Wat vinden jullie van vragenlijstjes?
 

Psychologische vragenlijstjes heb ik het dan uiteraard over.

Ik heb een aantal weken terug een psychologisch onderzoek ondergaan, waarbij ik een boel vragen kreeg.

Heel veel van die vragen kon ik eigenlijk niet goed antwoord op geven. Ik wist dat al en had dan ook gehoopt op meer testjes, in plaats van vragen. Het waren allemaal meerkeuzevragen.

Het zijn van die vragen waarvoor je in je geheugen moet wroeten, en daaruit de rode draad halen. En daar ben ik dus niet goed in. Op een of andere manier lukt het mij niet om zulke vragen correct te beantwoorden.

Ik kreeg ook vragen over hoe gespannen ik was in bepaalde sociale situaties. Het is dan moeilijk om aan te geven hoe gespannen je precies bent.

Zijn er mensen die zich hier in herkennen? En wat vinden jullie van psychologische vragenlijstjes?

Het resultaat heb ik vandaag gekregen, en ik kan je zeggen dat het gewoon leek alsof er een computer aan het werk was geweest. Zoiets van, als je die en die vragen op die manier hebt beantwoord, dan wordt er een zin aan het verhaaltje toegevoegd.

Vragenlijsten kunnen nuttig zijn, maar niet voor ieder doel te gebruiken. Ik houd het meest van Likert schalen (5 of 7 opties van 'past totaal niet bij mij' tot 'past heel erg bij mij'), want dan hoef je bepaalde dingen niet positief of negatief te beantwoorden. Dus voor iedereen toepasbaar.

Ik leer op mijn opleiding en stage dat je (psychologische) vragenlijsten wel kunt gebruiken ter orientatie van een persoon, of als aanknopingspunt voor een gesprek, of als indicatie van de ernst van de situatie wanneer een aantal personen hun mening geven over bijvoorbeeld het drukke gedrag van een kind. Een vragenlijst mag nooit op zich staan en een vast oordeel uitdrukken, omdat sommige mensen een bepaalde gebeurtenis eerder met 'altijd' bestempelen dan andere mensen.
Persoonlijkheidsvragenlijsten of angstvragenlijsten zijn in mijn ogen dan ook vooral een aanknopingspunt om gericht vragen te kunnen stellen aan een persoon: je hebt dit ingevuld, kun je me een voorbeeld geven van een situatie waarin dat geldt?

Vaak worden vragenlijsten idd gebruikt als oriëntatie, aanknopingspunt van een gesprek, ... Sommige vragenlijsten zijn ondanks dat ze dingen vragen die subjectief zijn toch redelijk valide en betrouwbaar...en dus best bruikbaar om (mede) een beeld van iemand te krijgen. Geen enkele test is 100% waterdicht (maar de één natuurlijk wel meer dan de anders ;)).

Een psychologisch rapport is 'altijd' standaard (iig heel vaak), dat vind ik dus niet zo heel bijzonder eigenlijk. :o Een psycholoog hoort zo'n rapport ook altijd met zijn/haar cliënt te bespreken, tijdens dat gesprek kun je natuurlijk om toelichting ed vragen.

ik kan bij alle vragen zowel ja als nee invullen als ik eerlijk ben. daarbij is het vermoeiend, slopend enz. als ze je 2 uur achter zo'n schermpje aan je lot overlaten met 1000 vragen.

weg met die onpersoonlijke kankerzooi, incompetente kutbètapsychologen die eventjes op basis van zo'n kutlijstje een conclusie trekken. :) :)

Veel tests hebben veel meer antwoordmogelijkheden dan alleen maar ja en nee, worden op papier gemaakt en bestaan uit minder dan 1000 vragen. :p En conclusies worden vaak op basis van meer dingen getrokken. Zo niet, dan kan je je idd afvragen of je wel bij de/een goede psycholoog zit. :)

Ziektes als kanker hebben hier btw niet zo veel mee te maken en kunnen er dus wel buiten gelaten worden.

Ik meestal ook. Behalve als het wel hele duidelijke vragen zijn.

