Die onzekerheid van mensen...
 

Zijn nou zoveel mensen (hier) onzeker?
Ik kan het me niet voorstellen.

Ik ben gelukkig wel zeker van mezelf. Maar dat is ook pas sinds een jaar of wat.

Hoe zien jullie dit?

Ik behoor tot die eerste groep. Thad van mij wel anders gemogen hoor, dat bedoel k niet, maar et is zoals et is helaas

Met eerste groep bedoel je...zeker/onzeker?

Ik ben best onzeker en de laatste tijd word ik steeds zelfverzekerder. Wat wil je nou eigenlijk precies met je post? Ik vind hem namelijk niet zo duidelijk eigenlijk.
Kan ook aan mij liggen natuurlijk. :p

Ik ben erg onzeker, maar dat komt door een hoop oorzaken die ik jou niet aan je neus ga hangen. :) (y)

zeker en of onzeker zijn is eigelijk e en keuze

het is natuurlijk niet van poef ik ben zeker, maar als je er aandacht aan besteed omda tje bijvoorbeeld onzeker bent terwijl je zeker wilt zijn, dan kan dat gewoon. tzit gewoon tussen je oren

practice makes perfect

en nee ik ben niet onzeker van mezelf

Ik ben erg onzeker. Dat verdwijnt een beetje als ik van diverse mannen aandacht krijg; maar dat is dan ook maar tijdelijk, daarna ben ik weer heel onzeker (maar laat het nooit merken).

vaker onzeker dan zeker, behalve als ik mensen goed ken


wat is nu het nut dat je weet wie er zeker/onzeker is?

Nee, hier ben ik het totaal niet mee eens. Ten eerste is onzekerheid niet iets wat tussen je oren zit. Het is iets natuurlijks, dieren hebben het bijvoorbeeld ook. Angst om anders te zijn, niet normaal. Angst om niet geaccepteerd te worden, om uitgestoten, buitengesloten te worden. Daar komt onzekerheid vandaan.
Niemand kiest ervoor onzeker te zijn. Er zijn zoveel mensen die er alles aan doen om zeker te worden. Faalangsttrainingen, Therapieën waar zelfacceptatie en zelfbewustheid centraal staan. Toch blijft er onzekerheid, hoe gemotiveerd mensen ook zijn.
Natuurlijk kan je daardoor ook zeker worden, maar wat jij zegt klopt in mijn ogen niet.

Hier sowieso veel. Ten eerste zit je op een forum voor scholieren, mensen die in de puberteit zitten, of de periode erna. Hormonen spelen op, blablabla, kortom, allemaal dingen die naar onzekerheid leiden.
Daarnaast zit je nog eens op psychologie, waar veel mensen actief zijn met psychologische klachten, wat oooook weer invloed op onzekerheid zijn.

Ik ben aan de ene kant erg onzeker, maar aan de andere kant ook weer niet. :confused:

Hoe je het ook wend of keert, je kiest er uiteindelijk zelf voor of je zeker of onzeker bent, en als je zegt dat andere mensen voor je onzekerheid hebben gezorgd, dan ben je een slappeling. Punt uit.

Ik ben verdomd onzeker, en daarom speel ik de hele dag toneel. (y)

Edit: Oh ja, daarom denkt iedereen dat ik heel arrogant ben.

Iets te zeker.. ik schijn nog wel eens arrogant over te komn.. nou jah, ik kan er toch zeker ook niks aan doen dat ik zo geweldig ben? ;)

Is 89 je geboortejaar?
Zo ja, wacht maar een paar jaartjes, dan merk je het wel :P

STFU (therapie) ;)

Nuja, eigenlijk is alles maar een aanname en als je dat denkt, is alles onzeker. Voor de rest ben ik wel zeker van wie ik ben, wat ik kan enzovoorts.

Shhhhh.... ;)

waar zit onzekerheid dan volgens jou, lijjkt mij toch gewoon iets wat je hersnen beheersen. en angst is natuurlijk idd, maar dieren zijn echt niet bang dat ze anders zijn (uitzonderingen nagelaten), die proberen gewoon en zien wle waar het schip strand.

