Je kleine meisje
 

Je zei
Dat ik het niet wist,
Niet wist wat liefde was.
Ik negeerde je, speelde.
‘Ik heb het warm’ zei ik plots.
M’n broek lag al op de grond.
Ik liep graag zonder kleren.

En je opende je rits
Snel, als een vos.
Je ogen twinkelden en
ik staarde alleen maar naar je.
Rustig lag ik op de grond
Ik was je kleine meisje,
jij mijn grote vriend.

‘Van de politie mag dit niet,’ zei je
en je keek me doordringend aan.
Ik was schuldbewust,.
Een gevoel van onbehagen
streelde langzaam langs mijn ruggengraat,
kneep toen m’n keel vluchtig dicht.

Ik zou me stil houden.
Stil, zwijgend als het graf.
Je gaf
me een kus op m’n voorhoofd,
‘dag.’

De inhoud komt heel duidelijk naar voren, het onderwerp is denk ik best lastig om over te schrijven. Ik vind je gedicht te gewoontjes in taalgebruik. De laatste strofe is wel aardig.

Dreamerfly,

Het is inderdaad een vrij pittig onderwerp om over te schrijven, maar hopelijk kan het mensen raken. Ik heb het geschreven met de achterliggende gedachte dat het meisje 6 was toen, en na een paar jaar zich weer verdiept in die tijd en er dan over gaat schrijven. Ze herrinerd zich weer hoe het was, en is instaat de gedachten van dat 6-jarige meisje eindelijk te verwoorden. Dat verklaart misschien het taalgebruik.
Ik vond de laatste strofe ook wel 'catchy'. Bedankt voor je reactie.

Oh jee, ik ben op een punt gekomen dat ik gek word van m'n eigen gedicht. Ik kan het niet meer luchten of zien.
Heeft iemand anders dat ooit wel eens ervaren?

Ja

Maar daar moet je je niks van aantrekken. Gewoon niet meer ernaar kijken, en iets nieuws schrijven.
En dan begint het weer van voren af aan. :)

Oké, ik ben dus niet de enige. Haha, dan begint het weer opnieuw, wat een hopeloze cirkel. Nouja, we moeten het er maar mee doen he. ;)
Overigens is commentaar natuurlijk nog wel welkom.

Ohja :p

Ik vind je eerste en laatste strofe wel aardig, vooral de laatste. Toen ik begon met lezen vond ik je taalgebruik ook wat simpel, maar dat maakt wat je beschrijft denk ik wel krachtiger dan wanneer je met hoogdravende stijlfiguren zou schrijven, het hakt er meer in.

Je tweede en derde strofe vind ik de minste. Ze zijn, hm, beschrijvender dan de eerste en laatste, en dat werkt niet zo goed met je taalgebruik. Dat deed je in de eerste en laatste strofe beter. Maar het is lastig zo even aan te wijzen waar het precies aan ligt.

Ja, ik heb zelf ook nog niet helemaal door waar het aan ligt. Het begin van de tweede strofe vnd ik nog wel te doen.. Maar de laatste regels van de tweede, en practisch heel de derde strofe heb ook ik nog steeds ruzie mee. Ik heb alleen geen clou hoe ik dit moet oplossen..
Edit: Misschien moet ik 'Onschuldig, onwetend en nieuwschierig' maar gewoon weglaten. Zonder dat klinkt het naar mijn mening eigenlijk veel sterker.

Ik heb een paar veranderingen aangebracht. ^^ Volgens mij klinkt het nu beter, De tweede en derde stofe zijn nog steeds de sterkste niet, maar ik denk dat er een kleine verbetering in zit.

Ik vind dit niet heel slecht, maar op mij komt dit meer over als een verhaaltje dan als een gedicht. Zo lees ik het ook. De inhoud is hierdoor heel duidelijk en het onderwerp is inderdaad moeilijk, maar ik vind het niet echt geweldig gelukt.

Dankjewel voor je reactie, Reem.
Je vond het niet heel slecht, zei je. Bedoel je daarmee dat je het gewoon slecht vindt, oké vindt, of misschien een beetje slecht vindt? Ik vind zulke uitspraken altijd een beetje vaag, en ik kan er weinig mee. Dat is op geen enkele wijze bot of gemeen bedoeld, ik zou het alleen graag willen weten.
En verder, ja, het lijkt ook wel veel op een verhaaltje.. Maar ik laat dit gedicht nu gewoon voor wat ze is denk ik en probeer er op te letten in m'n volgende.