Negatieve kijk op het leven
 

Een groot deel van mijn leven dacht ik best makkelijk over het leven. Ik wist zeker dat ik met de leukste man van de wereld ging trouwen&lieve kindjes zou krijgen, en nog lang&gelukkig zou leven.
Maar nu weet ik dat het zo helemaal niet hoeft te gaan. Je kan met iemand trouwen, maar diegene kan je verlaten, of zelfs dood gaan. Het kan wel zo zijn dat je helemaal geen kinderen kan krijgen. Er kan iemand dood gaan van wie je onwijs veel houdt. Je kan een ernstige ziekte krijgen. Er zijn eigenlijk zoveel dingen waarop het mis kan gaan, het leven is zo onzeker. Daardoor ben ik heel erg bang geworden, bang om alles kwijt te raken. Als ik bijvoorbeeld ergens die advertentie zie staan met die 9 vrouwen waarop staat:één van hen krijgt borstkanker, dan word ik zo bang! Misschien ben ik namelijk wel diegene.
Nu is het misschien stom om daar zo mee bezig te zijn,want iedereen kan deze dingen overkomen en je hebt er ook geen grip op. Maar ik kan hierdoor helemaal niet meer gelukkig zijn/van dingen genieten. Want ik zie overal zoveel ellende...en het lukt mij niet meer om het van me af te zetten dat het mis kan gaan, daar ben ik eigenlijk constant mee bezig. Ik 'durf' eigenlijk niet meer te genieten omdat ik bang ben om ontzettend ongelukkig te worden, maar eigenlijk ben ik dat dan ook al.

Heeft niet iedereen hier last van? Zijn jullie niet hartstikke bang voor dat soort dingen? Hoe lukt het jullie om toch door te gaan en van dingen te genieten?

Tsja.. soms ik heb ik ook wel eens van die gedachtes. Maar alles gebeurt voor een rede, en je krijgt heus niet iets voor je voeten gegooid wat je niet aan kan.

En bang zijn voor ziektes is heel normaal. Volgens mij hebben we dat allemaal wel. Laatst zei iemand tegen mij. Als je nou je hele leven druk gaat maken over van misschien krijg ik wel dit of dit. En dan ben je misschien 90 en je hebt het nog steeds niet gehad. Dan is het bijna jammer dat je het niet hebt gekregen want je hebt je zoveel er druk over gemaakt dat het zonde van al die tijd is.

Geluk bestaat bij gratie van ongeluk.

Enige wat je kan doen is t leven met alle (mogelijke) rotzooi erin als een uitdaging te zien.

Wijze raad, ik sluit me er bij aan. Je kunt je wel druk maken over het feit dat je misschien dood kunt gaan, maar dan ndoe je dat je hele leven, dan ga je dood en vraag je jezelf af: wat heb ik nu mijn hele leven gedaan? Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan dan van die dingen die je niet hebt gedaan!

ik denk altijd:

don`t take life too seriously..no one gets away alive.. (y)

Hm ik heb daar ook wel eens last van. Als het eens een keer goed gaat, moet ik weer denken aan mensen in mn ogen die kunnen overlijden. Dat ik opeens als dertiger mn man moet verliezen of later een kind oid. En waar ik dan ook tegenop zie is oud worden... Ik wil nog helemaal niet volwassen zijn, ik wil nog even kind zijn. Nu ik mijn biologische vader heb ontmoet, is dat gevoel alleen maar sterker.

Op zulke momenten zie ik het leven echt niet rooskleurig tegemoet. Maar het zijn maar momenten.

het lijkt me hartstikke moeilijk om elke dag geconfronteerd te worden met gedachtes over ernstige ziektes, doodgaan ect.
probeer op zon moment dan aan iets positiefs te denken zoals;
'stop nu met piekeren, het verandert niets aan de situatie'
'je leeft maar een keer, pluk de dag!'
..probeer toch te genieten meis, anders maak je het jezelf zo moeilijk.
de pijn in de wereld en die erstige dingen die om je heen gebeuren daar moet je proberen rustig mee om te gaan,
niet dat het je niks meer moet doen,
maar dat je er vrede mee kunt hebben, door bijv te zeggen;
'die dingen gebeuren nou eenmaal, niets aan te doen'
je moet niet bang zijn ongelukkig te worden,
gun jezelf geluk en geniet gewoon, want dat daardoor is de kans om ongelukkig te worden juist kleiner :)
ik heb ook momenten in me leven gehad dat ik bang was,
maar daar moet je je (langzaam) leren overheen te zetten, en het leren te handelen, je maakt het je zelf dan een stuk makkelijker en je kunt echt weer genieten ! klinkt allemaal heel makkelijk, maar als je echt voor jezelf kunt gaan, gaat het je ook lukken, sterkte ! (y)

Heej,
Ik snap heel goed wat je bedoelt. Ik heb er zelf ook vaak last van. Ik heb leren te genieten door me te realiseren dat hoe lang ik er ook over ga zitten piekeren, het toch niet zal helpen. Dat soort dingen gebeuren toch wel met je, en ja dan heb je het moeilijk, maar je hebt het alleen maar moeilijker als je van te voren al gaat piekeren over hoe slecht je het dan zult hebben, snap je?