Ik ben ook vrij onzeker to be honest, heeft ook verschillende oorzaken die niet iedereen hier hoeft te weten. Op het moment voel ik wel dat ik zelfverzekerder word en dat heeft grotendeels ook met mijn opleiding te maken. Altijd presentaties voor collegezalen, altijd groepsprojecten enzo, zodat je wel MOET overleggen etc. Dus ik denk ook wel een beetje dat het over kan gaan, maar niet zoals iemand hier eerder in dit topic zegt van "het zit tussen je oren, het gaat makkelijk over, blablabla", dat denk ik dus zeker niet. Het gaat bij mij stukje bij beetje beter en ik hoop dat ik dat door kan zetten.

Het is erger dan ik dacht :(
Wat doet men er hier aan eigenlijk?

Doen alsof het allemaal wel meevalt, oftewel, toneel spelen.

Ik dacht dat het vooral vijftien- en zestienjarigen waren die onzeker waren, en dat mensen na hun achttiende-negentiende wel zo verstandig zijn geworden om in te zien dat het maar voor een heel klein deel gaat om wat anderen van je vinden.

Je moest eens weten hoeveel volwassenen dat inzicht nog niet eens hebben.

Wat is dat nou weer voor een onzin. Al je jarenlang bent vernederd, gepest, genegeerd en/of misbruikt, dan is het helemaal niet zo raar dat je na je achtiende nog onzeker bent.

Ik ben wel redelijk zeker van mezelf, en ik weet eigenlijk niet of dat altijd zo is geweest. Ik denk het niet. Er is een tijd geweest dat ik,, als ik bij een groepje giebelende meiden voorbij liep, er van overtuigd was dat ze over mij lachten. Maar dat kwam ook omdat ik een 'sociale angst' had. Maar dat is nu over! (y)

Ik werk eraan:)

Laten we vooropstellen dat (on)zekerheid totaal NIET leeftijdsgebonden is.

Ik ben best wel onzeker,maar dat lijkt niet zo omdat ik blijkbaar erg arrogant overkom.Ik ben ook nooit gepest.Ligt helemaal aan mn eigen gestress om niks (n)

ik denk dat (on)zekerheid voorkomt uit een groot deel wat je meegemaakt heb en wat indruk heetf gemaakt. dat hoeven nog geen eens nie grote dingen te zijn. ook ligt het denk ik deels aan je karakter. als jij zowieso al makkelijker praat in een groep(je), dat je veel zekerder (bent/overkomt). bij mij is de onzekerheid voor een groot deel gekomen doordat ik nogal werd buitengesloten op de basisschool.
(ik woon mn leven lang al in klundert, mar heb de gehele basisschool in dordt op school gezeten. dit door het werk van papa en mama. ik persoonlijk had er niet zo veel moeite mee, maar je doet toch dingen anders als je in een dorp woont. ook heb ik een paar typische letetrs die ik op zn brabants uitspreek, wat hun erg grappig vonden. maar al met al (hoe ouder ik werd) ging ik er steeds minder bij horen. daarom heb ik ook bewust voor een middelbare in de buurt gekozen, waar ik het (nog steeds) naar mn zin heb. in groep 8 had ik 1 redelijk goede vriendin, maar die heb ik ook nooit meer gesproken naar groep 8. op zich niet zo heel erg hoor, maar ik vond het erg *piep* dat een aantal kinders mij in de 1e steds op gingen bellen alsof zij haar waren. dat vond ik niet heel erg geslaagt zeg maar)

Ik denk niet dat het leeftijdsgebonden is, maar het aan jouzelf ligt hoe snel jij dingen verwerkt...

Klopt. Maar het is ook wel zo dat het idd na je 18e vaak minder wordt. Je trekt je dan toch minder aan van andere mensen en leert jezelf te accepteren. Hoewel veel mensen altijd nog wel een beetje onzeker blijven. En een klein beetje onzekerheid is niet eens zo verkeerd denk ik...

Ik ben wel vaak onzeker... Maar niet echt vervelend ofzo..

zelfde hier (y)

mijn ervaring is dat heel veel mensen onzeker zijn, juist ook degene waarbij het totaal niet lijkt. Die zetten vaak een masker op.

iedereen, zelfs de mensen die heel zelfverzekerd overkomen, hebben hun onzekere kant, heel menselijk (y)

btw nu we weten dat veel mensen hier last van hebben, valt er wat aan te doen? qua begeleiding/therapie? ;)

Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Als er externe invloeden zijn zoals pesten en vernederen dan is het natuurlijk niet verwonderlijk dat je later onzeker bent, maar daar is dan bijvoorbeeld therapie of begeleiding voor.

