Niet weten wat te zeggen
 

Waarom heb ik dat? Ik kan negen van de tien keer gewoon geen normaal gesprek voeren met iemand. Ik weet gewoon bijna nooit wat ik moet zeggen, waarover ik moet beginnen of hoe ik een gesprek aan de gang houdt. In het echt, op msn... het is altijd hetzeflde! Ik kom gewoon nooit verder dan wat ga je studeren, wat heb je van het weekend gedaan en dat soort onzin... maar het lukt me gewoon niet om het gesprek leuk te houden en na een paar woorden vallen er bij mij al van die vreselijke dodelijke stiltes. Maar ik wil het gewoon graag! Ik ben zeker geen spannend persoon en vaak best saai, maar iedereen kan toch gewoon normale gesprekken voeren?! Meestal ben ik redelijk stil en luister ik maar beetje mee, maar als je emt zn tweeen bent is dat een beetje moeilijk. Jullie zullen me ook niet echt kunnen helpen nu maar waar gaat het bij mij in godsnaam verkeert? Er zal ook heus niet een soort van magische formule bestaan, maar ik snap gewoon niet waarom ik, vaak, niete en gewoon praatje kan maken dat niet na een minuut doodbloed. Ik ben meer een denker, sosm loopt mn kop echt over van het denken maar daar heb je niks aan. Ik houd niet van al die small-talk... zeker neit met goeie vrienden... maar het komt er maar gewoon niet uit bij mij. Waar gaat het verkeerd?!

Je klinkt eigenlijk best wel alsof je niet zoveel zelfvertrouwen hebt. Ik denk dat dit misschien een oorzaak zou kunnen zijn van jouw probleem. Zelf ben ik erg onzeker en ben ik ook vaak stil, maar als ik met mensen ben die ik vertrouw kan ik wel drukker zijn. Je moet je niet zo druk maken om wat je zegt. Ik weet niet of jij je druk maakt om wat je zegt? Niet teveel nadenken en gewoon zeggen wat je wil zeggen.
Daar zou ik zelf ook wel een voorbeeld aan kunnen nemen eigenlijk.

Ik weet het... je hebt gelijk. En als ik bij met gewoon met vrienden ben is het ook niet zo'n probleem opzich. Maar gewoon... nu ook... dan zit ik met een vriendin van me op msn maar er komen gewoon géén woorden! Best triest eigenlijk....

Misschien heb je hier iets aan? :)

Misschien maak je je er wel iets te druk om en stress je zo dat je iets moet zeggen, dat de boel blokkeert en je al helemaal niet meer weet wat je moet zeggen. Niet iedereen is nu eenmaal een prater, ikzelf trouwens ook niet. Het is ook helemaal niet erg als je wat stiller bent dan anderen, dat maakt je niet meteen saai of oninteressant of triest. Probeer wat positiever over je zelf te denken en je niet zo druk te maken over dat je persé sociaal móet zijn. En probeer idd gewoon te zeggen wat je wilt zeggen en wat in je opkomt. Dat betekent niet dat je meteen hele verhalen hoeft te gaan houden, maar gewoon af en toe één van die vele gedachten van jezelf prijsgeven, dan gaat het vast vanzelf steeds makkelijker.

Ik herken mezelf in jouw verhaal, ik weet hoe het voelt.

Ik heb ontdekt dat deze situatie enerzijds is voortgekomen uit het feit dat ik veel te veel met mezelf bezig was, ik maakte me heel druk om wat mensen over me dachten. Ik dacht altijd maar dat mensen me bij voorbaat al niet mochten. Het tonen van oprechte interesse in mensen die ik niet goed ken, was daarom heel erg moeilijk voor me. Op den duur dacht ik zelfs dat men écht niet zat te wachten een praatje met mij. Ik was verschrikkelijk onzeker, maar dat was iets dat ik nooit wilde toegeven.

Anderzijds dacht ik ook altijd dat ik een denker was, dat ik te ingewikkeld was om 'gewoon' met mensen te praten - jij noemt het 'small talk' - en dat het niet anders was, dat ik het maar moest accepteren. Toen ik ging studeren, kwam ik in contact met mensen van 'mijn niveau', maar nog steeds kon ik geen leuk gesprek voeren. Ik raakte depressief; mijn medestudenten vonden hun plek, maar ik niet. Ik was vanaf toen vastbesloten aan mezelf te gaan werken, met hulp van een psycholoog. Door de gesprekken die ik met haar gevoerd heb, ben ik erachter gekomen waardoor deze situatie veroorzaakt wordt, en nu kan ik er ook iets aan gaan doen. Het lukt me nu veel beter om interesse te voelen en te tonen, en het resultaat is er ook naar.

Ik raad je aan je eigen gedrag eens te onderzoeken. Allereerst om erachter te komen waar het bij jou aan schort, en om er vervolgens iets aan te gaan doen. Dat kun je alleen doen, maar ik denk dat het beter is als je er ook met iemand over praat. Dat hoeft geen psycholoog te zijn; iemand die je al een tijd kent, kan je naar mijn idee veel beter laten zien wat er anders zou kunnen. Achteraf zie ik namelijk dat mijn ouders me al heel lang op de dingen wijzen die ik pas geleden ontdekt heb.

Tenslotte wil ik nog kwijt dat je echt niet bang hoeft te zijn dat je je anders moet gaan voordoen dan je bent. Die angst had ik zelf heel erg. Echter, mensen ervaren het zelden als vervelend dat je een type bent dat, met name in een groep, eerst de kat uit de boom kijkt. Daar kreeg/krijg ik juist vaak positieve reacties op. Mensen die nogal aanwezig zijn, zijn echt niet zo populair als het vaak lijkt.

