wat zegt spanning?
 

Ik zat me net af te vragen wat 'spanning' nou precies betekent.. En dan de variant tussen twee mensen..

Stel je kijkt iemand (die op zich best leuk is) net iets te lang aan en je voelt dus die spanning... voelt die ander die spanning dan automatisch ook??
Want spanning betekent dat iets tussen 2 punten wordt strak getrokken maar daar heb je wel twee punten voor nodig. Dan hoeft het niet zo te zijn dat die andere de spanning ook op een positieve manier ervaart (hoewel ik het wel denk, anders doet het je niks en voel je ook geen spanning lijkt mij).


Heeft één of ander geniaal persoon daar niet eens onderzoek naar verricht?

Lijkt me te ver gaan, het is niet omdat de ene een intense spanning voelt met een persoon dat die andere dat ook voelt. Misschien dat die ene dit wel hoopt maar ik zie eigenlijk geen verband.

Je analogie met het draadje mist zijn doel. Bij de meeste mensen worden sommige gedragingen ('te' lang aankijken, aanrakingen) op dezelfde manier opgevat, dus komt die 'spanning' bij twee kanten aan. Maar het is natuurlijk een geen discrete verdeling - wat bij de een nog een normale blik is wordt door de ander net als 'verdacht' opgevat, wat ik als versierpoging opvat zie jij misschien als onhandige beweging.

Ik zou het niet weten.

Je denkt te natuurkundig.

Er kan een zeker spanning tussen 2 personen zijn. Dat je weet dat de ander het ook voelt. Dat er iets in de lucht hangt als je elkaar ziet of spreekt.

Je kunt natuurlijk ook zelf alleen spanning voelen. Niet alleen in de liefde, maar ook bij angst of woede. Dus het hoeft niet per se van 2 kanten te komen :)

Nee, juist niet natuurkundig genoeg. Louter omdat de verschillende betekenissen van 'spanning' hetzelfde worden geschreven, wil niet zeggen dat er nog speciale verborgen verbanden zitten tussen die verschillende betekenissen.

Zo is het bijvoorbeeld ook niet zo dat als je een rij knikkers neer legt, ze ruzie gaan maken. (denk aan het Engelse row)

Hij heeft een punt.

Er is zo'n ding in de psychologie dat communicatie beschrijft als bestaande uit drie fasen: coderen, verzenden, ontvangen, decoderen. Bijv. als ik in Paradiso met een of andere tsjick sta te praten, moet ik mijn gedachten eerst omvormen tot taal, daarna moet ik die heel hard schreeuwen om boven de muziek uit te komen, daarna hoort zij hopelijk wat ik precies gezegd heb, en dan moet ze die taal weer omzetten in de bijbehorende gedachten. In elk van deze stadia zou er gemakkelijk iets fout kunnen gaan: misschien kies ik de verkeerde woorden, heb ik een splaakgeblek waardoor ik onduidelijk praat, is de muziek plotseling zo hard dat ze het niet hoort, of begrijpt ze bepaalde woorden die ik gebruik niet. Bij intermenselijke communicatie wordt dit nog weer een stukje complexer doordat men over het algemeen communiceert op meerdere kanalen tegelijk, waarbij de boodschap op het ene kanaal geïnterpreteerd dient te worden met behulp van de boodschap op een ander kanaal (een sarcastische opmerking mijnerzijds wordt in sommige gevallen wellicht alleen begrepen als men daarbij mijn gezicht kan zien). Daar ook hier de vier stadia van communicatie van toepassing zijn kun je zien dat de kans op fouten al snel erg groot wordt (want als de ene boodschap niet goed aankomt komt de andere boodschap ook niet goed aan).

Maar dat alles geheel terzijde (hoewel wel enigszins van toepassing).

Ik denk dat je een bepaalde spanning wel kunt voelen en ook tot op een bepaalde hoogte ( je denkt toch vaak positief voor jezelf ) kunt aanvoelen of die spanning wederzijds is of niet.

Maar je kunt ook volgens mij spanning voelen bij iemand die bij jou geen spanning voelt, bijvoorbeeld omdat je hém wel een onwijs lekker ding vind en hij jou ziet als een goede vriendin.
( Bij bekende Nederlanders kun je óók spanning voelen terwijl ze jou zien als een nietsvermoedende overdreven fan.... ).

Maar ik ben ervan overtuigd dat je die échte spanning, aantrekkingskracht e.d. wel kunt voelen, als je een beetje eerlijk blijft tegenover jezelf en jezelf niet positief dingen toerekent
( het per ongeluk aanraken e.d. en als iemand naar je lacht kan dit natuurlijk ook gewoon vriendschappelijk zijn ).

Ach...het verschil is meestal wel te merken als iemand terugflirt!

Volgens mij is het dus gewoon erg simpel of denk ik nu te makkelijk? :o

Ik denk dat het wel mogelijk is om een bepaalde spanning bij iemand anders aan te voelen, maar om de intensiteit ervan te kunnen begrijpen is dan weer erg moeilijk.

Je kunt als er bij jou het gevoel bestaat dat er een spanningsveld is, eens kijken hoe op bepaalde kleine dingen gereageerd wordt door de ander en zo langzama kijken of de spanning die jij voelt, ook op dezelfde manier bij de ander aanwezig is.

Ik denk dat eventuele spanning die jij ervaart meer over jezelf zegt dan over de ander. :)

okee hier kom ik dan als klein bijdehand jongentje mijn reply ook even zetten. Het is puur biologisch gezien gewoon onmogelijk dat er puur geestelijk een draad loopt tussen jouw en de andere persoon. Jouw gevoel word beinvloed door jouw kijk op de dingen. Als jij de ander bijzonder leuk vind zul je daarom een blik sneller opvatten als voor jouw bedoeld. Maar als je elkaar langer in de ogen kijkt is de kans wel groot dat de ander ook iets voor jouw voelt. pas wel op. De ander kan natuurlijk ook gewoon denken: "wat kijkt die nu?" en daarom extra blikken in jouw richting werpen om te kijken of je op hem/haar let. Maar dit is meestal wel aan de gezichtsuitdrukking te merken.

sensatie.