| Christiana |
30-12-2005 14:35 |
Een sprong in het diepe
Citaat:
Bart dacht er niet over na toen hij het deed. Het was gewoon de beslissende stap, de laatste sprong in het niets. Zijn ouders waren er altijd fel tegen, dat wist iedereen, maar Bart kon eenvoudigweg niet zonder deze kick, zonder dit gevoel van vrijheid. Ja, de stap was zo gezet, dat is een ding dat zeker was.
Daar hing hij dan, één seconde gewichtsloos; op het hoogste punt. Vanaf dat moment ging het alleen nog maar omlaag. Hij zag de stipjes op de grond vorm aannemen, zijn zus, zijn vriendin, zijn ouders… Ze werden steeds duidelijker en snel daarop volgend steeds minder duidelijk. Alsof hij de lens van zijn verrekijker scherp stelde; hoe verder hij de draaischijf naar links draaide, hoe scherper het beeld werd. Maar stelde hij hem verder, dan werd het beeld vager. Zo ging het nu ook, maar dan sneller en met een raar gevoel in zijn buik. Dit was het gevoel dat Bart al zo lang had willen hebben. Nu waren zijn grootste wensen uitgekomen, hij was van de hoogste brug in Afrika gesprongen. In zijn jeugd had hij altijd al willen bunjee-jumpen maar dat was voor zijn ziekte en voor zijn problemen. Nu was het een sprong naar de eeuwige vrijheid; hij probeerde het gevoel vast te houden om het nooit meer te hoeven vergeten. Hij zou het meenemen naar het einde…
“Boemen!” Bart zag het doel dichterbij komen; nu móest hij uithalen, zo’n kans kreeg hij nooit meer! Hij maakte een slagbeweging, raakte de bal zoals hij hem nog nooit geraakt had en… “Goal!” Toen werd alles zwart voor zijn ogen.
“Bart, jongen, wat een schot! Echt mooi, recht in de kruising!” “Bart?” Maar Bart reageerde niet, in zijn hoofd speelde zich een film af. Ambulance, laaiende sirenes, af en toe een glimp van zijn moeder; snikkend over zijn hoofd gebogen.
Langzaam kwamen er vlekken, Bart zag een fel licht. Het was te fel, hij deed zijn ogen weer dicht. Toen hij zijn ogen weer open deed hadden de vlekken plaatsgemaakt voor vage flitsen van beelden. Dan zag hij weer zijn moeder die haar lippen op en neer bewoog, later zag hij niemand en was het muisstil in de ruimte waar hij lag.
Twee maanden later werd Bart wakker. Het eerste wat hem opviel was dat hij niet thuis was, dit was niet zijn bed! “Wa…waa…waar ben ik?” “Bart! Oh, schat je bent bij bewustzijn! Je ligt in het ziekenhuis maar waarom dat leggen we je nog wel uit. Word jij nu maar gauw beter.”
Wat er daarna gebeurde kon Bart zich nog altijd goed voor de geest halen, de ellenlange gesprekken bij de dokter. De statistieken, die iedere keer weer negatief waren. Nee, de periode dat Bart in het ziekenhuis lag was zeker geen pretje. Toen Bart uiteindelijk ontslagen werd uit het ziekenhuis had hij een zwarte toekomst voor zich. Nog maximaal vijf maanden, hadden de dokters hem moeten meedelen. Het was een hele schok voor Bart maar, zo verklaarden de dokters, een hartstilstand op je vijftiende levensjaar krijgen was ook niet niks. Iedereen wenste hem sterkte en adviseerden hem vooral te genieten van de tijd die hem nog restte.
Vanaf dat moment wist Bart het zeker, hij moest en zou Afrika bezichtigen! Zijn laatste wens, deze zou in zijn eindstadium plaatsvinden, was geen normale wens. Hij wilde een vrije val maken, zonder parachute, vanaf de hoogste brug in Afrika. Zijn ouders waren er in de eerste instantie fel op tegen. Echter toen zij inzagen hoeveel waarde Bart aan deze laatste wens hechtte, gingen ook zij overstag. Bart vond het moeilijk om de laatste paar maanden van zijn leven in te moeten vullen. Vooral vond hij het vreselijk zijn vriendin te zien lijden, dit deed hem pijn. “Elise, het komt allemaal weer goed, vertrouw me. Ooit kun je me vergeten en dan krijg je een nieuwe vriend. Jullie gaan trouwen en krijgen kinderen; leven nog lang en gelukkig.” Steeds weer verzekerde Bart dit aan Elise. Elise wist echter altijd dat ze Bart nooit zou vergeten.
Al deze dingen gingen door Bart heen terwijl de grond steeds dichterbij kwam. Nu was het bijna gedaan, hij kon niet meer terug. Heel even dacht hij: “Was dit de goede keuze?” Maar toen hij recht in de ogen van Elise keek wist hij het zeker, dit moest. De laatste woorden die hij schreeuwde waren: “Ik houd van jullie, beloof me dat jullie me nooit zullen vergeten! Ik leef voort in jullie gedachten. Vaarwel!”
|
Dit is het eerste hoofdstuk (met flashbacks zoals je kunt lezen) van een verhaal over de leegte die Bart achterliet na zijn euthenasie. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden, commentaar is altijd welkom :) |