Wat ik bedoel te zeggen is dat het min of meer 'normaal' is dat je op het hoogtepunt van de puberteit onzeker bent, maar dat het de bedoeling is dat je daar later vanaf komt.

ik ben erg onzekers over me zelf..

Uiteraard, ik ook. Maar constant onzeker zijn, of heel soms...

Onzeker.. probeer me zelf er overheen te zetten. Het is vrij lasig :bloos:

Als je het zo zegt komt het niet echt over dat je moeite doet om er wat aan te doen! Onzeker zijn is iedereen wel maar je wordt alleen maar zekerder in dingen door er energie in te steken. Als je zoiets hebt van 'het is zoals het is' dan is dat wel erg gemakkelijk...

Ik zelf ben ook veel onzeker, ik heb mijn Tourette en daar kan soms best mee zitten. Maar ik denk verder dan me neus lang is en probeer toch gewoon alles te doen. Naar de bioscoop, naar het theater, ... jezelf ermee confronteren helpt vaak echt! :)

zeker/onzeker zijn word gecreerd en voor het gemak zeg ik dan gecreerd door je ouders, want:
je ouders creeeren je karakter (je hebt immers hun genen)
je ouders creeeren je normen/waarden en gedeelte persoonlijkheid (ze voeden je immers op)
je ouders creeeren je invloeden van buitenaf (ze stoppen je in een bepaald milieu, school enz) en hoe jij daar op reageert (ze voeden je op, welke mensen je mee om moet/kunt gaan bijv)

eigenlijk word je compleet gevormd door die 3 dingen; genen, opvoeding, milieu. Niet dat je ouders voor alles verantwoordelijk zijn! Maar iemand die geleerd heeft onzeker te zijn en daarbij ook geleerd heeft dat zelfverzekerheid fout en arrogant zijn en alle mensen die anders menen naar de hel gaan (ik noem maar even wat extreems) zulllen ook niet veranderen. kun je wel zeggen: je hebt alles zelf in de hand, maar als hulp zoeken fout is heb je dat niet in de hand want je gelooft dat immers ook. als je het niet gelooft en wel hulp zoekt komt dat weer door 1 van de 3 of 2 van de 3 of door alle 3 (genen, opvoeding, milieu)
Dus dat geld ook voor onzekerheid, het word gecreeerd, maar als je de persoonlijkheid en de mogelijkheid hebt om met anderen in contact te komen die je kunnen helpen (indirect of direct) dan kun je dat veranderen.


ik ben aan de ene kant wel onzeker, maar dat heeft alles te maken met mijn jeugd. maar ik word wel steeds minder onzeker door dat ik een lieve vriend heb die van mij houd en geweldige vrienden. Dat soort dingen geeft een mens zelfvertrouwen en bevestiging die onzekere mensen nodig hebben. Vaak is het echter wel zo dat, hoe veel bevestiging ook, het soms niet doordringt of nooit genoeg is. al ben je dan super beroemd, het is nooit genoeg.

ik ben zelfverzekerd

Ik ben voor heel veel dingen bang, onderandere voor mensen, wat me onzeker maakt... Wil niet zeggen dat t me ongelukkig maakt...

Ben over het algemeen erg zelfverzekerd, maar uiteraard heb ik als puber ook mijn onzekere buien.
Voor mij is het duidelijk dat ik constand bezig moet zijn met zelfreflectie. Op die manier blijf je jezelf verbeteren, en zie je (hopelijk!) datgene wat je doet en de gevolgen daarvan, waardoor je kunt bepalen of je daar nu achter staat of niet, en of je het de volgende keer nog zo zou doen.
Zo definieeer je jezelf, en hoe vaker je dat doet, hoe midner spijtpunten je zult vinden, en hoe zelfverzekerder je in het leven staat. En daar word ik for one erg gelukkig van :).

