Hoe het beste hulp zoeken?
 

Ik zit met een probleem en dat is het volgende. Vroeger was ik nog een vrolijk en spontaan meisje. Helaas heb ik vroeger nogal wat mee gemaakt mbt seksuele intimidatie en huiselijk geweld. Waarschijnlijk heb ik daardoor aangeleerd om altijd 3 stappen vooruit te denken over wat mijn opmerkingen uit konden lokken. Ik kon dus ook niet mijn problemen bij mijn ouders kwijt.

Door extreem veel te gaan eten raakte ik die spanning wel weer kwijt, maar daardoor werd ik ook dikker en daarom het mikpunt van pesterijen op school en thuis. Daardoor werd ik erg stil en teruggetrokken. Ook ben ik van mijn 10e tot mijn 15e gepest.

Zo’n 12 jaar nadat de problemen begonnen zijn, zit ik nog steeds met de problemen. Ik vertrouw mensen niet meer, omdat ik me constant af zit te vragen wat mensen van me vinden en wat voor vervelende opmerkingen ze kunnen maken over dingen die ik zeg. Ik heb heel weinig zelfvertrouwen. Ik vind het moeilijk om mijn gevoelens te uiten, waardoor ik ze opkrop en mijn troost moet gaan zoeken in eten.

Ik heb er heel lang over gedaan voor ik het uberhaupt weer kon hebben dat mensen me aanraakten. Ik doe het ook zelf liever niet (niet dat ik het niet WIL, maar ergens in mijn hoofd zit een blokkade), wat weer frustraties op roept in relaties omdat ik vrijwel nooit initiatief toon. Discussies over het waarom daarvan lopen altijd op niets uit, omdat ik compleet dicht klap zodra wordt gevraagd om mijn gevoelens te uiten. Aan het begin van dit jaar ging het daarom compleet mis en raakte ik zwaar depressief.

Ik ben al bij een psycholoog geweest die cognitieve gedragstherapie heeft toegepast. Met die therapie ben ik vroegtijdig gestopt omdat mijn psycholoog alleen maar zat te zwammen dat ik stickertjes in mijn portemonnee moest plakken zodat ik minder snoep zou kopen, en dat ik op vakantie moest om mezelf te kunnen ontplooiien. Verder vond hij dat ik maar zo snel mogelijk op kamers moest. Punt is dat ik niet op kamers wil, omdat ik bang ben te vereenzamen omdat ik al moeilijk contact maak met mensen, en dan is ook nog eens de controle over wat ik eet helemaal weg.

Daarna ben ik bij een alternatieve genezeres geweest en toen ging het een tijdje goed, tot nu dus. Ik heb van de week voor de zoveelste keer te horen gekregen dat ik nooit wat zeg en dat het net lijkt alsof ik een muurtje om mezelf heen gebouwd heb (zowel letterlijk als figuurlijk) waardoor andere mensen het moeilijk vinden om contact met mij te maken.

Ik ben natuurlijk niet voor mijn lol een muurbloempje, en ik zou er ook graag weer vanaf willen komen, want het frustreert mij en ik weet dat het andere mensen frustreert. Alleen als een psycholoog al niet helpt, wat dan wel? Ik heb me opgegeven voor een assertiviteitscursus, maar of dat helpt? Hoe word ik weer het vrolijke spontane meisje van 12 jaar geleden? Op dit moment ben ik eigenlijk 20 kilo te zwaar door die eetstoornis, heb chronisch last van mijn rug en nek door spanningen en dat kost zoveel energie dat ik ook nog eens constant moe ben.Ik ben niet levensmoe, maar op deze manier wil ik eigenlijk ook niet door leven…Wat kan ik doen?

Door wie wil je je wel late helpen?

Misschien kun je overwegen lid te worden van een sportvereniging. Daar leer je mensen kennen en kun je ook op gezonde manier aan je gewicht werken, dat helpt misschien ook wel een beetje voor je zelfvertrouwen. :)

Ik sta voor alles open, behalve voor verdere behandeling van die eerste psycholoog dus.

Ben al lid van een sportvereniging maar dat helpt ook niet echt.

