Snijden
 

Eén. Ze duwde het mes diep in haar vel. Ze beet op haar lip. Een gevoel van pijn, maar ook van opluchting ging door haar heen. Het bloed liep in een stroompje van haar arm. Twee. Een traan vermengde zich met het bloed. Waarom deed ze dit eigenlijk? Ze had alles wat ze maar kon dromen. Drie. Vastberaden ging ze verder. Ze veegde haar tranen af met haar andere arm. Vijf. Ze trok een stevige lijn. Van aan haar elleboog tot haar pols. De tranen sprongen in haar ogen, dit keer van de pijn. Langzaam stroopte ze haar mouw naar beneden. Ze nam de telefoon. ‘Dag mevrouw, is Julie daar alstublieft? Okee’ Ze wachtte even. ‘Hallo met Julie’ klonk het aan de andere kant van de lijn. ‘Jul, gaan we morgen naar het park? Het is zo lekker weer…’ ‘Mjah, mij best… Morgen om drie uur aan de ingang?’ ‘Goed, tot morgen!’ ‘Daag!’

Ook al zweette ze als gek, ze vertikte het om haar trui uit te doen. Julie lag gezellig in haar bikini aan de vijver te zonnen. Opeens draaide ze zich om. ‘Trek jij je trui niet uit? Het is wel dertig graden!’ ‘Nee, ik mag niet in de wind van de dokter’ aarzelde ze. ‘Kom joh, doe niet zo seutig! Als je ziek wordt is het mijn fout!’ Ze zette zich recht en begon haar pull uit te trekken, want ze wilde vooral niet dat Julie aan de trui zou beginnen trekken. Ze legde zich neer, haar armen onder haar rug. Langzaam dommelde ze in. Na een tijdje gilde Julie: ‘Oooooh, lieve eendjes!’ ze nam snel haar fototoestel en begon de eendjes te fotograferen. ‘Jul, trek met het mijne ook wat foto’s!’ Ze nam haar fototoestel en stak het uit naar Julie. Julies gezicht werd lijkwit en opeens besefte ze wat ze gedaan had. Ze liet het fototoestel vallen, deed haar trui aan en liep weg.

Snikkend zat ze op haar bed met het mes te spelen. De telefoon was al enkele keren overgegaan. Elke keer als het Julie was had ze afgelegd en kwam er een snee bij. Opeens ging de telefoon weer. Met tegenzin nam ze op. In één adem hoorde ze Julie zeggen: ‘Ik had nooit verwacht van jou dat je zo stom ging zijn! Je bent stom wist je dat? Stom!’ Ze legde af. Dit was het. Dit was de druppel. Ze nam het mes en sneed van de ene kant van haar pols naar de andere. Een paar seconden later ging de telefoon weer over. Maar deze keer was er niemand om te antwoorden.

Ik vind het echt super goed :o

mooi!! :(

Waarom moet het nou altijd over snijden gaan?? *sigh*

hmmz... ik kan beter schrijven over nogal "zware" onderwerpen, dit is de eerste x dat ik iets over snijden schrijf, niet dat ik het zelf doe, het onderwerp sprak me gewoon aan...

haal jij dan noguns een topic tevoorschijn over snijden die de in laatste paar weken is aangemaakt??


:confused:

Ik kan niet met een voorbeeld komen, maar het komtgewoon op mij over dat snijden en zelfmoord en al die andere drammatische dingen zo popi zijn en dat irriteert me. Kijk maar op DoP.

