young
and beauty rised.
When you were everything.

Think about all the times
love joined us on our way.
How we got strangled
in our feelings,
which finally let us go astray.

Now, all that i remember
was a lie, all along.
So thus i wish
to forget about you.
From this day on,
my whole life long!


Geen sterk gedicht, maar ik moest 't even van me af schrijven...