slapen en 'fantasie vríendjes
 

Hallo,


Vroeger toen ik klein was van mijn derde tot mijn vijfde denk ik had ik een fantasie vriendje. Daar praate ik tegen en speelde ik mee. En mijn ouders moesten ook rekening met m houden. Dus niet tegen hem aan lopen enzo. Ik vroeg me af of er meer mensen zijn die dit hadden, Ik heb wel es gelezen dat het heel normaal is dat kinderen dit hebben, maar ik mijn omgeving keken mensen er altijd raar van op. HEt is niet zo dat ik me alleen voelde ofzo, ik had een zusje dat 2 jaar jonger is dan ik. Maar ik vroeg me een beetje af waarom kleine kinderen soms fantasievriendjes hebben.
Groetjes, Elske

Kinderen hebben nu eenmaal een ontzettend grote fantasie :)
Ik kreeg bijvoorbeeld ook eens een tekening van een 4 jarige, waar ik echt niet uit op kon maken wat het was :o
Het bleek een paard te zijn... zelf zag ik dit dus echt niet :p
Maar iedere keer als ik het aan een andere koter vroeg wisten ze meteen dat het een paard was :o
Soms slaat die fantasie een beetje op hol denk ik en gaan ze zich dingen inbeelden die in hun belevingswereld echt bestaan, denkbeeldige vriendjes bijvoorbeeld :)
Niets om je zorgen om te maken iig.

De eerste vraag kun je beter verplaatsen naar lichaam en gezondheid. Daar kun je een ander topic aanmaken, met je eerste vraag. Dan pas ik dit topic voor je aan, naar de fantasievriendjesvraag, ja?

Ontopic: Ik had vroeger geen fantasievriendje, maar ik had fantasiepoesjes. 3 waren het er. En mijn ouders moesten ook rekening met ze houden, mochten niet op ze gaan zitten of staan ofzo. De poesjes moesten ook eten.

Dit is denk ik verder niet heel erg. Kinderen in die leeftijd hebben gewoon een grote fantasie en daar is neits mis mee. Het wordt erger als ze op latere leeftijd nog steeds van die vriendjes hebben en daardoor afzonderen van de wereld.
:)

Ik heb het even aangepast.
groetjes, Elske

De omgeving vindt het idd vaak raar, toch schijnt het normaal te zijn (het komt iig regelmatig voor). Een kind op mijn stage (destijds een kleuterklas) had ook een fantasievriendje. Haar moeder kwam heel schuchter aan de juf vragen of dat normaal was ed. Toen de juf zei dat dat het geval was, was die moeder vrij gerustgesteld. Waarom het zo is weet ik ook niet...kun je vast wel ergens in een psychologieboek vinden. :) (Misschien toch iets als een vriendje die er altijd is, waar je dingen mee kunt doen, mee kunt praten, enz.)

Ik heb altijd gefantaseerde sekspartners

Mijn tantezeggertje van net 4 heeft een fantasievriendinnetje genaamd Ella. Ze is er alleen niet echt druk mee bezig. Je hoeft geen rekening met 'Ella' te houden ofzo, maar soms speelt ze, en dan speelt Ella met dr mee. Ik vind het wel schattig, maar zoek er verder niets achter. Ze heeft het vriendinnetje al een jaar ofzo, maar ik geloof dat ze het er de laatste tijd wel minder over heeft.

Mijn nichtje had t ook, alleen was t niet echt een vriendje in een mensvorm, het was een muis... en hij reed af en toe in een autootje achter haar aan als ze met haar ouders in de auto zat.

:D Schattig :o

Mijn broer had het, maar daar weet ik niets van want toen bestond ik nog niet. Dan zat ze op een stoel en mocht daar niemand anders zitten enzo.

Ik had niet echt fantasievriendjes geloof ik, maar ik geloofde wel dat vooral mijn lievelingsbeer ook echt een persoon was, hij moest soms een eigen stoel, bordje, enz. Ik deed ook echt spelletjes met hem enzo. Was best leuk :).