Niemands leven is zonder pijn of verdriet, zo is het leven nou eenmaal. Natuurlijk heeft de een het moeilijker dan de ander maar ja, daar kun je toch geen kont aan veranderen. Uiteindelijk ligt het er ook allemaal maar aan hoe je het opvat: als jij hoort dat je borstkanker krijgt bijvoorbeeld, kun je denken: ik ga dood en vervolgens weken liggen huilen en je testament opmaken. Je kunt ook denken: hee wat er ook gebeurt, ik ga er tegen vechten want ik laat het niet toe dat zoiets mijn leven verpest! dan bekijk je het weer op een hele andere manier. Probeer wat positiever in het leven te staan en laat alles maar op je afkomen! Spreek met jezelf af dat je niet teveel mag piekeren op een dag, en dat je die brug wel oversteekt als je 'm tegenkomt.

Wat ik wil zeggen: je moet niet nu al gaan piekeren over dingen die later mísschien wel eens zouden kunnen gebeuren, want wie weet gebeuren ze wel helemaal niet of valt het allemaal mee. Je hebt je leven nou eenmaal niet helemaal in de hand, niets aan te doen. 'Men lijdt vaak het meest onder het lijden dat hij vreest.'

Sterkte, Nijn*
(Jezus wat klink ik wijs..ik zag ineens het licht :o Maar ik meen het wel!)

Op de meeste dingen heb je ook geen grip. Ik probeer gewoon maar te doen wat ik kan... Doneer af en toe wat hier en daar, probeer mijn relaties goed te onderhouden, zo gezond mogelijk te leven, begrip hebben voor anderen en andersom, enz enz.. De rest blijft gewoon gissen natuurlijk.
Natuurlijk blijft er altijd de kans dat het jou overkomt, maar er is nog steeds een kans dat het jou níet overkomt. En zoals al gezegd is: Straks ga je dood en kom je erachter dat je je hele leven druk hebt gemaakt over doodgaan...

Mijn wijze zus zei eens: De kunst van het gelukkig zijn, is gelukkig zijn ondanks dat niet alles in je leven gaat zoals je wilt. En eigenlijk ben ik het daar wel mee eens...

Tsja, shit happens, leven is oneerlijk (tenminste voor sommigen :o). En aan de meeste heel erge dingen kun je niets doen, niet vantevoren en niet naderhand, dus kun je beter gewoon genieten van de momenten die wél leuk zijn.

Heu! Van leven ga je dood! Hoera voor het leven, hoera voor de dood!

De laatste tijd ben ik hier ook heel bang voor. Mijn oom heeft voor de 2e keer kanker, en ik hoorde 4 weken terug dat hij niet meer geholpen kon worden. Vorige week is weer een oom van mijn moeder overleden aan kanker. Ik kende hem ook...

Ik weet niet precies wat je hiertegen kunt doen. Ik ben er nu een beetje aan het achter komen hoe 'gemeen' de wereld is. Het leventje wat ik nu leidt, is niet meer zo onbezorgt als vroeger want vroeger hoefde ik nergens overna te denken...

Ik heb er igg nu heel erg veel moeite mee de wereld en het leven te accepteren zoals het is... :(

Dat bedoelde je toch?

Maar als je ernstig ziek bent bedenkt het niet direct dat je ongelukkig bent. Mijn vader heeft vroeger fantastische schilderijen gemaakt, maakte professionele foto's, probeerde alles uit wat het leven te bieden had, leefde als een jonge god. Nu kan hij door een aangeboren handicap niet eens meer zijn eigen eten naar zijn mond brengen. Zijn hand is als een vuist gebald, en hij kan zijn vingers niet strekken. Hij is twee jaar niet buiten geweest, omdat er geen goede voorzieningen zijn voor zijn onbekende, maar zeer ernstige handicap. Maar hij is tot een jaar geleden altijd positief geweest. Nooit geklaagd, nooit gezeurd. Geen zelfmedelijden. Hij heeft een dak boven zijn hoofd, hij heeft voedsel, hij heeft liefde, dus vond hij dat hij niets te klagen heeft. Nou is het jammer dat er vorig jaar kanker bij zijn zus werd geconstateerd. Hij kan niet naar haar toe, en zijn zus niet hierheen. De kans dat ze zal sterven aan deze ziekte is groot. Mijn vader is nu meer verbitterd, vaker afwezig met zijn gedachten. Maar echt negatief? Nee.

Ik kan je ergens wel begrijpen, maar ook ergens vind ik het idioot. Kom op, geniet van je leven, het heeft je waarschijnlijk genoeg te bieden.

Dat is waar. Zelfmedelijden heb ik ook niet, ik zeg alleen maar dat ik het moeilijk vind om te accepteren...