Sigh betekent zucht. ;)

@ zozze: niet slecht geschreven hoor, btw.

kheb er ook wel nog die niet zo dramatisch zijn hoor :) tnx btw

ik dacht dat je het over je sig had :o :D

poeh...vooral bij het laatste gedeelte krijg ik een brok in m'n keel...'mooi' geschreven

:o :D

Ik vind het een mooi verhaal. Het leest goed en ik heb maar 2 opmerkingen. :)
1. Ik vind het niet mooi dat je in het begin met tellen begint en dan van 3 naar 5 gaat (als je begrijpt wat ik bedoel :D). Het lijkt nu echt alsof er iets mist.
2. Ik vind het slot niet mooi. Dat had je misschien wat verder uit kunnen werken. Het komt voor mij nu te abrupt, alsof je het snel af wilde maken ofzo.
Verder dus geen opmerkingen! (y)

eigenlijk was dat van drie naar vijf niet de bedoeling :o kan gewoon niet meer tellen :) mjah... het slot was me nog niet opgevallen...

dat begin doet me denken aan da boek 'krassen' ...

kenk nie... wie is de auteur?

mooi verhaal, maar beetje oppervlakkig geschreven (niet echt veel gevoelens zeg maar)

shelly stoehr geloof ik (weet nie echt zeker)

hmmm... het doet me denken aan een gedicht dat ik es op een cu2 site heb gezien..ook met dat een..twee...enz
heb je daar inspiratie ui tgehaald? of bén jij die persoon? of is t gewoon toeval...

tis toeval... heb nooit een gedicht geschreven over snijden

bij deze nog wat meer van mij, dan moeter geen nieuw topic


Er zijn geen woorden
Om te beschrijven
Hoe oneindig
Onze vriendschap is
Ze gaat door
En blijft steken
In de diepste vezels van mijn huid
Dieper…
Dieper…
Liven

Vrienden voor het leven
Love non-stop
Stop

Liven
Lief

En stopt het toch
Dan duurt het niet lang
Een kleine fout
Een foutje, te klein om te zien in het geheel van deze vriendschap

Liven
Hij snapt alles
Wie ik ben
Wat ik wil
Niet meer
Niet minder
Weet ik het niet
Dan weet hij het

Liven
Leert mij om te genieten
Van alles om mij heen
Troost mij niet als ik tranen heb
Maar verbiedt mij om verdrietig te zijn
En misschien is dat
Wel beter dan troosten

Liven
Lief

(liven is btw mijn beste vriend)

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Ik zit op mijn bed. Ik zit. Mijn hoofd is leeg. Mijn blad is leeg. Nu niet meer, want ik schrijf. Waarom schrijf ik? Ik weet het niet… Mijn muziek staat op. Tarzan. Dat doet me glimlachen. Denken. Aan vroeger. Tarzan is voor kleine kindjes. Kindjes die van tekenfilms houden. Ooit al een kind naar een +16-film zien kijken? I don’t think so. Maar mij doet het glimlachen. Denken. Aan vroeger. Mijn hoofd is leeg. Opnieuw. Ik heb hoofdpijn. Van zijn raadseltjes. Die maken me gek. Van de zon. Die maakt me ook gek. Warmte. Hitte. Woestijn. Mijn screensaver springt op. Waarom eigenlijk? Ik zie niet meer wat er op msn gebeurt. Ik hoor haar naast ons. Zou zij dezelfde gedachten hebben als ik? Onmogelijk. Wat zou zij dan denken? En haar vriendinnen? Als je zo bent kan je toch niet zo denken? Nee. Onmogelijk. Ze gaat weg. Met haar vriendinnen. Zoals elke avond gaan roepen. Op straat. En waar ze ook maar lawaai kunnen maken. Mijn hoofd doet weer pijn. Ploem. Msn. Zij online. Ze zaagt… Ik antwoord niet. Als zij iets zou zeggen. Ik heb geen tijd voor hoofdpijn. Ik moet schrijven. Ik begon. Dus ik moet het afmaken. Ik heb de neiging te liegen op dit blad. Omdat ik weet dat ik het laat zien aan iemand. Die zegt dat het goed is. Omdat ik lieg. Ik ben een leugen. Ga ik dit nu nog aan iemand laten zien? Vast wel. Mij kennende. Ik heb hoofdpijn. Ik ga slapen.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Het is nacht
De stralen van de maan kruipen door een spleet tussen de gordijnen
Ik slaap
Woelend, dromend over enge dingen
Wat zal er met mijn leven gebeuren?
Ik huil

