| Hannibal |
18-06-2002 16:42 |
Panem
Ik dacht altijd te kunnen voelen waar ik op zou houden. Bij mijn kuiten naderde ik mijn einde al, dat namen mijn vingers duidelijk waar, maar de voetzool was absoluut het einde. Alsof een sliert mens op die plek doorgesneden werd met een krom mes om de bolle hoofden en de holle zolen te vormen. Mijn kruin was mijn begin, daar was geen twijfel over mogelijk. Hoe lager je zakte in het lichaam, hoe onbelangrijker het allemaal werd. Met als dieptepunt de benen waar massa’s voetballers de opium van het volk mee verdienen: geld. Het ware leven zit ‘m hoger in de top van het lichaam, waar de creativiteitsklier, gevoed door het hart zijn cruciale werk doet. Cruciaal, misschien niet voor mij, als individu. Maar cruciaal voor de ontwikkeling en vooruitgang van de mens als geheel en daarmee de wereld in zijn geheel. We hadden in principe alleen uit deze klier hoeven te bestaan. Maar natuurlijk, niet iedereen mag zich dienstbaar opstellen voor de mensheid, niet iedereen hoeft daadwerkelijk iets te scheppen, en daarom houden onze lichamen niet op, onder het middenrif. Seks is booming business, en, zoals ik al eerder in mijn betoog noemde, verschaffen ook de benen de nodige brood en spelen voor de lagere mens. Lager, maar niet slechter, ik oordeel niet. Mensen horen graag oordelen, over zichzelf, over hun leven. Mens schiep niet voor niets een wraakzuchtige God. Wezens die denken onder hun middenrif zijn lager, niet slechter. Ze dienen een belangrijk doel, en moeten aldus gerespecteerd worden. Zonder lage levensvorm geen hoge levensvorm, en wij, alfabeten, moeten een ongekend respect koesteren voor zij die niet kunnen lezen.
|
