Een andere weg [Stukje]
 

Ik heb dit al wel eerder gepost en heb het toen weglaten halen om de jongen in dit verhaal het niet goed vond dat het hier stond.
Nu maakt het toch niks meer uit, en ik MOET het gewoon kwijt, het is snel opgeschreven en het moest gewoon weg.
Commentaar is altijd welkom.



Ik stap op de fiets en fiets weg, hij de andere kant op. Ik kijk nog een keer achterom, zwaai naar hem en veeg een traan uit mijn gezicht. Ik zet mijn muziek op en probeer mezelf groot te houden. Als de muziek inzet met het nummer wat we samen altijd luisterden, schiet ik vol. Ik laat los wat ik bij hem niet durfde. Alsof een waterval ineens stopt met stromen en wind ineens stopt met waaien. Alles beweegt langs mij heen als een waas. Ik fiets door een landschap waar ik elke dag doorheen fiets en toch lijkt het allemaal zo onbekend.
Het bankje waar we samen opgezeten hebben is weggehaald. Misschien is tegelijkertijd met het bankje, ‘ons’ ook verwijderd.
Eenmaal thuis gekomen stap ik van mijn fiets en sjok ik door de neergestreken bladeren. Bladeren die eerst zo groen waren zijn bruin gekleurd. Alles wat eerst zo mooi was, is nu lelijk.
Hij was mijn lichtpuntje in het donker, mijn pispaaltje waar ik tegenaan kon schelden, en mijn grote steun. Zomaar een kusje, zomaar een knuffel, en zomaar een heleboel liefde. Tijden waarin ik mij moeilijk voelde, sloeg hij een arm om me heen en bleef net zolang zitten totdat het over was.
Als we over straat liepen was het altijd hand in hand en vrolijke gezichten. Gezichten van geluk. Door mij is dat allemaal weg. Hij zal zich voelen als een blad dat vergaat in de herfst. Eerst veilig en gelukkig maar dan ineens laat de boom los, en ligt het alleen.
Zelf voel ik me leeg. Ik weet het niet meer. Zullen onze wegen ooit nog dichtbij elkaar komen of kruisen? Zal ik als klein blaadje ooit nog op hem kunnen neer vallen?

Je probeert ergens uit te komen en nu is alles doorgestreept en weggegooid.
Toch blijft er geen leeg papier over. Ik heb mijn herinneringen en die zal ik altijd blijven koesteren. We zullen andere toekomst krijgen maar daarin zal hij niet ontbreken, hoop ik.

Ik heb dit al gelezen, heb er toen ook commentaar opgegeven. Het komt me in elk geval redelijk bekend voor. Kun je het niet beter in het Dit-wil-ik-even-kwijt-topic posten?

Ja en nee, maar op zich vind ik dat het wel een eigen post verdiend... :bloos: Niet in de zin dat het goed is, maar gewoon, ik weetniet..

Ik vind het goed, hoor, maar ik ga er nu geen commentaar meer op geven. :p

nee, is goed heb je toen al gedaan:p bedankt in ieder geval:P

Hehe, en ik hoef er ook al geen comment meer op te geven...:o

Herkenbaar.

ik vind het eigenlijk niet echt mooi
het komt nogal krampachtig over. alsof je té graag mooi wilt schrijven.

maar ik snap het best dat dit een snel neergeschreven stukje is om je gevoelens even te uiten.

Liefs Gravin

Eigenlijk een beetje cliché, niet alleen het onderwerp (hoewel, dat soort dingen zijn voor ieder weer net iets anders, en dus niet echt cliché, maar toch) ook de woorden/zinnen die je gebruikt hebt, zeker op het laatst.

Maar zoals Gravin al zei: sommige stukken gaan gewoon om het gevoel dat even weg moet. Mijn eigen weg-gevoel-stukjes zijn ook niet briljant :o