Wat te doen na een angstaanval
 

Om een lang verhaal kort te maken heeft gister een vriendin van me een angstaanval gekregen.

Het was gewoon gezellig, 2 vriendinnen(T1 en T2), zij en ik. Vervolgens komen er twee vrienden van T1 binnen, ze kijkt ze aan, kreeg een verschrikkelijk rare angstige blik in haar ogen en rende naar beneden en naar buiten. Dus ik rende er achteraan op mijn sokken en haalde haar een straat verder in waar ze op de grond in elkaar zakte en begon te huilen en zich aan me vastklampte. Dus ik help haar omhoog, lopen terug naar het huis waar we vandaan kwamen en zodra we er in de buurt komen wil ze weer wegrennen.
Dus aangekomen bij vlak voor dat huis zakt ze weer op de grond (blijkbaar zag ze die jongens weer want door het raam in de deur zag je T1, T2, die jongens en T1's vader) en ligt tegen me aan en houdt me vast alsof haar leven er vanaf hing. Vervolgens naar binnen gebracht, op bed gelegd en ze werd iets rustiger. Die jongens zijn maar naar huis gegaan (voelden zich redelijk schuldig maar zijn even later gebeld dat het niet specifiek door hun kwam) en ze lag 'gewoon', nog steeds stevig vasthoudend en constant tegen me 'ga niet weg.. jou vertrouw ik.. blijf hier' enzo. Even later kwam de vader van T1 binnen om te kijken wat er in hemelsnaam aan de hand is (die had der buiten wel gezien) en begon ze te gillen, schreeuwen en hyperventileren dus is de dokter gebeld.
Toen die in de buurt kwam had ze het helemaal niet meer en gilde zowat de longen uit haar lijf en ramde haar hoofd tegen het raam, de bedrand, kachel en verder alles wat maar in de buurt was. Dus ik greep der vast en drukte haar op bed en begon ze helemaal angstig tegen me te praten dat de dokter slecht was en dat hij iets met der zou doen en dat hij weg moest. Ze heeft toen een injectie gekregen om wat rustiger te worden en die werkte ontzettend snel...
Toen de dokter weg was heeft ze nog iets van een half uur tegen me aangeklampt gelegen en is ze naar de wc gegaan en hebben we haar op zolder op bed gelegd (groter bed).
Dat ging even goed, het werd zelfs weer semi-gezellig.
Tot T2 naar beneden ging.
Ze wilde naar buiten kijken, begon haastig aan het raam te voelen en te drukken dus T1 en ik dachten dat ze gewoon wat frisse lucht wilde ofzo. Dus toen vond ze waar het raam openging.
Maar in plaats van gewoon frisse lucht halen begon ze in het raamkozijn te klimmen. T1 stond aan de andere kant van de kamer en bevroor. Ik ging aan haar hangen en trok der met alle macht uit dat raam, we vallen op de grond, ik een beetje versufd doordat ik mijn hoofd had gestoten maar zij stond op en begon weer te klimmen. Dus ik haar er weer eruit getrokken en op de grond gedrukt, T1 riep der vader en die heeft haar ook een keer het raam uit moeten halen.
Daarna is ze weer op dat bed gelegd en moest ik der echt vasthouden en op het bed gedrukt houden omdat ze anders het raam weer uitwilde.
Na een tijdje werd ze weer rustig en kwam T2 weer boven.
Hebben we een tijdje met z'n drieën op dat bed gezeten en moest ik weg.
Maar we mochten ook niets tegen der moeder zeggen en ze wilde persé niét naar huis dus is ze bij T2 blijven slapen (T1 moest ook weg)

Ik weet nog niet hoe het nu met der gaat. Maar wat moet ik hier in hemelsnaam mee? We kunnen moeilijk doen alsof het niet gebeurd is, maar ik weet ook niet hoe ik er tegen haar over ga beginnen als ik het erover wil hebben.

Wat te doen na een angstaanval? Niets, eigenlijk. Praat erover.
Heel veel mensen maken dit wel eens mee in hun leven, als het nog een keer gebeurd zou ik misschien even naar de huisarts stappen, maar dat hoeft nu nog niet.

Ik denk dat je in dit soort 'ernstige' gevallen zelf weinig kan doen op langer termijn, ik denk dat ze goede professionele hulp moet krijgen.
Op korte termijn, als zoiets gebeurd kan je haar het best proberen te kalmeren (hoeft niet te lukken) en probeer haar te laten praten over wat haar zo angstig maakt.

Je kan hierop reageren door haar gerust te stellen, maar dit kan er weer voor zorgen dat ze verder over de toeren raakt dan ze is, omdat ze zich dan niet begrepen kan voelen. Daarom kan het ook beter zijn om het verhaal gewoon aan te horen.