Je mag me PM sturen als je verder wilt praten hierover.

Hey,
ik heb precies hetzelfde.ik kan ook heel moeilijk een gesprek beginnen en dan voortzetten.Ik weet simpelweg(iig voor mijn gevoel)niets interresants vertellen.
Het feit dat ik onzeker ben speelt een grote rol,denk ik.
Als je erover wil praten mag je me wel pm'en.
Ik hoop dat er wat goede tips worden vertelt in dit topic,want ik heb ze ook echt nodig.

Ik zal morgen even wat pm's sturen om hier verder over te praten... lijkt me wel interessant. Je weet maar nooit wat eruit komt :)
Bedankt iig!

Geldt voor mij hetzelfde. Bij mij komt het ook door mijn onzekerheid en misschien omdat ik wat serieus ben.

Owja ,dat ook nog.Ik ben verlegen en serieuzer dan mijn leeftijdsgenoten.En heb geen zin om te doen alsof ik net zoals hen ben,dat gaat op een zeker moment toch mislukken.
Ik zoek meestal de wat stillere mensen uit mijn klas op,daar probeer ik dan wel mee te praten,dat lukt wat makkelijker:).

zoiets zou ik wel vreemd vinden, hierna kan een gesprek toch moeilijk soepel verder lopen? dan krijg je een stijf, verplicht gesprek.

vaak helpt wat over jezelf vertellen wel om met een gesprek verder te gaan. Bijvoorbeeld over iets leuk dat je de afgelopen tijd hebt gedaan.

Realiseer je wel dat je het niet in alle situaties zelf voor het zeggen hebt met wie je om wil gaan en met wie niet, je kan niet altijd bepaalde mensen mijden. De uitdaging voor jezelf zit hem juist in de conversatie aan te gaan met mensen waarvan jij denkt dat je er niet mee kan praten.

En weer zon arrogante reactie van Axilithor :o

Ik herken t zelf ook. Ik denk dat het een beetje zelfvertrouwen is en de angst om stom over te komen. Zeker als je "anders" bent is het lastig om een fatsoenlijk gesprek op gang te krijgen en te houden.

En wat mij ook vaak opvalt is dat veel mensen constant elk mogelijk gesprek proberen af te kappen. Waarom mag Joost weten, maar dat speelt waarschijnlijk ook mee

Gesprek beginnen: "Hey"
Heel simpel, komt vriendelijk over en zal dus de ander niet zo snel afschrikken :)
Dan het lastigste, het gesprek op gang brengen :o
Begin over iets alledaags, als het koud weer is bijvoorbeeld: "pfff, koud hè?!"
"ja inderdaad"
"Als het maar niet gaat sneeuwen ofzo"
"Hoezo? dat is toch leuk?"
"Nouja, ik moet nog met de trein, dadelijk staat de hele boel weer vast. Een vriend van me heeft dat ook al eens gehad en toen....."
Voilà, je hebt een gesprek :)

Dit is maar een voorbeeld natuurlijk, maar ik gebruik dit vaak :o
Probeer het gepsrek te sturen zodat je er achter komt wat die ander z'n interesses zijn. Dit kan je bijvoorbeeld doen op een stilte moment, ineens komen met "Doe je eigenlijk aan sport ofzo?"
Mensen praten graag over dingen die ze zelf meemaken, waaronder dus de sport die ze beoefenen :)
Dus is het hoogstwaarschijnlijk dat er wel weer een gesprekje uit komt :)
Praat niet teveel over jezelf, dat verveelt mensen :o
Probeer het gewoon eens met een wildvreemde op het station die op de trein staat te wachten ofzo, als het gesprek dood valt zal het toch wel niet zo lang duren voor de trein komt en dan ben je er weer vanaf :p

ach, er zit redelijk wat speling in, maar wanneer mensen mij beginnen uit te lachen omdat ik studeer ben ik het met je eens :P

Je vindt Axilithor arrogant. Echter verhef jij jezelf net zo goed boven anderen als je denkt dat je 'anders' bent.

Ik voel me genegeerd :o.

Daar vergis je je in. Skoolboy doelt met dit anders zijn op het feit dat hij (net als ik overigens) het syndroom van Asperger heeft, een stoornis in het autistische spectrum. Als gevolg daarvan verwerken hij en ik bepaalde informatie anders dan zogenaamde NT-ers, ofwel neurotypische personen. Een NT-er heeft een "normale" hersenfunctie, terwijl iemand met een stoornis in het autistische spectrum vanwege die verschillende hersenfunctie een andere manier van informatieverwerking in de hersenen heeft. Iemand met een stoornis in het autistische spectrum zal dus als gevolg daarvan heel anders op een bepaalde situatie reageren dan een NT-er in dat geval zou doen. Het begrip NT-er of neurotypische persoon is overigens geïntroduceerd door Donna Williams, een Australische vrouw die zelf ook het syndroom van Asperger heeft.
Iemand met een stoornis in het autistische spectrum heeft een andere denk- en belevingswereld dan een NT-er, en juist door die verschillende denk- en belevingswereld zijn dingen, die voor een NT-er min of meer vanzelfsprekend zijn, voor iemand met een stoornis in het autistische spectrum lastiger te realiseren, zoals bijvoorbeeld een gesprek beginnen en dat op gang te houden.

*slaat troostende arm om Lautitia heen*

Nu ik dit weet: sorry voor mijn reactie @ Skoolboy. Ik heb de laatste tijd nogal wat te stellen gehad met mensen die 'anders' willen zijn, vandaar dat ik meteen de aanval inzet als ik zoiets lees.