Smijt me niet
 

Smijt me niet op papier,
als was ik slechts een voorbeeld
veroordeeld
anderen tot doel te zijn.

Ik sprak tegen jou, ja, jij!
Je stapt terzijde,
buigt mij af met je deflectie
maakt mijn steek,
tot je eigen steekhoudend argument
belerend.

Smijt mij niet naar de ander
op jou was ik gericht,
ingericht, verbolgen
verbogen
recht in je gezicht.



Oké die moest ik even kwijt. Ik ben toch wel tevreden over mijn woordkeuze.

Ik weet niet wat deflectie is, maar dat geeft niets. De woede spreekt voor zich:cool:

Ik heb een beetje het vermoeden dat dat reflectie moet zijn :o

Ik vind hem best wel leuk, maar vooral de tweede strofe, de rest vind ik wel wat minder sterk.

Ik vind de eerste strofe juist pakkend, die eerste zin vind ik echt goed. Het gedicht komt op één zin na heel natuurlijk over, oprecht, maar die zin valt me dan wel extra op: 'op jou was ik gericht'.
Verder ben ik ook wel tevreden over jouw woordkeuze;).

Na dit:

en die sterke eerste strofe, dacht ik: dit gedicht kan niet anders dan een stille dood sterven, na die opstoten van inspiratie. Ik was dan ook aangenaam verrast toen ik je einde las! Weliswaar niet zo sterk als het begin, maar zeker sterk genoeg om het gedicht staande te houden. En je bent terecht tevreden over je woordkeuze ;) Enkel "deflectie" staat er wat verloren :s

Wow, wat loopt het mooi. Bijna in een adem. Super!

Lautie, volgens mij hebben we een avatar conflict.

Haha, botervleug, wat een formulering :D

Had t al gezien ja :D

Zo, das geregeld.

Erg sterk gedicht, vanuit een perspectief wat weer eens origineel is (y)