Jij hebt je goed opgesteld tegenover haar.

Heeft ze al vaker van dit soort aanvallen gehad en/of heeft ze andere problemen gehad voor dit gebeurde?

Ik denk dat voor dit probleem professionele hulp moet komen.

Lekker rustig laten zitten, even op adem laten komen, er eventueel over praten en anders wat anders gaan doen ter afleiding. (en als het vaker voorkomt, zorgen dat de persoon in kwestie er iets aan gaat doen)

Ze heeft dit nog nooit gehad, haar moeder heeft met de moeder van T1 gebeld en was helemaal verbaasd en weet ook niet waar het vandaan gekomen kan zijn.
Ze is helemaal gefascineerd door pijn en dood, is verslaafd aan paracetemol en snijdt.

en ik was vergeten dit in de beginpost te zetten, maar op zolder probeerde ze dus ook der polsen door te knagen en dergelijke.

En ze weet er amper nog wat van, wil geen hulp aannemen en T2 is het helemaal zat en kan het niet meer aan en wil niets meer met der te maken hebben.
even?
Het heeft in totaal van ongeveer 4 uur tot 7 uur geduurd.

Ik heb alleen angstaanvallen gehad toen ik depressief was.. Niet zó extreem gelukkig. Maar je vriendin heeft écht hulp nodig. Die van jou en van iemand die er verstand van heeft.

Succes!

Inderdaad. Had ik ook toen een zeker persoon in mijn armen een angstaanval kreeg. Gewoon rustig blijven, niet toegeven aan die angst en stabiel blijven voor die persoon. Stug volhouden dat het echt wel goed komt, glas water aanbieden, op adem laten komen, etc. Just be nice.

Een 'erge' fascinatie voor pijn en dood, waarbij in je jezelf pijnigd of zelfmoordpogingen doet, duidt op ernstige mentale problemen.
Een angstaanval zou hier een vrij logisch gevolg van kunnen zijn.
Je geeft het antwoord eigenlijk al.

Ze moet echt hulp krijgen, ookal wilt ze die hulp niet.
Je zou dit met haar moeder kunnen bespreken, overtuig haar dat ze echt geholpen moet worden.

Hoe reageer je op T2's reactie van: "ik ben het zat en ik wil niets met haar te maken meer hebben" en wat vind je van de reactie?

Mocht ze zichzelf in de tussentijd iets ernstigs aandoen (wat ik niet uitsluit), voel jezelf dan niet verantwoordelijk daarvoor, je hebt gedaan wat je kon!

Dit klinkt niet als een gewone angstaanval. Dit is wel erg heftig, ik zou zelfs bijna denken dat ze wanen heeft (een symptoom van psychotische stoornissen). Heeft ze dit vaker? Wees in ieder geval voorzichtig met praten, want dat is erg persoonlijk. Ze vertrouwt je, en als ze zich aangevallen voelt doet ze dat wellicht niet meer.

Dit is op zich niet echt relevant, want de angstaanval is dus al geweest.
De moeder van T1 en die van de persoon in kwestie hebben me beide ook al becomplimenteerd op dat ik zo rustig bleef ed. maar het gaat er nu dus meer om wat er nú gedaan moet worden.

Ik heb der verteld dat ik het wel een beetje kon begrijpen (want dit was niet het enige maar eigenlijk wel de druppel. Het ging al een tijdje niet goed tussen die twee en T2 voelde zich er sowieso niet goed meer bij) en dat ze maar even de vakantie dan rust moest nemen en later zien wat ze ermee doet en dat ik wel zorg met wat er met die eerste persoon dus gebeurd.

Ja, de dokter zat ook helemaal dat het normaal was en zovaak voorkomt etc. maar hij heeft alleen het stuk meegemaakt dat ze begon te gillen en ook niet dat de valium (waarvan ze er naderhand gezien 2 prikken van heeft gehad) nog geen kwartier hebben geholpen. Maar zoals der moeder zei heeft ze dit dus nog nooit gehad.

ik weet dat mijn vriend het heel eng vind,maar wat ik fijn vind is als er iemand bij me is die erg zachtjes en rustig tegen me praat,daar word ik rustig van en zo ben ik dan weer onder conrole,ik heb het niet zo als jou vriendin,maar at belangrijk is,is haar te laten weten dat je er wel voor haar bent,want wat ik erg vervelend vind,is dat mijn ''vriendin'' heeft gezegt dat ik terug mag komen als ik weer normaal kan doen...

dit is erg hard aangekomen en heb gezegt dat haar nooit meer wil zien...

ookal heb ik daar spijt van,maar goed..

wat ik al zei,ben er voor haar en laat zien dat je het absoluut niet erg vind...(tenzij dit niet zo is,maar ben dan eerlijk..)

succes!