Dan kun je misschien alsnog naar de huisarts gaan om een doorverwijzing te vragen naar een ANDERE psych. ;)

En als je sport niet helpt: vind je het wel leuk? Misschien kun je nog een andere hobby proberen (het hoeft niet per se een sport te zijn) om mensen te ontmoeten en leuke dingen te doen.

Ja, weet ik, maar ik ben bang dat er dan precies hetzelfde gebeurt als eerst. Dat ik WEER mijn verhaal moet doen en dat ze cognitieve gedragstherapie willen toepassen (wat dus volgens mij niet helpt) en dat die psycholoog tot dezelfde conclusie komt...

Nee, ik vind die sport inderdaad niet leuk. Ik heb wel een andere hobby waar ik wel veel mensen ontmoet, maar daar heb ik ook al van minstens 3 mensen gehoord dat ze vinden dat ik maar weinig zeg... :s

Dat ze vinden dat je weinig zegt betekent niet dat ze je niet aardig vinden. Het betekent alleen dat je weinig zegt. ;) Wat waarschijnlijk ook zo is. Misschien kun je overwegen eens een praatje te gaan maken met één van die mensen?

Overleg eens met je huisarts. Cognitieve gedragstherapie is niet de enige mogelijkheid. Je huisarts kan je vast meer vertellen over mogelijkheden in jouw omgeving.

En zoek een sport die je wel leuk vindt?

En ik ben het eens met Kruimel: dat mensen zeggen dat je weinig zegt betekend niet dat ze je niet aardig vinden. :)

Al gedaan. Diegene heeft bevestigd dat men me daar vreemd vindt omdat ik weinig zeg, maar dat ik best wat meer mocht zeggen...Dat heb ik wel geprobeerd, maar het feit dat ik eerst in mijn hoofd na moet gaan wat de mogelijke consequenties zijn helpt niet echt (mijn psycholoog noemde dat sociale fobie). Voordat ik bedacht heb dat iets 'veilig' is om te zeggen zijn bij wijze van spreken al 3 andere onderwerpen aan de orde geweest.

Daarom wil ik er ook graag af, maar hoe?

Er is niet één iets wat altijd bij iedereen werkt. Ik denk dat het ook een beetje een kwestie is van uitproberen waar je je zelf goed bij voelt en wat bij jou werkt.

Je kunt natuurlijk ook zelf dingen uitproberen. Bv. zelf boeken lezen over sociale vaardigheden (en SOVA-training), RET, enz. en daar dingen uit uitproberen, enz.

Ik denk btw dat je in iedere vorm van therapie dingen tegen komt waar je het niet mee eens bent of wat dan ook...daarom is het denk ik het belangrijkst dat je iets vindt dat voor een groot deel bij je past en je de dingen die je echt niet wilt gewoon niet doet, ook al wil een therapeut het eigenlijk wel. Uiteindelijk gaat het wel om jouw leven. (Natuurlijk zul je wel eens dingen moeten doen die je niet durft of wat dan ook, maar goed.

Ik ben bij mijn huisarts geweest met het verhaal dat die psycholoog me niet echt hielp. Die wist het vervolgens ook niet meer en wilde me aan de AD hebben (ging naar de psych omdat ik depressief was). Die heb ik 2 weken geslikt en toen ben ik ermee gestopt omdat ik er geen heil in zag.

Dat ze me wel aardig vinden ondanks dat ik weinig zeg is leuk (beter dan dat ze me stom vinden), maar ik word toch liever ietsje spontaner...

Welke boeken zijn dat dan?

Ik kan zo uit mijn hoofd geen titels noemen, maar als je in de bieb rond kijkt (in het goede schap ;)) dan vind je genoeg van dat soort boeken. :)

Ik ga volgende week (oid) toevallig nog op zoek naar bepaalde titels voor een meisje, als ik wat vind zal ik ze hier ook wel posten, oké?

Misschien toch nog eens terug en overleggen dat je best hulp wilt, maar andere hulp. En als je eigen huisarts niets weet misschien eens aan een andere huisarts vragen?

Hoe veel keer ben je btw bij die psycholoog geweest?

Tuurlijk, maar daar sloeg mijn opmerking niet op. :p :)

Dank je :o

Ja, zou kunnen....

8 keer. Hij had de eerste keer berekend dat ik ongeveer 9x nodig zou hebben....