Hulp zoeken en je ouders
 

Het gaat eigenlijk al langere tijd met vlagen slecht met me. Ik zit niet lekker in mijn vel. Ik leef heel extreem met mijn emoties. Voor mij is het of vrolijk of down met eigenlijk niets er tussenin. Mensen die me al langer kennen zullen dit wel herkennen. De hele vrolijke berichten hier en de hele bange, onzekere, schreeuwende berichten, als ik het echt niet meer weet. Ik heb soms enorme huilbuien, kan uren liggen huilen in bed als ik helemaal overstuur ben en dan eigenlijk niet meer weet wat er nou eigenlijk was. Zo was het afgelopen zondagnacht nog.

Vandaag zat ik met de moeder van mijn vriend op msn en ze was in mijn profiel het adres van mijn LJ tegengekomen en dat had ze gelezen. Omdat het de laatste tijd eigenlijk heel slecht met me gaat stonden er voornamelijk down berichten op, berichten waarin ik schreeuwde om aandacht, om iemand om me heen, hele bange berichtjes ook.

Ze was er best wel van geschrokken omdat ze me zo helemaal niet kende en ze vond dat ik hulp moest zoeken. Nou ben ik dat wel met haar eens en ik loop al heel lang met het idee om hulp te zoeken maar omdat het soms met vlagen ook heel goed gaat heb ik het nooit echt doorgezet.

De reden waarom ik het nooit zo doorzet is dat ik me dus soms ook gewoon heel erg goedvoel en het dan gewoon niet nodig vind maar ook dat ik er heel erg tegenop zie om het mijn moeder te vertellen. Hoe vertel je je ouders nou zoiets? Ik vind het heel moeilijk om haar zoiets te vertellen en er zijn hier vast wel mensen die hier ervaring mee hebben.

En dan verder: Dan ga je naar de huisarts en dan? Stel dat je psychotherapie of medicijnen krijgt, wordt dat eigenlijk vergoed in de basisverzekering met het nieuwe zorgstelsel of moet je je daar aanvullend voor verzekeren? Wat voor therapieen zijn er dan en hoe werkt dat dan?

Het is ook wel logisch en begrijpelijk, dat je een gesprek over dit 'probleem' moeilijk vind. Het is niet een leuk onderwerp en bovendien nog eens lastig onderwerp.
Toch denk ik dat het goed is dat je je ouders verteld van je probleem.

Het handigst voor jezelf is - denk ik - een afspraak met je ouders te maken, waarbij je ouders goed de tijd voor je kunnen nemen om je verhaal aan te horen. Hoogstwaarschijnlijk zullen ze meteen vragen waarover het gaat, ik zou hierop eerst een kort en niet inhoudelijk antwoord geven, in de trant van "ik zit ergens al een hele tijd mee en ik zou dit graag met jullie willen bespreken".

Het gesprek zou je voor kunnen bereiden door hetgeen wat je wilt gaan vertellen eens duidelijk op papier te zetten, dit helpt mij vaak ook met moeilijke gesprekken.

Vertel aan je ouders dat je graag verandering ziet in je hevige stemmingswisselingen en je daarom actie wilt ondernemen.

Hoe het met verzekering gaat kan je het best met de huisarts bespreken, denk ik.

Ik heb het idee dat je in één keer een ontzettend grote stap wilt zetten, probeer het te verdelen in allemaal kleine stapjes, dan maak je het voor jezelf denk ik een heel stuk makkelijker.

Ik hoop dat ik je heb kunnen helpen, succes!

Denk dat je daar best wel eens gelijk in kan hebben. Misschien dat het makkelijker wordt als ik het in kleine stapjes verdeel en eerst begin met bedenken hoe ik het ga aanpakken om het mijn moeder te vertellen (met mijn vader heb ik niet veel contact meer).

Je hebt me zeker geholpen, dankjewel :)

Een brief schrijven kan soms ook makkelijker zijn. Of een brief met 'ik wil even met je praten' als eerste kleine stap.
Succes!

Wat ik heb gedaan met mijn problemen was het heel lang voor m'n ouders verzwijgen. Ondertussen ben ik wel bij een studentenpsycholoog terecht gekomen. In eerste instantie heb ik dat niet tegen mijn ouders gezegd. Pas na een paar gesprekken had ik de moed om het erover te hebben en nu ik een keer over m'n problemen heb gepraat vind ik het ook makkelijker om dat opnieuw te doen als er iets is. :)

Tijdens mijn behandeling heb ik mijn ouders eigenlijk genegeerd, want ze wilden me doodgooien met 'puberaal' terwijl ik dat zelf toch niet zo zag. Mijn psychologe ook niet, eigenlijk.

Ik heb zelf mijn ouders niet precies alles vertelt. Ik ben gewoon naar de huisarts gegaan, mede omdat ik altijd zo moe ben. Toen heeft hij gezegt dat het hem verstandig leek dat ik met een psycholoog ging praten. Toen heb ik gewoon tegen mijn ouders gezegt dat ik af&toe met iemand moet gaan praten omdat ik zo vaak moe ben en nog wat problemen heb met dingen voor school enzo. Dat is ook onder andere zo. Dus als je niet alles wilt vertellen kan je ook zeggen dat je wat problemen hebt en graag eens daar met iemand over zou willen praten. Het lijkt mij zelf trouwens erg eng om met zo'n hulpverlener te praten, dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Maarja, misschien helpt het wel.
Ik weet zelf niet hoe het zit met de verzekering? Kost het anders neit ontzettend veel geld?Dat wil ik mijn ouders niet aandoen...

Ik heb mijn mama via een briefje gevraagd om hulp. Dat was makkelijker dan echt. Ik geloof niet dat ze echt wist hoe het werkelijk met me ging.

En nu heeft ze een psycholoog voor me geregeld, een tijdje geleden al. Ze heeft nauwelijks een idee waar ik over praat, ook helemaal niet de behoefte aan.