Ik weet niet hoe...
 

Dit zal waarschijnlijk een beetje een wazig verhaal worden, en ik post het hier niet om aandacht te krijgen maar ik weet ff echt niet meer hoe ik verder moet.
Ik zal bij het begin beginnen... Zo'n 6,5 jaar geleden (was toen 14) heb ik anorexia ontwikkeld. Nadat mijn moeder hier achter kwam toen ik zo'n 10 kilo was afgevallen, is er heel veel gezeik gekomen. Ik moest naar een psycholoog, maar dit werkte niet en toen ging ik van psych naar psych tot ik het huis uitging. Er zijn vroeger veel ingrijpende dingen gebeurd, ouders gescheiden en veel ruzies/rechtzaken gehad, vriendin van me pa die echt niet spoort, mn moeder nog een keer gescheiden, veel depressief geweest en veel voor mn moeder moeten zorgen toen ik heel klein was, ze heeft kanker gekregen en ik ben aangerand. Nooit wist ik dat mn eetprobleem met al deze dingen te maken had, tot ik op mijn vorige school met een super aardige schoolpsych ging praten, en die heeft me zo geholpen om veel dingen een plekje te geven. Maar toch blijf ik mijn eetprobleem houden. Inmiddels voel ik me een stuk beter, ontbijt gewoon, lunch vaak maar zodra ik 's avonds thuis ben en avond eet, gooi ik daarna alles er weer uit, elke dag. Ik wil het echt niet meer, omdat ik me nu verder zoveel beter voel en ik weet hoe slecht het is enzo, maar ik kom er echt niet vanaf. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet overgeef en ik word er gek van want het beheerst mn hele leven. En niemand weet het, ik kan er met niemand over praten en durf het niet te vertellen. Anorexia is dus over gegaan in boulimia. Ik "weet" dat ik niet dik ben, ik ben 1.70m en weeg 56 kilo, maar toch blijf ik zo extreem walgen van mn lichaam en buiten dat hoort overgeven ook bij mijn dag, hoe stom dat ook klinkt. Ik weet echt niet meer hoe ik er vanaf moet komen. Ik wil ook graag nog 4 kilo afvallen, zodat ik me echt beter voel in mn lichaam.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit bericht zeggen wil. Misschien herkent iemand dit of heeft iemand tips voor me. Ik wil zo graag dat ik echt normaal om kan gaan met eten, al is het al zoveel normaler als vroeger. Ik wil gewoon niet elke dag hoeven overgeven en niet helemaal onrustig worden als het niet kan omdat ik ergens anders ben of wat dan ook... Ik word echt gek van mezelf en van mn eigen gedachten....

Kun je weer contact opnemen met de schoolpsych waar je destijds veel aan had?

Dat heb ik na veel twijfelen gedaan, maar das nu 3 weken geleden en heb nog niets gehoord :( Heel apart want normaal reageerde hij wel... Ik ga miss nog wel een mailtje sturen of hij mijn mail wel gehad heeft... Ik vind het wel heel jammer dat ik moet zeggen dat het niet zo goed gaat, staat zo lomp maar oke...

Heyhey,

eerste keer dat ik het dan ook maar ga vertellen, ik ben nu bijna 16 jaar en zit al vanaf mijn dertiende met Anorexia. al gaat het bij mij met pieken en dalen. Zo kan ik in een half jaar tijd 8 kilo aankomen, maar ook 10 kilo afvallen. meestal schommel ik nu rond de 45 kilo (ik ben 1.65) maar zo heb ik vorig jaar periodes gehad dat ik slechts 32 kilo woog. ik viel vaak flauw, en was extreem mager, en ik verbaas me erover hoe makkelijk ik mensen om de tuim heb kunnen leiden.
'goh, je bent wel erg mager geworden, je bent toch niet op dieet he?' 'neehoor, ik heb bloedarmoede en daardoor minder trek in eten' Zelfs mijn ouders kon ik zo ompraten dat ik nooit naar een psycholoog hoefde. Op dit moment gaat het redelijk met me, ik weet dat ik niet dik ben, maar eten is gewoon moeilijk.
wat jij doet, goed ontbijten, lunchen en avondeten is heel gezond, dat probeer ik nu ook. Alleen zeg je dat je ook overgeeft na het avondeten. probeer eens bezig te zijn na het avondeten, dwing jezelf niet te spugen. zo kun je het in stapjes afbouwen.

