Vertortelde rozenliefde
 

Vertortelde rozenliefde

Ik wou het zondag maken
maar jij blokkeerde, negeerde
sloot me buiten en jezelf weer in.

Het was 's ochtends, maandag
je liet je beregenen, bij bliksemslag
rende je weg, ik chaosde en huilde
en verbeelde me dat ik schreeuwde
maar ik zei niets en zweeg
je hoorde me niet
en vond
dat
ik
je helemaal niet wilde, ik schreef van wel en gilde
maar het hielp niet, 'het' was er niet
je wou niet verenen, ik was hier en jij,
ja jij was onzichtbaar verdwenen
ongenaakt, onaangeraakt, nooit heb jij bestaan
je bent slechts een droom, voorbijgegaan maar nooit ontstaan
toch
stopte ik met rennen en kwam naar jou, verbaasd
en verloren in het samenzijn van twee duiven
de derde stond te wuiven, de tortels
zagen me niet; je wou me niet en moest me niet
je kuste hem teder en lief
jij deed me pijn, ik zweerde jou en doodde hem
maar dat was verboden en ze sloten me op
niet jij - zoals eerst - maar hun
de wereld

de wereld heeft mij gesloten

Ik heb drie keer opnieuw geprobeerd iets te schrijven, maar elke keer kwam ik weer op deze stijl uit.

Is het niet een beetje teveel hetzelfde? (te lang, of is de stijl niet leuk?)

Op je vraag kan ik geen antwoord geven, omdat ik te weinig hier ben geweest de laatste tijden en ik jouw gedichten (nog) niet goed ken, dus ik zal mijn mening baseren op dit gedicht.

Ik vind het niet te lang.

regel 3 strofe 1! en ik chaosde en de tortels zagen me niet; ik houd van die spelingen.

Je hebt een goed gevoel voor ritme, leest vloeiend.
Ik vind je gedicht veel richting proza gaan, op een gegeven moment haast wat rap-achtig met die rijm. Ik vind het leuk.

Doordat het soms vrij vlot overvloeit van het ene in het andere volg ik je gedachtengangen jammergenoeg niet helemaal.

Ik neig wel vaker naar proza als ik poezie wil schrijven, maar als ik proza wil schrijven wordt het niks :s.

Hmmja, ik denk dat ik voor de duidelijkheid nog wat witregels ga gebruiken.

Hm, dat lukt ook niet echt; is dit beter?

Vertortelde rozenliefde

Ik wou het zondag maken
maar jij blokkeerde, negeerde
sloot me buiten en jezelf weer in.

Het was 's ochtends, maandag
je liet je beregenen, bij bliksemslag
rende je weg, ik chaosde en huilde
en verbeelde me dat ik schreeuwde
maar ik zei niets en zweeg
je hoorde me niet
en vond
dat
ik
je helemaal niet wilde, ik schreef van wel en gilde
maar het hielp niet, 'het' was er niet
je wou niet verenen, ik was hier en jij,
ja jij was onzichtbaar verdwenen
ongenaakt, onaangeraakt, nooit heb jij bestaan
je bent slechts een droom, voorbijgegaan maar nooit ontstaan

toch

stopte ik met rennen en kwam naar jou, verbaasd
en verloren in het samenzijn van twee duiven
de derde stond te wuiven, de tortels
zagen me niet;

je wou me niet en moest me niet
je kuste hem teder en lief
jij deed me pijn, ik zweerde jou en doodde hem
maar dat was verboden en ze sloten me op
niet jij - zoals eerst - maar zij;

de wereld

de wereld heeft mij gesloten

Je begint in ieder geval heel goed. :) Je woordspelingen vind ik leuk en het leest erg fijn.
'het' was er niet vind ik niet mooi, deze regel valt er nogal buiten en ik zou 'm simpelweg eruit halen.

Maar de laatste strofe vind ik eigenlijk best slecht. Sowieso is het niet 'hun' maar 'zij' en ik vind je taalgebruik hier te simpel. Je speelt niet meer met woorden, je 'zegt' enkel iets en dat spreekt me niet aan. Ook je kuste hem teder en lief vind ik niet mooi klinken.
Overigens vind ik de strofe daarvóór ook niet helemaal geweldig. Jammer dat je het niveau van het begin (en eigenlijk wel meer dan het begin, want tot en met toch vind ik je gedicht redelijk goed) niet aanhoudt.

"'het' was er niet" wil ik er wel inhouden, misschien haal ik wel de haakjes weg zodat daar niet zo'n nadruk op ligt, wat volgens mij weer goed is voor het ritme/metrum.

Het is inderdaad "zij" ipv "hun" :bloos:

Ik zal nog is kijken naar het laatste stuk.