Het is ochtend
De stralen van de zon kruipen door een spleet tussen de gordijnen
Ik word langzaam wakker
Wegdromend, luisterend naar het gezang van de vogels
Wat had ik nu ook al weer gedroomd vannacht?
Ik glimlach

Dit wordt een mooie dag

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Ik sla de deur toe en haal diep adem. De wind ruist rond mijn hoofd en speelt met mijn haren. Deze velden, bossen en rivieren zijn van mij. Ik wandel een eindje door tot ik ons hutje niet meer zie. Het geruis van de berken aan de rand van het bos stelt me gerust. Dit is mijn thuis. Ik leg me op mijn rug in het gras. De romige wolken dwalen voorbij en de lucht is hemelsblauw. Het gras geurt heerlijk. De zon laat haar warme stralen op mijn huid vallen. Een vlieg gonst langs mijn hoofd. Ik draai me om en zie een paar boterbloempjes die mij eenzaam aanstaren. Ik pluk ze en steek ze achter mijn oor. Het gras kietelt aan mijn blote voeten. Ik zet me recht en kijk naar de berken. Hun blaadjes glinsteren in het zonlicht. Ik krijg het erg warm en ga af op het geklater van het beekje. Het kabbelt rustig door. Ik laat mijn voet zakken. Het water is lekker warm. Ik laat mij van de rand zakken. Het water dringt door de dunne stof van mijn kleed. Het is heerlijk. Ik maak mijn haren nat, de bloemetjes drijven langzaam weg, mee met de stroming. Ik krijg het koud en leg me te drogen in het gras. Een vlaag van geluk overspoelt me. Dit is mijn thuis. Als mijn kleren droog genoeg zijn ga ik terug naar binnen en zet me in de oude schommelstoel. Vol van wat ik vandaag allemaal gezien heb. Rustig dommel ik in.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


nouwjah... :) dit is zowat al mijn beste werk, heb nog een paar gedichies, maar die horen op DoP

Voor iemand van 13 ben je erg goed bezig! (y)

Kvind vooral die laatste, losse verhaaltjes erg leuk. Spontane schrijfstijl, spreekt me wel aan :)

Heel erg mooi! Ben je echt 13? Heel goed geschreven zeg! Dat stukje met die eendjes is iets minder, een beetje kort. Het einde is mooi vooral de laatste zin :) Big up (y)

Dat is me al meer gevraagd :) xie der ook geen dertien uit, eerder zestien ofzo :) mjah... kga der zelf nog aan twijfelen :) voor zover mij verteld is benk wel dertien ja :)

damn

wow net gelezen voor t eerst.
tis geniaal. :) :(

Ik vind het eerste verhaal erg goed, ik had op het laatst echt een brok in m'n keel... daar kan je tranen van maken door het iets, mja... uit te breiden :) Het is echt heel goed, je sleept de lezer er echt helemaal in.

Je kan die emoties echt goed weergeven. De pijn, het verdriet, mooi gedaan.
Bij het eerste deel vind ik het begin en het einde wel wat minder, qua schrijfstijl. Toch doorgaan met schrijven.
Goed gedaan. :)

je schrijft echt zo mooi!

ik vind het echt mooi :)
kzou zeggen : ga zo door!

super! (y):)

Ben je Belgisch? Je hebt van die grappige uitdrukkingen: een foto trekken bv. :) Maar heel mooi geschreven!

huppelalto onderwerp
uitwerking aardig gedaan.
Sommige uitdrukkingen ver gezocht.
Niet top of the bill, maar kan er voor een opstel goed mee door.

Hee, je schrijft mooi!

Ik vind dat je best mag schrijven over 'huppelalto' onderwerpen of hoe je het dan ook wil noemen. Men schrijft toch vaak over wat ze bezighouden? Voor mij hoeft het niet altijd origineel te zijn, zolang het maar raakt en dat doet het zeker. Dus ehm, leg die pen maar niet neer meis. :D

goh da's wel een erg oud topic or :p

hm ik vind dat eerste verhaal niet al te best meer, laat ons zeggen dat er nog veel veranderd kan worden, maar daar heb ik geen zin in :)

het is ook heel erg oppervlakkig, zoals vinyl zei

mjuh, toch bedankt voor de reacties iedereen :p

en ja ik ben belgisch ;)

je bent goewd hoor, je schrijft erg mooi. (y)

Waarom is ze nou ineens 10 geworden?