daarbij ben jij nu 20 (toch?) en niet meer minderjarig, als jij echt van je eetstoornis afwilt en er ook helemaal voor wilt gaan kun je je laten opnemen in een eetstoorniskliniek. De ursela is een voorbeeld die patienten opneemt die al lang een eetstoornis hebben. je zit dan met mensen van je eigen leeftijd en krijgt therapieen, groepstherapien enzovoorts, zodat je je eigen lichaam weer leerd accepteren.

Laat anorexia nooit van je winnen meis, dat is het niet waard!

Het is idd niet moeilijk om mensen zo voor te liegen dat ze je geloven...was bij mij ook zo, tot op een gegeven moment... En toen was ik dus echt DE l*l ! Ik weet idd van de klinieken en daar moest ik eerst ook heen maar wilde dat dus absoluut niet. En ook nu zie ik dat niet zo zitten. Ik wil niet dat mn hele omgeving van mn probleem weet en buiten dat, mn moeder denkt nu dat het heel goed gaat en als ik haar moet vertellen hoe hard ik de laatste tijd weer tegen haar lieg. En opzich wil ik er heel graag van af, aan de ene kant, maar aan de andere kant geeft het me op de een of ander manier ook zo'n steun en zo'n goed gevoel... Het is echt heel tegenstrijdig, ik wil het kwijt, maar wil het houden, het is mijn vijand, maar mn grootste vriend... Ik word alleen zo moe van die strijd iedere keer, met mezelf. En bij mn vrienden voel ik me goed en ben ik gewoon heel vrolijk en hyper, maar zodra ik alleen in me huissie zit voel ik me zo rot en alleen, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet ben. Ik haat mn lichaam alleen zo erg, en overal waar ik heenga, gaat het met me mee... En ik zet weken hele schema's op waar ik me dan aan probeer te houden, en dat gaat vaak wel goed. Het is dan heeeeeeel weinig maar oke. Alleen het overgeven, ik krijg het er niet uit en miss wil ik het ook wel niet genoeg of denk ik dat ik het wil maar wil ik het eigenlijk helemaal niet genoeg... Ja, dit klinkt allemaal miss heel vaag maar dat is het ook. Ik wil het wel maar ben bang om het kwijt te raken, die controle en het afvallen, ben zo bang dat ik weer aankom terwijl er net weer 8 kilo af is. En ik wil er nog sowieso 4. Miss voel ik me dan goed genoeg zodat ik niet meer over hoef te geven, ik weet het niet...

Heb jij ooit hulp gehad en weet iemand uit je omgeving ervan ? Heb jij dat ook, dat het zo tegenstrijdig is, dat het je vriend is maar ook je vijand enzo ? Of ben je er echt alleen blij mee ? Dat was ik vroeger namelijk wel.

Nou, veel sterkte ook voor jou in ieder geval...

Liefs...

je zegt dat je nog 4 kilo wilt afvallen en dat je daarna tevreden bent met jezelf. Maar geloof je dit nu werkelijk?
Als je 4 kilo bent afgevallen zal je je wel even blij voelen, maar dat is dan weer niet genoeg en wil je er weer een kilo af en weer een en weer een. En op een gegeven moment val je weer terug in anorexia en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Misschien zou je eens kunnen proberen om je avondeten rustig op te bouwen en af te bouwen.
Dek de tafel eens netjes voor jezelf en eet langzaam en rustig.. probeer eens echt te genieten van wat je eet en dan leer je het ook meer waarderen. Als je het gevoel hebt dat je het dan alsnog wil uitspugen ga dan eens wat anders doen. Boekje lezen, muziek luister. Het beste kun je misschien een goede vriend of vriendin bellen. Je hoeft dan nog niet eens te zeggen waarom je belt, maar gewoon voor de afleiding en kijken of het gevoel dat je wilt spugen weggaat.
Succes (y)

