De gedachte achter het dichtslaan van boeken.
 

Waarom je ’s nachts weemoedig
je favoriete boek opzij legt,
het raam uitkijkt en wacht

totdat een ruimteschip je meeneemt
naar de wereld waar je net van las
of al halflevenslang aan dacht,
is omdat

je soms zo vol kan zijn als koffers
die zo leeg zijn als de schelpen
nadat je vader mosselen at.




--

Na veel pogingen tot het schrijven van lange, misschien emotionele gedichten, is hier weer een wat korter gedicht. Het lucht minder op.

Ik vind de laatste zin niet mooi, ik hou niet van mosselen eten, en ook niet van het beeld van mosselen eten. Het gedicht zelf geeft een versterking van het 'Lost in Translation' gevoel wat ik nu heb, omdat ik vannacht die film heb gekeken toen ik niet kon slapen. Dat mag dan toeval heten, het is wel mooi toeval. Maar objectief bekeken vind ik het gedicht niet zo geslaagd. Het lijkt alsof je beeldspraak een beetje ontspoort. Lukraak roep je beelden op die niets met elkaar te maken hebben, en dat gegeven werk je ook niet op een verrassend mooie manier uit. Oh ja, en probeer eens een ander thema dan 'weemoed', want dat kan je ook.

ik lees altijd in mijn bed voor ik ga slapen. en voel me precies zoals jij het beschrijft. ik had het absoluut niet beter kunnen verwoorden. ik weet niet hoe ik het objectief moet bekijken.

De situatie die beschreven wordt doet me wel wat, maar de manier waarop niet. De vader met de mosselen vind ik te onlogisch (mis ik dan iets?), het is zo'n anticlimax (is dat het goede woord?).
Eigenlijk had ik vóór die laatste twee regels van de laatste strofe wel steeds het idee dat het nog ergens heen zou leiden. Die stiekeme rijm (wel op te merken, maar toch subtiel) is wel leuk, maar ik mis toch iets bijzonders aan dit gedicht.

Jullie kunnen wel gedichten uitpluizen.

tot daar is het super
echt iets uit een bundel, iets dat ik zou overschrijven op een blaadje, opvouwen en tussen mijn agenda zou steken, opdat ik het me zou herinneren

Hm, ja. Eigenlijk wat de rest al gezegd heeft, geloof ik. De laatste twee regels passen er niet goed bij, terwijl het verder helemaal niet slecht is. Ik geloof dat als het einde beter en mooier was geweest, dat het gedicht me dan echt geraakt had. Nu is het einde wat zwak, dat is jammer.

hm ik vind het juist wel een leuk einde, een fijne vergelijking met je vader die mosselen heeft gegeten. het is wel een vreemde vergelijking. en niet zo verfijnd als de rest van het stuk. ook omdat veel mensen mosselen nu eenmaal smerig vinden.

Ik houd wel van mosselen! Ze zien er alleen niet lekker uit, misschien is dat het wel.

ik vind ze ook wel lekker eigenlijk. :bloos:

De mosselen naar een nieuw gedicht, en deze afmaken in de sfeer van boeken, lezen, ruimteschepen, weemoed.

Mosselen geven gelijk zo'n zoute hap vocht af, die het boek doet opkrullen en vlekken, en het ruimteschip van de kleurrijke verbeelding verdoemd tot een gelige foto van een lamp in een raam.

Mosselen zijn voor de zeeuwse kust, de bijtende koude wind op je wangen. niet voor het staren in een raam, met de werkelijkheid van een boek dat door je aderen stroomt als was het een drug. Boeken en herinneringen dienen voorzichtig gekoppeld te worden, als het mogelijk is helemaal niet. De feeling en kleur ervan verschilt te erg.

Ik hou van lezen, niet van mosselen. 't Is als vis met slagroom.