@Leonoor:
Bij vragen met meerdere keuzemogelijkheden die een gradatie van iets aangeven is het vaak weer moeilijk tussen de ene en de andere gradatie te kiezen. Je wilt je namelijk niet aanstellen, maar je wilt ook niet dat je probleem onderschat wordt...

Ik geloof niet zo in vragenlijsten, op geen enkel terrein. Zo'n ding functioneert alleen goed als je echt heel eerlijk tegen jezelf bent (en geen sociaal wenselijke antwoorden geeft) maar daarnaast is het ook nog van belang dat je zelfkennis hebt, en dat heeft niet iedereen. Bovendien kan je zelfbeeld heel verkeerd zijn of je zelfkennis gewoon slecht zijn terwijl je dat niet in de gaten hebt.

Bovendien leidt een bepaald resultaat op zo'n vragenlijst er vaak toe dat mensen van zichzelf gaan denken dat ze allerlei verschrikkelijke aandoeningen of geestesziektes hebben, terwijl er dus helemaal geen diagnose gesteld is.

Mijn toenmalige psychiater had dat blijkbaar nooit geleerd.
Het heeft lang geduurt eer ik een juiste behandeling kreeg.

Maar aan de andere kant: als je op een 5-puntsschaal overal een 2 invult en op 2 dingen een 4, kan overall je probleem niet zo erg lijken, maar komt alsnog wel naar voren dat je die dingen die je met een 4 scoort, ernstiger vindt dan de rest. En dat zegt natuurlijk ook wat.

Ja, maar soms vind ik het ook moeilijk om te bepalen wat ik nou erger vind. Dan blijf je eindeloos vergelijken.

Overigens heeft iedereen het hier over vragenlijsten die iets over één bepaald persoon moeten zeggen, maar er zijn ook vragenlijsten die bij groepen mensen afgenomen worden en waarvan de resultaten met behulp van wat statistiek vergeleken kunnen worden. Bijvoorbeeld een kennistoets voor een mensen die net een training heeft gehad en één voor een groep zonder training geeft het resultaat van een training weer. Dat is ook een vorm van psychologische vragenlijsten en heel nuttig.

* meld zich* ik heb net ook een psygologische test achter de rug. Bleeeee Al die vragen lijsten met acoord of niet accoord of mn moeder.... mn vader..... en dan moet je er achter zetten wat er eerst in de opkomt. heb je ook die test gehad met die puntjes. dat je iedere keer de 4 puntjes aan moest strepen. en het bakje water en het buisje waar een kurk in zat die je eruit moest halen zonder het bakje en het buisje aan te raken.....

Mag ik vragen waar die test voor was precies?
Ik ben in januari aan de beurt. Mijn concentratie wordt getest, maar volgens mij is dat geen lijstje, maar wordt er gewoon gekekn hoe/ of ik me kan concentreren in een ruimte waar niets is wat me af kan leiden ( lijden?) ofzo..
Ik hoop niet op een lijstje! Ik ben ook erg slecht in het aangeven hoe ik me voel in situaties enzo(n)

Ik herinner me geen test waarbij je puntjes aan moest strepen. Maar dat laatste heb ik ook gehad ja :)

Ik werd o.a. getest op autisme. Ik had een aantal juist/?/onjuist vragen en een vragenlijst waarbij je in elke situatie telkens aan moest geven hoe gespannen je was, en bij het tweede deel hoe vaak die situaties voorkomen bij mij.

M'n psychiater gaat nog een interview houden met mijn ouders, om te kijken of het beeld dat ze van me hebben ook daadwerkelijk bij een stoornis in het autismespectrum past.

Ik zou ook wel graag willen weten waarvoor je getest bent :)

Bij jou doen ze het dus andersom.. ik heb al een gesprek met mijn moeder erbij gehad. Om te kijken hoe ik vroeger was, aangezien ik me dat natuurlijk minder goed voor de geest kan halen dan mijn ouders.
Was wel confronterend, maar ook wel grappig om te horen wat voor *** kind ik af en toe was!