Over het algemeen ben ik erg zeker van mezelf en de dingen die ik doe. Soms wil het nog wel eens gebeuren dat ik onzeker ben, maar niet echt vaak en het beheerst ook niet mijn leven.

Ik ben zelf ook vrij onzeker, vooral vroeger was het erg. Ik heb gewoon elke keer een soort van masker opgedaan vooral tegen mensen die ik niet mag en dat ga je op een gegeven moment gewoon zijn, maar volgens mij zat het dus altijd al in me. Ik ben volgens mij vrij makkelijk in de omgang en onzekerheid zal toch wel ietsje doorschemeren. Vooral tegenover vrienden waarbij ik bang ben dat ze me in de steek laten kan ik zo heerlijk onzeker zijn :rolleyes:

over het algemeen heel zeker van mezelf (bijna arrogant) alleen als ik een meisje probeer te versieren word ik gigantisch onzeker. :bloos:

Iedereen heeft punten waar hij/zij zeker over is, net zoals ieder mens punten heeft waar hij juist niet zeker over is.

helaas ik ben ook heel erg onzeker, gaat een ander topic van mij ook over...

Ik word zekerder de laatste jaren. Het wisselt bij mij ook wel. De ene dag denk ik dat ik alles en iedereen aankan, de andere dag denk ik dat ik niks kan of niks voorstel. Ligt er een beetje aan met welk been ik uit bed kom en hoe ik eruit zie in de spiegel. :o

Ik ben best wel onzeker. Ik denk altijd dat anderen mij maar dom vinden. Als ik met iemand over straat loop, dan vind ik het zielig voor diegene omdat 'ik raar ben' ofzo. Ik ben ook altijd bang om dingen bij toetsen op te schrijven die ik niet zeker weet. Want dan vind die leraar mij vast dom...Ook met vrienschappen. Na 6 jaar VWO heb ik hele goeie vrienden en ik heb nu wel door dat ze mij ook wel aardig vinden misschien, maar dat heeft heel lang geduurd. Als ik mn examen haal moet ik van school... dat zie ik echt niet zitten.. moet ik weer nieuwe vrienden gaan maken...
Ik denk dat ik het voor een groot deel van mn moeder heb geerft. Die heeft nooit echte goeie vrienden gehad. En ze is nog steeds verschrikkelijk onzeker zelfs tegenover mij en mn broers en zussen...
Maarja, ik ben al minder onzeker dan een paar jaar geleden.. dus uiteindelijk komt het wel goed.

Je ouders creeeren niet je karakter. Ze zijn er niet voor verantwoordelijk, want zij kunnen niet bepalen hoe jou karakter eruit komt te zien. Jouw karakter heeft misschien verwantschappen met die van hen, maar zij bepalen niets en creeeren dus ook niets.
Onzekerheid zit in zekere zin in iemands karakter. Je hebt het in alle vormen en maten en ik denk dat het verstandig is om voor jezelf af te vragen waarom je onzeker bent?
Ikzelf bijvoorbeeld ben ook onzeker. Ik ben vaak bang om initiatief te nemen. Dit heeft de reden dat ik iedereen te vriend wil houden en bang ben dat ik mensen iets opdring als ik initiatief neem. Een soort overlevingsinstinct. Geen vijanden maken. Nu ik me dat realiseer kan ik er veel beter mee omgaan.

Daarnaast speelt opvoeding natuurlijk ook een rol zoals je zegt. Deze opvoeding kan in tegenstrijd zijn met het karakter waardoor er later veel moeite moet worden gedaan om dit te laten helen. Als je ouders je allemaal dingen opdringen, dan kan je dat inderdaad gaan geloven en deze regels na gaan leven. Dit is dan echter in strijd met jou ware aard. De truc is dan ook om te luisteren naar wat je gevoel je zegt.

Tenslotte zie ik niet in waarom je ouders je invloeden van buitenaf zouden bepalen (of ze moeten wel heel corrupt zijn).
Ze bepalen hoogstens de soort basisschool waar je les krijgt, maar dit heeft niks te maken met de leerlingen die je daar vindt. Op iedere school zitten verschillende soorten mensen. Die kies jij uiteindelijk zelf uit.

Houdt de verantwoordelijkheid bij jezelf en niet bij anderen. Je kan jezelf veranderen, anderen niet.