Dank voor jullie nuttige commentaar :)

Ik vind proza een smet voor de poëzie. Het is het kwaad van deze tijd.

Je gedicht heeft interssante stukken. Het van-de-hak-op-de-tak-springen is leuk gedaan. Ik wilde net beginnen over dat 'hun' en 'zei', maar dat is al gezegd. Tsja, boerenpummelaccent, dat :). Je bent gegroeid, zoals eerder deze week al is opgemerkt. Maar je mist nog de scherpte van woorden die andere wel hebben. Behoed je ervoor dat je gevoelens niet boven poëzie plaatst, maar dat het het samenspel is, dat het beste resultaat geeft.

Verder, alles is hierboven eigenlijk al gezegd.

Je bedoelt een betere woordenkeus?
Noem is wat voorbeelden :)

Ik vond het heel leuk dit te lezen, maar af en toe werd het wat te 'verhalend'. "'het' was er niet" stoorde me helemaal niet, het is bijna een onmisbaar stukje van de relatiepuzzel. "jij blokkeerde" deed me dan weer te veel aan MSN denken :) Maar dat ligt aan de lezer! Wel moet je oppassen dat je soms niet vervalt in te makkelijke rijm, maar da's een probleem voor veel dichters, met mij op kop dus ja :) . "verenen" is een mooi werkwoord! Ik vind het prachtig hoe jij met woorden speelt, inderdaad één van je betere gedichten, en als dit je inzending voor de wedstrijd was geweest, had ik er op gestemd denk ik. :)

EENS ipv is

en in je gedicht is het verbeeldde met dubbel d

En wat ik bedoel is dat je heel veel woorden nodig hebt om iets wat eigenlijk heel simpel is te beschrijven. En het is niet een beschrijven in sublieme details, maar het is eerder een eeuwig draaien om de kern heen, zonder dat je de essentie kunt benoemen of beschrijven

De eerste strofe spreekt me niet aan. Over het binnen- en buitensluiten, dat ken ik nu wel. En gezweetwel heeft gelijk, ik moest ook meteen aan msn denken, dus waarschijnlijk ligt het ook een beetje aan de dichter.

Maar bekijk zelf eens kritisch wat je in de tweede strofe doet. Dat is geen poëzie! Dat is een zoeken naar wat je wil zeggen. Het is een wanhopige poging om de lezer iets duidelijk te maken wat hij ook wel aanvoelde na die eerste strofe. De vorm snap ik niet, en heeft volgens mij geen functie. De laatste twee zinnen van die tweede strofe geven wel goed de wanhoop weer maar niet meer dan dat. Ik vind de woordspelingen wel aardig "ongenaakt, onaangeraakt" bijvoorbeeld, maar de context totaal niet.
Dat bedoelde ik ook met: proza is een smet voor de poëzie.

Het rijmen van duiven verder en wuiven komt heel geforceerd over.

Als ik het geheel nu zo weer bekijk, doet het me eerder denken aan een gefrustreerd puberaal jongetje die zijn 'gevoelens' wat mooier (cq warriger) wil verwoorden, dan aan hoogstaande poëzie. En nogmaals, de grens van aanvaardbare hoeveelheid proza in een gedicht heb je mijns inziens ook ruim overschreden. Ik had ditzelfde in twee kleine strofe kunnen beschrijven. Dichten gaat vaak niet om grote woorden en lange zinnen, maar om kleine woordjes, details, die treffend de essentie blootgeven.

Weetje, soms is kritiek krijgen veel leuker dan het schrijven zelf :cool:.

Volgens mij vat je het wel zo op (en zo zal het dan ook lijken), maar ik heb hier niets in ge-uit of er gevoelens in gelegd. Ik heb juist geprobeerd om daar boven te staan; om emotieloos een gedicht (die dan weer sterke emoties bevat) te schrijven met als doel, niet om te uiten maar om te schrijven en te leren.

Maarrr, of jij je gevoelens erin wilde leggen, of, zoals je zelf beschrijft, boven elke emotie te staan die je schrijft, maakt volgens mij niets uit voor Halo's kritiek.


Goed, verder los van dat.
Op het eerste gezicht vond ik het een heel aardig gedicht. Je woordspelingen en alles zijn ok. Maar na de eerste anderhalve strofe of zo, was het eigenlijk alleen meer van hetzelfde. Ik mis een een verhaal, een leidraad, die me door het gedicht sleept, en het interessant houdt. Het lijkt nu meer een opeenstapeling van woordspelingen, waar je later een achtergrond bij hebt bedacht om ze met elkaar te verbinden. En dat hoeft helemaal niet verkeerd te zijn, maar het is je hier niet goed gelukt.

Ik denk dat je hier veel meer uit had kunnen halen, want de zinnen zelf vind ik absoluut niet slecht.