Ik snap je vraag heel goed, maar het gaat dus wel vanzelf. Soms ook niet hoor, dan is het heel bewust. Maar omdat mn lichaam ook niet zoveel meer gewend is komt het vaak vanzelf naar boven. Sowieso hoef ik er niet veel meer voor te doen, niets eigenlijk, en dat maakt het dus moeilijker om het tegen te houden want het tegenhouden is veel minder van zelf sprekend nu voor mij, dan het eruit gooien. En als ik avond eet bijv. dan heb ik al heel snel het idee dat ik te veel gegeten heb en eet dan maar door omdat het toch al te veel is en dan gaat het er weer uit. Het is echt heel moeilijk om het niet te doen, ik kan het begrijpen als dat moeilijk voor te stellen is, ik snap het zelf ook niet altijd en kan het ook moeilijk uitleggen, maar oke....

Daar heb je denk ik wel gelijk in, maar toch weet ik zeker dat ik me dan iig een stuk zekerder voel. Echt helemaal tevreden zal ik miss niet snel zijn nee, maar ook niet als ik 30 kilo zou wegen en dat wil ik niet eens... Omdat ik alleen woon is het soms best lastig om helemaal te koken enzo, maar ik probeer dit wel wat vaker te doen. Alleen vaak kom ik dan in een soort van roes waardoor ik maar door blijf eten en als ik dat niet doe, word ik heel onrustig enzo. Het is allemaal zo moeilijk om uit te leggen omdat het eigenlijk zo krom is... Dat vind ik nu gelukkig zelf ook. Wel een goede ja, om dan een vriendin te bellen, doe ik ook best vaak maar ik blijf dan zo onrustig en ook na een uur kan het er nog uit en ook al is het dan miss niet zoveel, pas dan word ik rustig. Ik ben er al zo lang mee bezig en het ging een tijdje wel iets beter maar ik weet gewoon ff echt niet hoe ik verder moet. Ik ga wel weer een heel schema opstellen waar ik me dan aan ga houden. En miss toch weer iets minder koken enzo, want ik heb niet het idee dat dat echt werkt, aangezien ik dan alleen maar meer over moet geven. Naja, sorry voor mn vage verhalen maar ik weet t gewoon ff niet meer zo goed. Thnx voor jullie reacties iig.

Ik denk niet dat jij het helemaal snapt, maar oke... Ik walg niet van mn lichaam op de manier zoals jij denkt, denk ik... En qua sporten zit je ook niet helemaal goed... Ik loop minimaal 2x in de week een uur hard, Fiets 2x in de week een uur, buiten de dagelijkse kleine stukjes die ik moet fietsen en ik rijd 6 dagen per week fanatiek paard. Denk dat de beweging dus wel goed zit... En buiten dat tennis ik ook nog vaak en ben gestopt met fitness na mn verhuizig een paar maanden geleden, omdat ik geen tijd meer heb buiten de dingen die ik al doe... En ik weet zelf ook wel dat het slecht is voor mn lichaam en gezondheid, maar als het allemaal zo makkelijk zat...

Nee dat heb ik nog niet geprobeerd en dat ga ik misschien wel doen... Gewoon om iemand achter de hand te hebben die alles weet over voeding en die een goed schema voor mij kan maken... Maar ik weet niet hoe dat zit met kosten e.d. Je moet toch eerst een verwijzing hebben van je huisarts of niet ??

En wat betreft het walgen van mn lichaam, ik denk door dingen die vroeger zijn gebeurd en doordat ik lang een hekel aan mezelf heb gehad. En door dingen die de vriendin van me pa me vroeger heeft ingepepert, waardoor ik me altijd nog lelijker, dikker en eenzamer heb gevoelt dan dat ik me al voelde.

Ik heb gelukkig veel vrienden en mn zelfvertrouwen wordt beter. Zeker vergeleken bij hoe het vroeger was. En ik ben heus wel ergens tevreden over, maar het algehele beeld is niet je van het. Maar dat hoeft ook niet natuurlijk.