De Bourdon-Vos, een heel vel vol met groepjes puntjes en dan moet je de groepjes van 4 aanstrepen inderdaad. Dat is om te kijken hoe nauwkeurig je kunt werken en hoe snel je afgeleid bent, omdat het een vrij lange en ontzettend saaie opdracht is.
Maar dat hoort niet echt bij vragenlijsten, al kunnen ze natuurlijk altijd wel aanvullend onderzoek doen.

En in principe maakt het niet heel veel uit of het gesprek met de ouders eerst of later plaatsvindt; wanneer er duidelijke tekenen zijn in de richting van bijvoorbeeld autisme, doet de volgorde er niet toe: je moet dan toch de vragenlijsten invullen en de informatie van de ouders hebben.

Logisch. Mij lijkt dat die dingen ook meegenomen worden in de normering. (De normgroep heeft er ook last van, lijkt me.)

Wanneer ik zei dat ik een boel vragen niet goed kon beantwoorden reageerde de man waar ik de resultaten mee besprak verbaasd (althans, zo kwam het op mij over).

Ik denk dat de volgorde er toch wel toe doet. Bij mij werd er gezegd dat ze een interview met m'n ouders gingen houden om te kijken of de resultaten in het beeld van autisme passen.

Mijn psychiater had ook al een gesprek met mijn moeder gehad. Ik was daar niet bij. Mocht wel, maar vond ik niet nodig.

Dat interview krijg jij (je ouders dus) ook nog denk ik.

De psychologische vragenlijstjes die ik had, waren lachwekkend. Vol domme spelfouten (ik wordt of wordt je, etc.) vaak dubbele vragen, geen ruimte voor uitleg (nuja, ik ben dan zo'n geval waar het 'ja, MAAR' is) waardoor een fout beeld heel snel gemaakt is.

gaan wel maar niet als je 3x dezelfd ekrijgt

eerst ggz voor adhd onderzoek
persoonlijkheidsonderzoek 1
sollicitatie natres persoonlijkheidsonderzoek 2
GGZ psychiater persoonlijkheidsonderzoek 3

en an gewoon dezelfde vragen op dezelfde plaats

nou de 3e heb ik met me ogen dicht gamaakt zowat

Ik zeg ook niet dat die man een goede psycholoog was. :p Daar kan ik niet over oordelen. Net zo min als over of ie werkelijk verbaasd was en waarom ie dat dan was. :)

Dat wordt juist bewust gedaan...je moet een keuze maken. En ja, misschien komt er dan een fout beeld uit, maar misschien ook juist wel niet. (Wat al gezegd is bespreekt een goede psycholoog/psychiater dingen ook altijd door.)

Dan zijn vragenlijstjes toch niet nodig?

Jawel. Het is niet helemaal één ding waarop iets gebaseerd wordt, het is de combinatie van dingen. Als alles alleen op basis van interpretaties plaats zou vinden zou het veel vaker fout gaan, denk ik.

Klopt, maar ik vind het maar vervelend. Want ik ben twee personen in twee situaties. Als ik zo'n test maak ben ik vaak helemaal rustig, terwijl ik, als ik het dagelijks leven in stap, dat veel minder ben. En verder de nuances van die vragen...

In theorie is daar zeer zeker iets van te zeggen, maar in praktijk is dat soms niet goed haalbaar. In principe wordt er alleen een onderzoek aangevraagd als iemand grond heeft voor het vermoeden 'autisme' of wat dan ook. Zonder de vraag 'heeft deze persoon een stoornis in het autismespectrum' zou het hele onderzoek onnuttig zijn. In principe hoor je dan te beginnen met een anamnesegesprek, om te kijken of de tekenen van autisme ook in de vroege jeugd al aanwezig waren (want als er onder de 7(?) jaar geen tekenen zijn geweest, kan er niet gesproken worden van klassiek autisme volgens de DSM-IV, geloof ik, maar dat terzijde). Oftewel: als niemand onder een bepaalde leeftijd iets aan je heeft gemerkt, kun je bepaalde stoornissen niet hebben. Wanneer je ouders dus niets opvallends gezien hebben, is het onderzoek in principe voor het labeltje 'autisme' niet nodig, maar om toch handelingsadviezen voor de toekomst te kunnen geven, zal het toch gedaan worden.