Ik vind het nogal onnodig gruwelijk

dit kun je ook in een willekeurig topic op psychologie lezen

geen thematiek

[vreselijk offtopic] toch niet, daar is dit onderwerp verboden [/vreselijk offtopic]

@ zozze,

dat eerste verhaal, daarvan zeg je zelf dat er wel wat aan veranderd kan worden, maar je daar geen zin in hebt.
uhmz, tja, misschien stom, maar mocht je daar toch nog eens zin in hebben wil je het dan wel posten of anders naar me pm'en?
liefs, mij

speciaal voor jou ;)

Eén. Ze duwde het mes diep in haar vel en beet op haar onderlip. Een gevoel van pijn, maar ook van opluchting ging door haar heen. Het bloed liep in een stroompje van haar arm. Twee. Een traan vermengde zich met het bloed. Waarom deed ze dit eigenlijk? Ze had alles wat ze maar kon dromen. Drie. Vastberaden ging ze verder. Ze veegde haar tranen af met haar andere arm. Vier. Ze trok een stevige lijn. Van aan haar elleboog tot haar pols. De tranen sprongen in haar ogen, dit keer van de pijn. Langzaam stroopte ze haar mouw naar beneden. Het snikken stopte, maar de pijn bleef.

De telefoon haalde haar uit haar slaap. Met een slaperig hoofd nam ze op. ‘Heej!’ De stem van Julie maakte dat ze meteen op haar hoede was.
‘Hoi Juul.’
‘Geen zin om morgen naar het park te gaan? Het gaat mooi weer worden, dan kunnen we zonnen!’
Ze glimlachte. ‘Lijkt me leuk.’
‘Ok doei!’
Toen ze weer op haar bed zat besefte ze wat ze gedaan had. Ze barstte in tranen uit.

Ook al zweette ze als gek, ze vertikte het om haar trui uit te doen. Julie lag gezellig in haar bikini aan de vijver te zonnen. Opeens draaide ze zich om.
‘Trek jij je trui niet uit? Het is wel dertig graden!’
‘Nee, ik mag niet in de wind van de dokter’ aarzelde ze.
‘Gisteren was je nog zo blij dat je mee mocht!’ zei Julie verward.
De pijn doorboorde heel haar lichaam. Ze verafschuwde zichzelf. ‘Nee Juul, ik doe mijn trui niet uit.’
‘Ok dan!’ bromde ze. ‘Kom je dan mee eendjes voeren?’
Sinds ze samen in de peuterschool zaten gingen ze eendjes voeren. Dat was een gewoonte geworden, en ook een goeie gelegenheid om bij te praten. Ze had er geen zin in, maar ze voelde zich schuldig. Ze stak haar arm uit. ‘Help je me even overeind?’ Haar mouw schoof naar achter, en voor ze het wist was het gebeurd. Julie had het gezien, Julie wist het. De tranen kwamen weer opzetten, maar voor Julie de kans had iets te zeggen liep ze weg.

Snikkend zat ze op haar bed met het mes te spelen. De telefoon was al enkele keren overgegaan. Elke keer als het Julie was had ze afgelegd en kwam er een snee bij. Opeens ging de telefoon weer. Met tegenzin nam ze op. In één adem hoorde ze Julie zeggen: ‘Ik had nooit verwacht van jou dat je zo stom ging zijn! Je bent stom wist je dat? Stom! In plaats van het te zeggen! Ik zou je wel geholpen hebben!’ Ze legde af. Dit was het. Dit was de druppel. Ze nam het mes en sneed van de ene kant van haar pols naar de andere. Een paar seconden later ging de telefoon weer over. Maar deze keer was er niemand om te antwoorden.