Volgens mij hangt het samen met het feit dat kinderen hun eigen ik gaan ontdekken. Ze gaan ontdekken wie ze zelf zijn, wat ze willen, enzovoorts. Ook al is een kind niet echt alleen, soms zijn andere kinderen ook gewoon te veel met zichzelf bezig. Dan kan een kind een fantasievriendje vinden, die altijd tijd heeft om te spelen en die het kind dingen kan laten zeggen en denken die hij of zij eigenlijk zelf niet durft te zeggen of denken.
Het is totaal niet erg als kinderen fantasievriendjes hebben. Het wordt daarentegen wel ernstig als het kind alleen maar met zijn fantasievriendje wil spelen en dat het contact met andere échte kinderen in de weg staat en als het zijn gehele functioneren in de weg staat en dit lang duurt.

Ik deed vroeger alsof ik een tweelingzusje had die amanda( :( ) heette.Dat ze niet bestond wist ik ook wel maar ik had er de grootste lol om (y).Een paar jaar geleden kwam ik erachter dat mijn moeder eigenlijk zwanger was van een tweeling maar mn broertje/zusje verloren was na een paar weken :|.

Ik vind het wel briljant. :D (y)

Ik deed vaak alsof ik een aapje had maar dat was dan gewoon een spelletje :)

Bij ons in de buurt woonde een straatkat. Hij was zwart dus ik vond 'm heel zielig, want ik dacht dat mensen bang voor 'm waren (blabla ongeluk etc) en dat andere katten 'm discrimineerden (blabla neg0rz etc). Toen schoot een buurman 'm dood, omdat hij 's nachts lawaai maakte, en vond ik dat beestje 's ochtends in de bosjes. (Mocht je willen weten hoe het kan dat er beesten worden doodgeschoten: ik woonde toentertijd in Rusland.)

De avond ervoor had ik een aflevering van Casper het Vriendelijke Spookje gezien, waarin hij vriendjes werd met een dood vossenjong.

Waarna ik dus op het idee kwam om de geest van de dode kat mee naar huis te nemen. Zodoende heb ik een halfjaar lang tegen een dode kat aangepraat. We waren echt dikke maatjes. :cool:

Ik mag toch hopen dat je echt alleen de geest van de kat hebt meegenomen, en niet echt een half jaar lang tegen een kattenlijkje hebt rondgesjouwd.. :D

Hihihi.. moet opeens aan Dumb & Dumber denken..met dat vogeltje dat z'n koppie verloor.. :D

Ik had geen fantasie vriendjes. Ik leefde in een hele fantasie wereld. :)

Ach, de meeste echte mensen zijn ook niet zo interessant. Ik hoop/wens/droom ook heel vaak dat ik een ongelooflijk schattig robotmeisje met groen haar als dienstmeisje heb.

Ja, zeg, grapjas. :D Ik kan ook wel gaan vertellen over hoe ik UFO's uit de plaatselijke sloot haalde (..bureaustoelen, bleek uiteindelijk :() en hoe ik een jaarlang heb gedaan alsof ik een kat was en weigerde aan tafel te eten - alléén uit een schoteltje op de grond. :D

(En misschien doe ik dat wel, maar dan wel nadat jij over jóuw fantasiewereld hebt verteld, want nu ben ik dus benieuwd.)

:D Vandaag college gehad over denkbeeldige vriendjes enzo.
Het schijnt inderdaad vrij normaal te zijn (zeker als je het de kinderen vraagt, de ouders weten er niet altijd vanaf). Niet alleen tot het vijfde levensjaar, maar ook als kinderen 6 of 7 zijn komt het nog geregeld voor. Ze hebben vaak ook hele theorieën over waarom anderen die vriendjes niet kunnen zien.
Er werd ook het één en ander verteld over fantasierijk spel, wat hiermee te maken had. De conclusie was zo ongeveer dat kinderen die met meer fantasie spelen (en dus vaker denkbeeldige vriendjes hebben ook) zich beter ontwikkelen in sociale vaardigheden en beter liggen in een groep kinderen. Althans, dat geldt dan voor vierjarigen met veel fantasie, voor driejarigen gaat het nog niet op (aldus een onderzoek waarvan ik nog zou kunnen opzoeken van wie het was).