Dat doen ze om te kijken of je gedurende de vragenlijst nog wel hetzelfde antwoord invult: wanneer je niet twee keer ongeveer hetzelfde invult, kunnen ze daar uit halen dat je misschien de vragenlijst niet helemaal eerlijk in hebt gevuld. Zo zitten er ook vaak vragen bij die 'sociale wenselijkheid' meten: als je daar bijv. hoog op scoort bij persoonlijkheidstests, mag de psycholoog de resultaten van de test niet zonder meer gebruiken, omdat de kans gro(o)t(er) is dat je de test ingevuld hebt zoals 'je zou moeten zijn' en niet zoals je bent.

Weet ik. Maakt de test niet leuker ofzo.

Wellicht ten overvloede: naast klassiek autisme of Kannerautisme zijn er ook nog andere stoornissen in het autistische spectrum, waarbij het, zeker voor die hulpverleners die hier geen ervaring mee hebben, niet mogelijk is om deze stoornissen als zodanig te kunnen herkennen. Zo weet ik zelf bijvoorbeeld pas sinds 18 maart 2003 dat ik het syndroom van Asperger heb, aangezien dat toen door een psychiater bij het RIAGG in Helmond bij mij is vastgesteld. Hier in Nederland en in Vlaanderen is eigenlijk pas sinds de jaren '90 belangstelling voor het syndroom van Asperger ontstaan, vandaar dus dat ik (net als veel anderen) pas op latere (dus op volwassen) leeftijd alsnog een diagnose heb gekregen, aangezien er voor die tijd, vanwege het ontbreken aan kennis hierover, nog geen mogelijkheid tot diagnosticeren bestond.

Ja, dat weet ik. Ik wist alleen niet hoe ik het duidelijk moest verwoorden. Het kan inderdaad zo zijn dat je pas met 25 jaar onderzocht wordt op een ASS, en dat dat dan ook vastgesteld wordt. Maar wat ik wilde zeggen, is dat er wel voor een bepaalde leeftijd bepaalde dingen opgevallen moeten zijn. Die dingen hebben op dat moment misschien helemaal geen bezorgheid opgewekt, maar wijzen er wel op dat er toen mogelijk al kenmerken van ASS aanwezig waren (bijv. extreme aandacht voor een bepaald lepeltje, toen je 3 jaar was).
Ik denk alleen niet dat mijn uitleg er nu duidelijker op wordt... Sorry.

bij mij gaan de testen om wat ik wel van mn hersenbeschadiging heb overgehouden (dus neuro psygisch) en wat alleen psygisch is. Maar bij die puntjes wist ik gewoon bij de derde rij al dat er in iedere 8 groepjes waren met 4 puntjes. dus ja dan hoef je alleen maar te tellen. Bij mij testen ze dus echt de concentratie het geheugen. en mn intelligentie :D Ik heb wel de vraag gesteld hoe ze nu weten wat er we bij hoort en wat niet. Waarop ik als antwoord kreeg dat ze meestal wel weten wat bij wat hoort maar dat er altijd wel iets was wat ze niet bij allebei hoorde..

Aan mij vroegen ze of het goed was dat ze ene gesprek met mn moeder mochten hebben, maar dat wou ik niet....

Zelf heb ik, nadat ik de diagnose kreeg, diverse aanknopingspunten in mijn eigen verleden ontdekt, die als kenmerkend voor het syndroom van Asperger beschouwd kunnen worden, dus er waren toen al kenmerken voor mijn handicap aanwezig, alleen kon mijn handicap toen nog niet als zodanig herkend worden. Zo wist ik zelf pas sinds 1990 dat er bij mij sprake blijkt te zijn van een sociale handicap, terwijl ik daar voor die tijd nooit een vermoeden van heb gehad, aangezien niemand me ooit verteld heeft dat ik zoiets had.

Dat bedoelde ik dus precies met mijn omschrijving, al kon ik het niet zo duidelijk vwoorden. :)